รูปแบบการพัฒนาศักยภาพครูในการจัดการเรียนรู้เชิงรุก โดยใช้ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ โรงเรียนบ้านประคอง สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ ได้แก่ 1) ศึกษาองค์ประกอบของศักยภาพครูในการจัดการเรียนรู้เชิงรุก และชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ 2) ศึกษาสภาพปัจจุบัน สภาพที่พึงประสงค์ และความต้องการจำเป็น 3) พัฒนารูปแบบการพัฒนาศักยภาพครู และ 4) ศึกษาผลการใช้รูปแบบที่พัฒนาขึ้น กลุ่มเป้าหมายครูโรงเรียนบ้านประคอง 10 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัย ได้แก่ รูปแบบการพัฒนา แบบสำรวจ แบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลจากค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าความต้องการจำเป็นและค่าร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า องค์ประกอบศักยภาพครูมี 4 องค์ประกอบ ได้แก่ การพัฒนาตนเองและเพื่อนครู การเป็นครูผู้นำการเปลี่ยนแปลง การมีความสามารถในการจัดการเรียนรู้เชิงรุก และการมีความรู้ความสามารถในการใช้หลักสูตร มีสภาพปัจจุบันอยู่ในระดับปานกลาง ( = 2.92, S.D. = .41) สภาพที่พึงประสงค์ระดับมากที่สุด (
= 4.62, S.D. = .49) ค่าความต้องการจำเป็นสูงสุด .582 องค์ประกอบชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพมี 4 องค์ประกอบ ได้แก่ การมีวิสัยทัศน์และค่านิยมร่วมกัน การมีภาวะผู้นำร่วมกัน การทำงานเป็นทีมร่วมมือรวมพลัง และการสนับสนุนชุมชน มีสภาพปัจจุบันระดับปานกลาง (
= 2.93, S.D. = .42) สภาพที่พึงประสงค์ระดับมากที่สุด (
= 4.68, S.D. = .46) มีค่าความต้องการจำเป็นสูงสุด .597 โดยรูปแบบที่พัฒนาขึ้นมี 5 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ วัตถุประสงค์ เนื้อหา กระบวนการและการประเมินผล มีความเหมาะสมและเป็นประโยชน์ระดับ มากที่สุด ผลการใช้รูปแบบครูมีศักยภาพในการจัดการเรียนรู้เชิงรุกดีมาก 97.50% และดี 2.50% ครูมีผลการพัฒนาจัดการเรียนรู้เชิงรุกดีมาก 98.89% ผู้เรียนมีสมรรถนะดี - ดีเยี่ยม 97.98% และครูพึงพอใจการพัฒนาศักยภาพครูในการจัดการเรียนรู้เชิงรุก โดยใช้ PLC ในระดับมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ชูชาติ พ่วงสมจิตร. (2560). ชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ และแนวทางการนำมาใช้ในสถานศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์, 10(1), 34-41.
นันทวรรณ แกวโชติ และชัชญาภา วัฒนธรรม. (2565). การพัฒนารูปแบบสมรรถนะในการออกแบบการจัดการเรียนรู้เชิงรุก ครูสังกัดกรุงเทพมหานคร. วารสารสหวิทยาการวิจัยและนวัตกรรมการศึกษา, 1(1), 43-56.
สมุทร สมปอง. (2558). การพัฒนารูปแบบการสร้างชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครูในโรงเรียนประถมศึกษา : การวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม. ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 - 2579. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). การพัฒนากลไกขับเคลื่อนระบบการผลิตและพัฒนาครูสมรรถนะสูงสำหรับประเทศไทย 4.0. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). บทเรียนจากสถานศึกษาในการพัฒนาครูด้วยชุมชนแห่งการ เรียนรู้เชิงวิชาชีพสู่การพัฒนาผู้เรียนตามมาตรฐานการศึกษาของชาติ. กรุงเทพมหานคร: เซ็นจูรี่ จำกัด.
สุธิภรณ์ ขนอม. (2559). รูปแบบการบริหารชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อพัฒนาความสามารถในการสอนภาษาไทยของครูในสถานศึกษาระดับประถมศึกษา สพป.ในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อำนาจ เหลือน้อย. (2561). รูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพของโรงเรียนมาตรฐานสากล. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 19(3), 155-166.
Bonwell, C. C. & Eison, J. A. (1991). “Active Learning : Creating Excitement in the Classroom.” ERIC Digest. Washington D.C.: ERIC Clearinghouse on Higher Education.
Hightower, S. (2014). Effect of Active Learning on Students' Academic Success in the Medical Classroom. In Doctors’ thesis Doctor of Education. Walden University.
Joyce, W. & Calhoun, E. (2017). Model of Teaching. United States of America: Prentice-Hall.
Leith Wood, K. A. & Riehl, C. (2003). What We Know about Successful School Leadership. Nottingham: National College for School Leadership.
Lieberman, A. & Miller, L. (2004). Teacher leadership. Son Francisco: Jossey-boss.
