นวัตกรรมการสื่อสารเพื่อการขับเคลื่อนประชาธิปไตยที่ยั่งยืน โดยพรรคการเมืองในยุคดิจิทัล

Main Article Content

ไพศาล เรืองฤทธิ์
วิทยาธร ท่อแก้ว
กานต์ บุญศิริ

บทคัดย่อ

นวัตกรรมการสื่อสารมีบทบาทสำคัญต่อการขับเคลื่อนประชาธิปไตยในสังคมไทย โดยพรรคการเมืองสามารถใช้สื่อดิจิทัลเพื่อถ่ายทอดนโยบาย วิเคราะห์พฤติกรรมผู้ใช้งานออนไลน์ และพัฒนากลยุทธ์ที่ตอบสนองความต้องการของประชาชนอย่างแม่นยำ ทำให้เกิดการสื่อสารทางการเมืองที่เข้าถึงได้ง่าย รวดเร็ว และมีปฏิสัมพันธ์มากขึ้น อย่างไรก็ตาม การสื่อสารในยุคดิจิทัลสำหรับพรรคการเมืองสมัยใหม่ยังต้องเผชิญปัญหาสำคัญ ได้แก่ การบิดเบือนข้อมูล ข่าวปลอม การสร้างกระแสที่ผิดทิศทาง และขั้นตอนวิธีการแก้ปัญหาด้านเทคโนโลยีดิจิทัลยังตอกย้ำข้อมูลด้านเดียว ซึ่งอาจนำไปสู่การแบ่งขั้วทางการเมืองและบั่นทอนความน่าเชื่อถือของพรรคการเมืองในสายตาสาธารณะ นอกจากนี้ ความเหลื่อมล้ำทางดิจิทัลระหว่างพื้นที่เมืองกับชนบทก็ยังเป็นอีกหนึ่งอุปสรรคที่ทำให้ประชาชนบางกลุ่มไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลทางการเมืองได้อย่างเท่าเทียม ดังนั้น พรรคการเมืองจำเป็นต้องปรับตัวด้วยการใช้แพลตฟอร์มออนไลน์ที่หลากหลายมาใช้เพื่อการสื่อสารควบคู่กับการประยุกต์ใช้ระบบจัดการข้อมูลและปัญญาประดิษฐ์เพื่อวิเคราะห์พฤติกรรมและคาดการณ์ความคิดเห็นของประชาชน การกำหนดกลุ่มเป้าหมายที่ชัดเจนครอบคลุมกับเนื้อหาสาระที่ต้องการนำเสนอที่สอดคล้องกับอุดมการณ์และนโยบายของพรรคให้ตรงจุด รวมถึงการสร้างระบบตรวจสอบข่าวสารที่ทันสมัยเพื่อป้องกันและแก้ไขปัญหาข่าวปลอมอย่างเป็นรูปธรรม การกำหนดกลุ่มเป้าหมายที่ชัดเจน ทำให้ประชาชนสามารถเข้าถึงข้อมูลและสร้างการมีส่วนร่วมทางการเมืองได้อย่างกว้างขวาง พรรคการเมืองควรพัฒนารูปแบบการสื่อสารที่บูรณาการหลายแพลตฟอร์ม ควบคู่กับกระบวนการสื่อสารที่เปิดกว้างและมีความรับผิดชอบ พร้อมทั้งวางกลยุทธ์ที่ชัดเจนและยืดหยุ่น เพื่อสร้างประชาธิปไตยที่มีคุณภาพ ยั่งยืน และทำให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการกำหนดอนาคตทางการเมืองได้อย่างแท้จริง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เรืองฤทธิ์ ไ. ., ท่อแก้ว ว. ., & บุญศิริ ก. . (2025). นวัตกรรมการสื่อสารเพื่อการขับเคลื่อนประชาธิปไตยที่ยั่งยืน โดยพรรคการเมืองในยุคดิจิทัล. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 12(8), 270–282. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/292063
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ชัยอนันต์ สมุทวณิ. (2553). บทบาทของสื่อมวลชนในการนำเสนอข่าวสารทางการเมือง: ความน่าเชื่อถือและผลกระทบต่อสาธารณะ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.

ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ. (2561). การจัดการเนื้อหาข่าวสารทางการเมืองในยุคข้อมูลข่าวสาร: ความชัดเจน คุณภาพ และผลกระทบต่อภาพลักษณ์พรรคการเมือง. วารสารรัฐศาสตร์, 12(2), 45-67.

ณัฐวุฒิ เอี่ยมเนตร และคณะ. (2567). นวัตกรรมการสื่อสารเพื่อการส่งเสริมการบริหารจัดการองค์กรภาครัฐและภาคเอกชนในยุคดิจิทัล. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 6(1), 292-301.

นพพร พรหมชาติ. (2564). บทบาทช่องทางสื่อสารในการเข้าถึงกลุ่มเป้าหมายของพรรคการเมือง ยุคโซเชียลมีเดีย: การวิเคราะห์ผ่าน Big Data และพฤติกรรมออนไลน์. วารสารการสื่อสารทางการเมือง, 3(1), 23-45.

บูฆอรี ยีหมะ. (2554). ความรู้เบื้องต้นทางรัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พรรณี จุฑารัตน์. (2560). แนวทางการพัฒนาการสื่อสารดิจิทัลในภาคการเมือง: การทดลองและการประเมินผลต้นแบบ. วารสารการสื่อสารการเมือง, 12(2), 45-68.

วิทยาธร ท่อแก้ว. (2568). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารของหัวคะแนนเพื่อการหาเสียงเลือกตั้งท้องถิ่น. วารสารสังคมพัฒนศาสตร์, 8(2), 176-188.

สมเกียรติ ตั้งกิจวานิชย์. (2562). การออกแบบระบบการสื่อสารดิจิทัลของพรรคการเมือง: แนวทางการใช้สื่อสมัยใหม่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการสื่อสารและการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.

สุเมธ ตั้งประเสริฐ. (2565). กลไกสำหรับเพิ่มสัดส่วนการผลิตไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์ที่ติดตั้งบนหลังคา และสถานีบริการอัดประจุไฟฟ้าสำหรับยานยนต์ไฟฟ้าในอาคาร เพื่อส่งเสริมนโยบายในการสร้างความเป็นกลางทางคาร์บอนและการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสุทธิเป็นศูนย์. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิศวกรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อรอนงค์ สวัสดิ์บุรี และรสชงพร โกมลเสวิน. (2552). รูปแบบการสื่อสารของนักการเมืองท้องถิ่น. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 29(4), 41-53.

อาลี คาน. (2566). นวัตกรรมการสื่อสารกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองวิถีใหม่. วารสาร มจร เลย ปริทัศน์, 4(2), 43-53.

Alexandro, R. & Basrowi, B. (2024). Measuring the effectiveness of smart digital organizations on digital technology adoption: An empirical study of educational organizations in Indonesia. International Journal of Data and Network Science, 8(1), 139-150.

Dommett, K. et. al. (2021). The digital ecosystem: The new politics of party organization in parliamentary democracies. Party Politics, 27(5), 847-857.

Esser, F. & Strömbäck, J. (2014). Mediatization of politics: Understanding the transformation of Western democracies. Basingstoke: Palgrave Macmillan.

Fischli, R. & Muldoon, J. (2024). Empowering digital democracy. Perspectives on Politics, 22(3), 819-835.

Schork, N. J. & Goetz, L. H. (2025). From precision interventions to precision health. Nature Communications, 16(1), Article 5024. https://doi.org/10.1038/s41467-025-60395-z

Wimmer, M. A. et al. (2011). Electronic participation: Third IFIP WG 8.5 International Conference, ePart 2011, Delft, The Netherlands, August 29-September 1, 2011. In Proceedings (Lecture Notes in Computer Science, Vol. 6847). Springer. https://doi.org/10.1007/978-3-642-23333-3