การพัฒนารูปแบบการสร้างภาคีเครือข่ายความร่วมมือ ในการส่งเสริมระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบัน และสภาพที่พึงประสงค์ 2) พัฒนารูปแบบ 3) ตรวจสอบและยืนยันรูปแบบ เป็นการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 380 คน ผู้ทรงคุณวุฒิและผู้เชี่ยวชาญ ผู้อำนวยการสถานศึกษา และประธานเครือข่าย เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถาม แบบบันทึกการสัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญ แบบประเมินความเป็นประโยชน์ และความเป็นไปได้ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัจจุบัน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก สภาพที่พึงประสงค์ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด 2) รูปแบบการสร้างภาคีเครือข่ายความร่วมมือในการส่งเสริมระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน มีทั้งสิ้น 5 องค์ประกอบ ได้แก่ หนึ่งหลักการ ประกอบด้วย หลักการมีส่วนร่วม หลักการบูรณาการ หลักการความเสมอภาคและเท่าเทียม สองวัตถุประสงค์ สามองค์ประกอบการสร้างภาคีเครือข่ายความร่วมมือในการส่งเสริมระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน ประกอบด้วย การสร้างภาคีเครือข่ายความร่วมมือ ได้แก่ การจัดทำข้อตกลงความร่วมมือ การวางแผนและกำหนดเป้าหมาย การเสริมสร้างความร่วมมือ การสร้างช่องทางการสื่อสาร การสร้างช่องทางการสื่อสาร และระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน ได้แก่ การรู้จักนักเรียนเป็นรายบุคคล การคัดกรองนักเรียน การส่งเสริมและพัฒนา การป้องกันและช่วยเหลือ การส่งต่อ สี่ขั้นตอนการทำงานของภาคีเครือข่ายความร่วมมือในการส่งเสริมระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนให้มีประสิทธิภาพ ประกอบด้วย การมีส่วนร่วมด้านการวางแผนและสร้างข้อตกลงร่วม การมีส่วนร่วมด้านการปฏิบัติงานด้วยความกระตือรือร้น การมีส่วนร่วมด้านการตรวจสอบผลการดำเนินงาน และการมีส่วนร่วมด้านการประเมินผลการดำเนินงาน และห้าเงื่อนไขความสำเร็จ 3) รูปแบบการสร้างภาคีเครือข่ายความร่วมมือในการส่งเสริมระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนมีความเป็นไปได้ และเป็นประโยชน์ ทุกองค์ประกอบ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จักรภพ เนวะมาตย์. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารระบบการดูแลช่วยเหลือผู้เรียนของวิทยาลัยเทคนิคตาก สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. ใน รายงานการวิจัย. วิทยาลัยเทคนิคตาก.
เดชา เดชะวัฒนไพศาล. (2566). การจัดการทรัพยากรบุคคลพื้นฐานแนวคิดเพื่อการปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ถิรวัฒน์ ไกลภัย. (2565). รูปแบบการบริหารจัดการเรียนรู้โดยใช้เครือข่ายความร่วมมือในการพัฒนาคุณภาพการจัดการศึกษาที่ยั่งยืน สำหรับโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.
ทวีวัฒน์ รื่นรวย. (2565). กลยุทธ์การสร้างเครือข่ายความร่วมมือเพื่อเพิ่มคุณภาพผู้เรียน ตามกรอบคุณวุฒิอาชีวศึกษาแห่งชาติ วิทยาลัยการอาชีพบรรพตพิสัย. ใน วารสารวิชาการ T-VET Journal สถาบันการอาชีวศึกษาภาคเหนือ. 6(11), 122-136.
มนตรี สังข์ชุม. (2565). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนด้านระบบฐานข้อมูลนักเรียนรายบุคคล ของโรงเรียนอนุบาลระนอง. ใน วารสารวิจัยเพื่อการปฏิรูปการเรียนรู้. 5(1), 17-33.
สกุลรัตน์ โกพัฒน์ตา. (2563). คุณภาพนักเรียนกับระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(8), 371-387.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 2. (2566). รายงานผลการดำเนินงานประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2565. สุราษฎร์ธานี: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 2.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). คู่มือและแนวทางการดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2566). คู่มือการคัดเลือกสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาและสถานศึกษา เพื่อรับรางวัลระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน ประจำปี 2566. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานการศึกษารูปแบบและกลไกการมีส่วนร่วมและสมัชชาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
Jason O. S. & Walter W. P. (2008). Networks and Institutions. Retrieved January 14, 2023, from https://shorturl.asia/12P4z
