ปัจจัยที่ส่งผลต่อการไม่หวนกลับไปกระทำผิดซ้ำอีก ของผู้เคยได้รับการลงโทษครั้งแรกในคดียาเสพติด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการไม่หวนกลับไปกระทำผิดซ้ำอีกของผู้เคยได้รับการลงโทษจำคุกครั้งแรกในคดียาเสพติด 2) เพื่อศึกษาประเภทของมาตรการที่มีผลต่อการไม่หวนกลับไปกระทำผิดซ้ำอีกของผู้เคยได้รับการลงโทษจำคุกครั้งแรกในคดียาเสพติด และ 3) เพื่อหาแนวทางการใช้มาตรการในการป้องกันการกระทำผิดซ้ำของผู้เคยได้รับการลงโทษจำคุกครั้งแรกในคดียาเสพติด งานวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยการวิจัยเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ที่เคยต้องโทษจำคุกครั้งแรกตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2522 หรือประมวลกฎหมายยาเสพติด และพ้นโทษมาแล้วไม่น้อยกว่า 3 ปี จำนวน 8 คน และบุคคลในครอบครัว ได้แก่ บิดา มารดา คู่สมรส และบุตรที่บรรลุนิติภาวะ จำนวน 12 คน ผลการวิจัยพบว่า การที่ผู้เคยได้รับโทษจำคุกครั้งแรกในคดียาเสพติดสามารถกลับคืนสู่สังคมโดยไม่หวนกลับไปกระทำผิดซ้ำ มิได้เกิดจากการลงโทษเพียงอย่างเดียว แต่ต้องอาศัยปัจจัยร่วมหลายด้าน ได้แก่ บทลงโทษที่ทำให้เกิดความตระหนักการสนับสนุนจากครอบครัวและสังคม ความมั่นคงทางเศรษฐกิจ และการฟื้นฟูพฤติกรรมในเรือนจำ ขณะเดียวกัน มาตรการที่มีประสิทธิผลคือ การพัฒนากฎหมายเชิงฟื้นฟู การสร้างโอกาสด้านอาชีพ การส่งเสริมศีลธรรมและแรงยึดเหนี่ยวทางจิตใจ รวมถึงการสร้างเครือข่ายความร่วมมือจากทุกภาคส่วน งานวิจัยจึงชี้ให้เห็นว่าการป้องกันการไม่หวนกลับไปกระทำผิดซ้ำจำเป็นต้องบูรณาการทั้งกฎหมาย เศรษฐกิจ สังคม และจิตใจ เพื่อสร้างเส้นทางคืนสู่สังคมอย่างมั่นคงและยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมราชทัณฑ์ กระทรวงยุติธรรม. (2567). อัตราการกระทำผิดซ้ำของผู้ต้องขังที่ได้รับการปล่อยตัวตามช่วงปีงบประมาณ Recidivism Statistics Database. เรียกใช้เมื่อ 16 มกราคม 2567 จาก https://shorturl.asia/B8Rlo
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2549). จิตวิทยาสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นุชนาถ ศรีเผด็จ และคณะ. (2549). การเฝ้าระวังผู้ต้องขังคดียาเสพติดมิให้กระทำผิดซ้ำ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการยุติธรรม.
พระมหานันทวิทย์ ธีรภทฺโท และคณะ. (2561). การเสริมสร้างจริยธรรมสำหรับผู้ต้องขังในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(4), 1347-1361.
วิศิษฏ์ เจนนานนท์ และคณะ. (2562). กระบวนการเกิดอาชญากรรมในแง่มุมของพุทธธรรม. วารสารการเมืองการปกครอง, 9(1), 1-15.
สถิต แก้วปัญญา และคณะ. (2562). แนวทางการพัฒนาพฤตินิสัยของผู้ต้องขังคดียาเสพติดเรือนจำกลางอุดรธานี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธาน, 7(1), 79-93.
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2546). สิทธิและเสรีภาพในชีวิตและร่างกาย สิทธิในกระบวนการยุติธรรม เสรีภาพในเคหสถาน สิทธิในเกียรติยศ ชื่อเสียงและความเป็นอยู่ส่วนตัว และสิทธิในทรัพย์สิน: กรณีการดำเนินนโยบายของรัฐบาลในการประกาศสงครามต่อสู้เพื่อเอาชนะยาเสพติด เมื่อปี พ.ศ. 2546 ก่อให้เกิดความเสียหาย. ใน รายงานผลการพิจารณาคำร้องฯ. สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
Beccaria, C. (1988). On crimes and punishments. Italy: Cambridge University Press.
Becker, G. S. (1968). Crime and punishment: An economic approach. Journal of Political Economy, 76(2), 169-217.
Bentham, J. (1988). The principles of morals and legislation. Amherst: Prometheus Books.
LeDoux, J. E. (2015). APS award address: Coming to terms with fear and anxiety. Association for Psychological Science, 111(8), 2871-2878.
Ward, T. & Brown, M. (2004). The good lives model and conceptual issues in offender rehabilitation. Psychology, Crime & Law, 10(3), 243-257.
