ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการไต่สวนและการมีมติวินิจฉัยมูลความผิด ของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาถึงแนวความคิด ทฤษฎี แนวคำพิพากษา มาตรการทางกฎหมาย และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับปัญหาทางกฎหมาย 2) เพื่อศึกษาถึงปัญหาข้อเท็จจริงและปัญหาข้อกฎหมาย กรณีปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการไต่สวนและการมีมติวินิจฉัยมูลความผิดของคณะกรรมการ ป.ป.ช. 3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์และเปรียบเทียบกฎหมายของราชอาณาจักรไทยกับกฎหมายของต่างประเทศบางประเทศ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้วิจัยยังได้จัดให้มีการสนทนากลุ่ม และการสัมภาษณ์เชิงลึก จากกลุ่มตัวอย่างทั้งหมด 5 กลุ่ม ได้แก่ ผู้พิพากษา พนักงานอัยการ เจ้าหน้าที่จากสำนักงาน ป.ป.ช. เจ้าหน้าที่ของรัฐ นักวิชาการและทนายความ การวิเคราะห์ข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า 1) การตีความเกี่ยวกับกำหนดระยะเวลาว่า คณะกรรมการ ป.ป.ช. มีหน้าที่และอำนาจวินิจฉัยมูลความผิดทางวินัยผู้ถูกกล่าวหาไม่เกินสามปีนับแต่วันเริ่มดำเนินการไต่สวนมีความคลุมเครือไม่ชัดเจน จึงทำให้เกิดปัญหาในการตีความแตกต่างกัน 2) การไต่สวนและการมีมติวินิจฉัยมูลความผิดของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ไม่มีการกำหนดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างการกระทำผิดกฎหมายอาญากับการกระทำผิดระเบียบหรือข้อบังคับหรือกฎหมายลำดับรองของฝ่ายบริหาร และ 3) การไต่สวนและการมีมติวินิจฉัยมูลความผิดของคณะกรรมการ ป.ป.ช. โดยใช้หลักตัวการตามมาตรา 83 หรือหลักผู้สนับสนุนตามมาตรา 86 อย่างรวบรัดว่าผู้ถูกกล่าวหาทุกคนเป็นตัวการโดยปริยาย และการไต่สวนและการมีมติวินิจฉัยมูลความผิดของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ตามมาตรา 91(1) หรือ (2) ยังไม่มีการกำหนดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างการกระทำผิดกฎหมายอาญากับการกระทำผิดระเบียบหรือข้อบังคับหรือกฎหมายลำดับรองของฝ่ายบริหารและไม่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ทางราชการ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ. (2565). โครงสร้าง-แผนผังองค์กรแผนการดําเนินงาน. เรียกใช้เมื่อ 16 กันยายน 2565 จาก https://gdcatalog.go.th/dataset/gdpublish-dhri-data-13_01
ชำนาญ ปริบาล. (2546). ปัญหาในการดำเนินคดีอาญาแก่ผู้ทุจริต : ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดเกี่ยวกับการเสนอราคาต่อหน่วยงานของรัฐ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เชิดธวัช ชัยปัน. (2562). คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติในการดําเนินการไต่สวนชี้มูลความผิดทางวินัยกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่พ้นจากตําแหน่ง. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทศพร อัชนกุล และอานุภาพ รักษ์สุวรรณ. (2567). การควบคุมตรวจสอบการใช้ดุลพินิจของฝ่ายปกครองโดยศาลปกครอง : ศึกษาเหตุอันควรลดหย่อนโทษทางวินัยกรณีพนักงานส่วนตําบลกระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรง. วารสารกฎหมายและการเมืองการปกครอง, 3(1), 61-75.
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2543). สารานุกรมรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540. เรื่องหลักความเสมอภาค. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
บัญญัติ เลิศมณีรัตน์. (2544). อำนาจหน้าที่คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติในการไต่สวนและวินิจฉัยกรณีเจ้าหน้าที่ของรัฐกระทำการอันมีมูลความผิดทางวินัย. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขากฎหมายอาญา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วรเจตน์ ภาคีรัตน์. (2557). คำสอนว่าด้วยรัฐและหลักกฎหมายมหาชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิษณุ บาคาล. (2566). มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองสิทธิผู้ถูกดำเนินการทางวินัยของพนักงานส่วนท้องถิ่น: กรณีศึกษา องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในพื้นที่จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.
สว่างพงษ์ อิงคประภากุล. (2567). ความสัมพันธ์ของการดำเนินคดีอาญาและการดำเนินการทางวินัย: ศึกษากรณีการชี้มูลความผิดในทางวินัยของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2562). เจตนารมณ์พระราชบัญญัติพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา พ.ศ. 2562. กรุงเทพมหานคร: กองกฎหมายการศึกษาและวัฒนธรรม สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา.
