รูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ ใช้บริการคลินิกเสริมความงามของผู้บริโภค ในจังหวัดสุราษฎร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการเปิดรับรูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลในการตัดสินใจใช้บริการคลินิกเสริมความงามของผู้บริโภคในจังหวัดสุราษฎร์ธานี 2) เปรียบเทียบการเปิดรับรูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัล จำแนกตามปัจจัย ส่วนบุคคล และ 3) ศึกษารูปการณ์สื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ ใช้บริการคลินิกเสริมความงาม เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง คือ ผู้บริโภคที่เคยใช้บริการคลินิกเสริมความงามในจังหวัดสุราษฎร์ธานี ในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา จำนวน 400 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ t - test ANOVA และ Multiple Regression Analysis ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการเปิดรับรูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัล ในภาพรวม มีการเปิดรับอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.32) 2) ผู้บริโภคที่มี อายุ ระดับการศึกษา และรายได้เฉลี่ยต่อเดือน ที่แตกต่างกัน มีการเปิดรับรูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัล แตกต่างกัน และ 3) การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อดิจิทัล เป็นรูปการณ์สื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจใช้บริการคลินิกเสริมความงาม มากที่สุด รองลงมา คือ การขายโดยใช้พนักงานผ่านสื่อดิจิทัล การส่งเสริมการขายผ่านสื่อดิจิทัล และการโฆษณาผ่านสื่อดิจิทัล แต่การตลาดทางตรงผ่านสื่อดิจิทัลไม่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจใช้บริการคลินิกเสริมความงามของผู้บริโภคในจังหวัดสุราษฎร์ธานี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ฐิตาภรณ์ สุนทรสถิต. (2565). การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นในช่วงโควิด 19. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ณิชชา ปะณะรักษ์. (2566). ความสัมพันธ์ของเครื่องมือการสื่อสารทางการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัลกับการตัดสินใจซื้อสินค้าผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ของผู้บริโภคในจังหวัดภูเก็ต. ใน วิทยานิพนธ์มหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาดดิจิทัล. มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์.
ธนิตพงศ์ มัลลิจารุพงศ์ และภัครดา เกิดประทุม. (2567). การพัฒนารูปแบบการสื่อสารการตลาดออนไลน์เพื่อความสำเร็จอย่างยั่งยืนของคลินิกเสริมความงามด้านผิวพรรณและศัลยกรรมความงามในกรุงเทพมหานครวารสาร. มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 9(6), 220-230.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2560). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนส อาร์แอนด์ดี.
นลินรัตน์ สุวรรณนิกขะ. (2567). กลยุทธ์ทาง Social Media เพื่อการตัดสินใจใช้บริการคลินิกเสริมความงาม. ใน วิทยานิพนธ์มหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระมหาอำพล ธนปญฺโญ (ชัยสารี) และคณะ. (2567). ความเหลื่อมล้ำทางดิจิทัลในสังคมไทย. วารสารสหศาสตร์การพัฒนาสังคม, 2(5), 19-29.
พิเชษฐ์ พรหมใหม่. (2566). ประสิทธิผลการสื่อสารการตลาดออนไลน์ของธุรกิจขนาดเล็กตามมุมมองของผู้บริโภค. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, 10(2), 115-133.
พิริยะ เงินศรีสุข และเสรี วงศ์มณฑา. (2563). แนวทางการพัฒนาการสื่อสารการตลาดแบบดิจิทัลสาหรับนักท่องเที่ยว 4.0. วารสารรัชต์ภาคย์, 14(34), 313-321.
ภูริณัฐ ยมกนิษฐ์ และคณะ. (2567). การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกซื้อสินค้าในยุควิถีชีวิตใหม่. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 6(1), 32-52.
ศรีสุดา แก้วอำรัตน์ และคณะ. (2565). สมการโครงสร้างของการสื่อสารการตลาดดิจิทัลเชิงบูรณาการภาพลักษณ์และการตัดสินใจใช้บริการศูนย์ออกกำลังกายในเขตภาคใต้ตอนบนของประเทศไทย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุุรี, 11(1), 66-78.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2568). แนวโน้มธุรกิจศัลยกรรมและเสริมความงามของไทย. เรียกใช้เมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://shorturl.asia/8fTe2
สุรีย์พร ทีวะสุเวทย์. (2567). ตลาดการท่องเที่ยวเชิงการแพทย์ของประเทศไทยในปี 2567-2573. เรียกใช้เมื่อ 30 มกราคม 2568 จาก https://shorturl.asia/85UIT
อาภากร เขจรรักษ์. (2564). การโฆษณาทางสื่อสังคมออนไลน์ที่ฝ่าฝืนกฎหมายของคลินิกเวชกรรมที่ให้บริการเสริมความงามในจังหวัดมหาสารคาม. วารสารเภสัชกรรมไทย, 14(3), 541-555.
Alanmi, M. & Alharthi, S. (2023). The Impact of Digital Marketing on Consumer Buying Behavior in Saudi Arabia: Brand Popularity as A Mediator. Journal of Business and Management Review, 4(6), 412-438.
Barbara Antczak. (2024). The influence of digital marketing and social media marketing on consumer buying behavior. Journal of Modern Science, 56(2), 310-335.
Belch, G. & Belch, M. (2012). Advertising and promotion: an integrated marketing communications perspective. New York: McGraw-Hill.
Cochran, W. G. (1977). Sampling Techniques. (3rd ed.). New York: John Wiley, Sons.
Cronbach, L. J. (1984). Cronbach’s Alpha Coefficient: Essential of psychology and education. New York: Mc-Graw Hill.
Ellen Theodora & Margaretha Pink Berlianto. (2022). Antecedent and Consequences of a Brand Equity Beauty Clinic in Indonesia. Daengku Journal of Humanities and Social Sciences Innovation, 3(1), 17-28.
Hendy K. et al. (2019). Social network for the choice of tourist destination: attitude and behavioral intentio. Management Science Letters, 9(13), 2415-2420.
Hussein G. M. et al. (2024). Marketing research trends using technology acceptance model (TAM): a comprehensive review of researches (2002 - 2022). Cogent Business & Management, 11(1), 1-17.
Kotler, P. & Keller, K. L. (2016). Marketing management. London: Education, Inc.
Likert, Rensis. (1967). New Pattern of Management. New York: McGraw-Hill.
Manas T. (2020). Medical Aesthetics in Southeast Asia. Retrieved January 18, 2025, from https://shorturl.asia/LYGNS
Navarro. et al. (2009). Integrated marketing communications: Effects of advertising strategic sponsorship consistency. Euro Med Journal of Business, 4(3), 223-236.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory. New York: McGraw-Hill.
Rehman, A. et al. (2022). Sustainable Development and Pollution: The Effects of CO2 Emission on Population Growth, Food Production, Economic Development, and Energy Consumption in Pakistan. Environmental Science and Pollution Research, 29(1), 17319-17330.
