ภูมิรัฐศาสตร์สมัยราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์สภาพทั่วไปเกี่ยวกับภูมิรัฐศาสตร์ แนวคิดเกี่ยวกับการบริหารจัดการการเมืองการปกครอง และสร้างองค์ความความรู้เกี่ยวกับภูมิศาสตร์การเมืองการปกครองในสมัยราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราช เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ นักวิชาการด้านพระพุทธศาสนา, นักวิชาการ ด้านประวัติศาสตร์และโบราณคดี, ข้าราชการ, นักการเมือง และประชาชน รวม 25 คน เลือกแบบเจาะจง และการสนทนากลุ่ม จำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ รวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลโดยวิธีพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า สภาพทั่วไปเกี่ยวกับภูมิรัฐศาสตร์ในสมัยราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราช อาณาจักรตั้งอยู่บนคาบสมุทรมลายู มีทะเลสองข้าง ทำให้มีเมืองท่าจำนวนมากเหมาะสมแก่การค้าขายและการติดต่อกับดินแดนต่าง ๆ เป็นศูนย์กลางการค้าทางทะเล เชื่อมโยงกับอินเดีย จีน อาหรับ และชวา แนวคิดเกี่ยวกับการบริหารจัดการการเมืองการปกครองในสมัยราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราชนั้น พระเจ้าศรีธรรมาโศกราชมีบทบาทสำคัญในการวางยุทธศาสตร์ทางการเมืองและการทหาร มีการวางระบบเมืองบริวารที่เรียกว่า “เมืองสิบสองนักษัตร” เพื่อทำหน้าที่เสริมสร้างความมั่นคงและขยายอำนาจของราชวงศ์ ในการปกครองได้รับอิทธิพลมาจากทั้งพระพุทธศาสนาและศาสนาพราหมณ์ - ฮินดู โดยยึดหลักธรรมาธิปไตย และธรรมราชา มีสร้างวัดและพระบรมธาตุเจดีย์เพื่อเป็นศูนย์รวมจิตใจของประชาชน และองค์ความรู้เกี่ยวกับภูมิศาสตร์การเมืองการปกครองในสมัยราชวงศ์ศรีธรรมาโศกราช ผ่านรูปแบบที่เรียกว่า 4 Center Model ประกอบด้วย C1 คือ Administration Center หมายถึง ศูนย์รวมการบริหาร C2 คือ Commercial Center หมายถึง ศูนย์กลางการค้า C3 คือ Territorial Center หมายถึง ศูนย์รวมดินแดน และ C4 คือ Spiritual Center หมายถึง ศูนย์รวมศรัทธา
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กันตภณ หนูทองแก้ว. (2566). พระเจ้าศรีธรรมาโศกราชกับรูปแบบการปกครองสิบสองนักษัตรเพื่อการบริหารจัดการบ้านเมืองที่ดี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
กันตภณ หนูทองแก้ว และณัฏฐา ม้วนสุธา. (2566). พระเจ้าศรีธรรมาโศกราชกับรูปแบบการปกครองของเมืองสิบสองนักษัตร เพื่อการบริหารจัดการบ้านเมืองที่ดี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(7), 355-366.
ฉัตรชัย ศุกระกาญจน์. (2559). พระบรมธาตุสู่มรดรโลก. (พิมพ์ครั้งที่ 4). นครศรีธรรมราช: ใหม่พริ้นติ้ง.
ธวัชชัย ประดู่. (2566). พระเจ้าศรีธรรมาโศกราช ปฐมกษัตริย์เมืองนครศรีธรรมราช. เรียกใช้เมื่อ 24 กันยายน 2567 จาก https://library.wu.ac.th/NST_localinfo
พระครูวรวิริยคุณ (ปราโมทย์ ปสุโต). (2561). เมืองสิบสองนักษัตร: สถานที่ตั้งเมืองและข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์. เรียกใช้เมื่อ 24 กันยายน 2567 จาก https://url.in.th/WIBaz
พระครูโสภณรัตนบัณฑิต และคณะ. (2561). มรดกโลกมรดกธรรม: ประวัติศาสตร์หลักธรรมและหลักฐานโบราณคดีทางพระพุทธศาสนาในจังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ มีกุศล. (2563). ความเป็นมาของการเมืองการปกครองไทยโดยสังเขป. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎสุราษฎร์ธานี, 12(1), 275-293.
วัณณสาส์น นุ่นสุข. (2564). ข้อสังเกตบางประการเกี่ยวกับการกำเนิดอาณาจักรนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์, 6(6), 219-263.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2542). เมืองโบราณในอคติประวัติศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
สโรชา สิรวิชยกุล. (2553). ดงแม่นางเมือง แกนหลักแห่งการสร้างสำนึกและประวัติศาสตร์ของคนท้องถิ่น. เรียกใช้เมื่อ 24 กันยายน 2567 จาก https://lek-prapai.org/home/view.php?id=567