ตัวแปรด้านการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยว โดยชุมชนอย่างยั่งยืน ในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษา 1) เพื่อศึกษาระดับของความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน ในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทย และ 2) ศึกษาตัวแปรด้านการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน ในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทย การวิจัยครั้งนี้เลือกใช้รูปแบบการวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้เครื่องมือเป็นแบบสอบถาม โดยเลือกแบบเจาะจง กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ สมาชิกกลุ่มท่องเที่ยวในพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทยที่ได้รับรางวัลตั้งแต่ปี 2560 - 2567 จำนวน 13 กลุ่ม โดยมีกลุ่มตัวอย่างจำนวนทั้งสิ้น 411 ราย วิเคราะห์สถิติด้วยค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์สถิติด้วย t-test และ ANOVA ผลการศึกษาพบว่า สมาชิกกลุ่มท่องเที่ยวทั้งหมดส่วนมากมีความเกี่ยวข้องกับท้องถิ่นนั้น โดยมีผลการรับรู้ความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน ในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทยทางด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคมวัฒนธรรม และด้านสิ่งแวดล้อม ภาพรวมอยู่ในระดับสูง และผลการทดสอบตัวแปรด้านการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน พบว่า ตัวแปรด้านฐานทรัพยากรการท่องเที่ยว ประเภทเมืองท่องเที่ยว การได้รับรางวัลมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน การได้รางวัลมาตรฐานโฮมสเตย์ไทยและการได้รับรางวัล DASTA Awards 2020 ส่งผลต่อการรับรู้ความสำเร็จในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ 0.05 โดยการศึกษาครั้งนี้สามารถช่วยให้กลุ่มท่องเที่ยวแต่ละกลุ่มสามารถพัฒนาศักยภาพที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงานด้านการท่องเที่ยว รวมถึงหน่วยงานภาครัฐพัฒนาตัวชี้วัดให้สามารถพัฒนาผู้เข้าร่วมการประเมินไปสู่การดำเนินงานด้านการท่องเที่ยวได้อย่างมีประสิทธิภาพตามเป้าหมายของการพัฒนาอย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กวินธิดา ลอยมา และกนกกานต์ แก้วนุช. (2563). แนวทางการเสริมสร้างการรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวเมืองรองของไทย: กรณีศึกษา จังหวัดสิงห์บุรี. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 20(2), 91-104.
กองพัฒนาบริการท่องเที่ยว. (2565). แผนปฏิบัติการกองพัฒนาบริการท่องเที่ยว พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). รายงานสรุปดัชนีการพัฒนาการเดินทางและการท่องเที่ยว ปี 2567. เรียกใช้เมื่อ 17 มิถุนายน 2568 จาก https://shorturl.asia/2Drcl
กัญญาพัชร์ พัฒนาโภคินสกุล และนิมิต ซุ้นสั้น. (2565). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างสร้างสรรค์ของจังหวัดระนอง. วารสารรัชต์ภาคย์, 17(50), 328-342.
กันยาวรรนธ์ กำเนิดสินธุ์. (2560). การมีส่วนร่วมของประชาชนชุมชนบางน้ำผึ้ง ในการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และวัฒนธรรม. วารสารเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 16(1), 175-184.
กุลวดี จันทร์วิเชียร และคณะ. (2564). ปัจจัยความสำเร็จของการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของชุมชนหมู่บ้านคีรีวง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(40), 264-273.
จริยา สุพรรณ และคณะ. (2566). ถอดบทเรียนการพัฒนาการท่องเที่ยววิถีชนบทผ่านมุมมองชุมชนท้องถิ่น. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ, 30(2), 267-290.
ชัญญา พิริยวานิช และรวิภา ธรรมโชติ. (2565). องค์ประกอบความสำเร็จของการท่องเที่ยวเมืองรอง. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(2), 68-79.
ทิวาวรรณ ศิริเจริญ กันหา และแสงแข บุญศิริ. (2565). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมสาธารณะในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนของชุมชนโดยรอบอุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพ จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารปาริชาต มหาวิิทยาลัยทักษิิณ, 35(3), 110-128.
เทียมสูรย์ สิริศรีศักดิ์ และกฤษณะ แพทย์จะเกร็ง. (2561). ปริทัศน์สถานภาพความรู้ เรื่องความเหลื่อมล้ำในเมืองท่องเที่ยว. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 44(1), 41-69.
ปฏิพล ยอดสุรางค์ และคณะ. (2565). การวางแผนเส้นทางท่องเที่ยวฐานทรัพยากรสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างในเมืองรองริมแม่น้ำ. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อมและความยั่งยืน, 19(1), 66-89.
ประกาศคณะกรรมการนโยบายการบริหารงานจังหวัดและกลุ่มจังหวัดแบบบูรณาการ. (2552). เรื่อง การจัดตั้งกลุ่มจังหวัดและกำหนดจังหวัดที่เป็นศูนย์ปฏิบัติการของกลุ่มจังหวัด. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 126 ตอนพิเศษ 28 ง หน้า 33 (18 กุมภาพันธ์ 2552).
พฤกษ์ สุพรรณนาลัย และคณะ. (2560). การรักษาคนเก่งโดยการให้รางวัล. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 2(11), 241-250.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2558). การหาค่าความเที่ยงตรงของแบบสอบถาม (IOC). เรียกใช้เมื่อ 31 กรกฎาคม 2568 จาก https://www.mcu.ac.th/article/detail/14329
สำนักงานปลัดกระทรวงพาณิชย์. (2567). แผนยุทธศาสตร์การค้ากลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง 1 พ.ศ. 2560 - 2564. เรียกใช้เมื่อ 9 สิงหาคม 2568 จาก https://shorturl.asia/YvV16
อัจฉรา ศรีลาชัย และภูเกริก บัวสอน. (2561). แนวทางการจัดการรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนบ้านโคกเมือง ตำบลจรเข้มาก อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 8(2), 270-279.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of Psychological Testing. New York: Harper and Row.
Ellen, T. P. (1988). Adapted from Sampling in Extension. Texas: The Texes A&M University System College Station.
Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. (2nd ed.). New York: Harper and Row.
