การพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษเชิงวิชาการในรายวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการศึกษาต่อสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยและพัฒนา (R&D) มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารายวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการศึกษาต่อสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และ 2) ประเมินทักษะภาษาอังกฤษเชิงวิชาการของนักเรียนหลังการเรียนรายวิชาที่พัฒนาขึ้น กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน ปีการศึกษา 2567 จำนวน 62 คน และอาจารย์มหาวิทยาลัย จำนวน 9 คน จาก 8 มหาวิทยาลัย ทั้งภาครัฐและเอกชน และผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน ซึ่งคัดเลือกแบบเจาะจงเพื่อประเมินคุณภาพของรายวิชาที่พัฒนาขึ้น เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง รายวิชาที่พัฒนาขึ้น แบบประเมินคุณภาพรายวิชา และแบบทดสอบวัดทักษะภาษาอังกฤษเชิงวิชาการก่อนเรียนและหลังเรียน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมทั้งการทดสอบค่าที (t-test) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยเครื่องมือวิจัยมีค่าดัชนีความสอดคล้องระหว่างข้อคำถามกับวัตถุประสงค์ (IOC) อยู่ในช่วง 0.67 - 1.00 ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่ยอมรับได้ ผลการวิจัยพบว่า 1) รายวิชาที่พัฒนาขึ้นได้ออกแบบตามกรอบแนวคิดภาษาอังกฤษเชิงวิชาการ ภาษาอังกฤษเพื่อวัตถุประสงค์เฉพาะ และกรอบอ้างอิงความสามารถทางภาษาของยุโรป (CEFR) มีโครงสร้างเนื้อหา 6 หน่วยสำหรับสายวิทยาศาสตร์ ได้แก่ Engineering, Physiotherapy, Architecture, Medicine, Dentistry และ Pharmacy และ 6 หน่วยสำหรับสายอักษรศาสตร์ ได้แก่ Social Science, Economics, Law, Language, Business และ Tourism ซึ่งองค์ประกอบของรายวิชาได้รับการประเมินว่ามีความเหมาะสมในระดับดีเยี่ยม และ 2) นักเรียนมีผลสัมฤทธิ์ด้านทักษะภาษาอังกฤษเชิงวิชาการหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แสดงให้เห็นว่ารายวิชาที่พัฒนาขึ้นสามารถส่งเสริมทักษะภาษาอังกฤษเชิงวิชาการของผู้เรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผลการวิจัยนี้สามารถใช้เป็นแนวทางในการเตรียมความพร้อมสู่การศึกษาระดับอุดมศึกษา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). การวิเคราะห์สัดส่วนพฤติกรรมการเรียนรู้ของตัวชี้วัดตามมาตรฐานการเรียนรู้ หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2557). แนวทางการจัดการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). สมรรถนะการศึกษาไทยในเวทีสากล ปี 2565 (IMD 2022). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยทางการวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ผู้จัดการออนไลน์. (2563). ภาษาอังกฤษระดับบัณฑิตศึกษาสำคัญอย่างไร. เรียกใช้เมื่อ 2 กรกฎาคม 2568 จาก https://mgronline.com/qol/detail/9630000053516
สุวรรณี พันธุ์พรึกส์ และฌัลลิกา มหาพูนทอง. (2550). การศึกษาความสามารถ ปัญหาและความต้องการในการใช้ภาษาอังกฤษของนักศึกษาในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกของสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. วารสารวิชาการพระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 17(3), 66-72.
Blueford, V. (1994). Future job openings for new entrants by industry and occupation. Occupational Outlook Quarterly, 38(4), 46-50. https://doi.org/10.13140/RG.2.2.18652.03209
Graves, K. (2000). Designing language courses: A guide for teachers. Boston: Heinle & Heinle.
Ishtiaq, M. & Ali, T. M. (2023). Task-based language teaching (TBLT) perceptions and implementation in tertiary speaking classes in Bangladesh. ICRRD Quality Index Research Journal, 14(1), 99-108. https://doi.org/10.35445/alishlah.v14i1.1203
Kaya, S. (2021). From needs analysis to development of a vocational English language curriculum: A practical guide for practitioners. Journal of Pedagogical Research, 5(1), 154-171.
Mudinillah, A. et al. (2024). Task-based language teaching: A systematic review of research and applications. Lingeduca: Journal of Language and Education Studies, 3(2), 102-115.
Saraiwang, S. & Worawong, K. (2023). The use of task-based and game-based learning in English learning at small primary schools in Nakhon Pathom, Thailand. PASAA Journal, 67(2023), 1-23.
