ภูมิวัฒนธรรมเมืองไทรบุรี รัฐเคดาห์ ประเทศมาเลเซีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ เสนอภูมิวัฒนธรรมเมืองไทรบุรี รัฐเคดาห์ ประเทศมาเลเซีย ที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์สังคมและวัฒนธรรมของชาวสยามในเมืองไทรบุรี ซึ่งเป็นรัฐทางตอนเหนือของมาเลเซียในปัจจุบัน เมืองไทรบุรีตั้งอยู่ใกล้กับภูเขากูนุงยือไรหรือภูเขาต้นไทร ชาวอินเดียเรียกขานว่า เขาพระสุเมรุ เป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่มีขนาดใหญ่เป็นสถานที่สถิตของพระศิวะเทพเจ้า และเป็นจุดแลนด์มาร์คของนักเดินเรือ ในอดีต เมืองนี้เป็นเมืองนักษัตรลำดับที่ 5 ของเมืองนครศรีธรรมราช ภายใต้การปกครอง 12 เมือง ในพุทธศตวรรษที่ 17 - 18 ถือตราประจำปีมะโรง คือ สัญลักษณ์งูใหญ่เป็นตราประจำเมือง ซึ่งมีชาวสยามและชาวอินเดียอาศัยกระจายอยู่ทั่วเมืองมีกษัตริย์ปกครองสืบต่อกันมาจำนวนหลายพระองค์ ชาวสยามที่อาศัยอยู่ในเมืองไทรบุรีได้อพยพเข้ามาด้วยปัจจัย 4 ประการ ได้แก่ การบุกเบิกที่ทำมาหากิน การขัดตาทัพและกวาดต้อนผู้คน ความสัมพันธ์ของคนชายแดน และหนีคดีความกฎหมายบ้านเมือง ชาวสยามอาศัยอยู่เป็นกลุ่มประกอบอาชีพการเกษตรกรรม นับถือพระพุทธศาสนาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พระสงฆ์เป็นศูนย์รวมใจ วัดเป็นศูนย์รวมทางสังคม วัฒนธรรม และประเพณี ผู้นำหมู่บ้านเป็นผู้บริหารจัดการทางสังคม มีวิถีชีวิตแบบเรียบง่าย รักสงบ ไม่ชอบความรุนแรง ใช้ภาษาไทยถิ่นใต้ในการสื่อสารเด็กส่วนใหญ่จะเรียนภาษาไทยที่วัด โดยจะมีพระสงฆ์และอาสาสมัครชาวไทยเป็นครูสอน พ่อแม่ดูแลลูกหลานให้เป็นคนดี สร้างจิตสำนึกความเป็นไทย เรียนรู้มารยาทไทย และสืบทอดขนบธรรมเนียมประเพณีของคนไทยมีภาคภูมิใจในความเป็นสยาม เคารพนับถือเทิดทูนบูชาพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมราชินีของไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
คำนวณ นวลสนอง. (2546). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของชนเชื้อสายไทยในรัฐเกดะห์ ปะลิสและเประ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.
คำนวณ นวลสนอง และคณะ. (2552). พัฒนาการและแนวโน้มการย้ายถิ่นของประชาชนในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยเข้าไปในประเทศมาเลเซีย. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 3(2), 77-97.
จีรวุฒิ (อุไรรัตน์) บุญรัศมี. (2565). ยิ่งกว่าพงศาวดาร “ฮิกายัต” กับความเป็นหลักฐานเชิงลึกของ ความสัมพันธ์สองแผ่นดิน และการนับถือที่ไทรบุรีมีต่อราชวงศ์จักรี. เรียกใช้เมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://www.luehistory.com/ฮิกายัต-กับความเป็นหลักฐานเชิงลึกของความสัมพันธ์สองแผ่นดิน
ชัยวัฒน์ ปะสุนะ. (2564). รัฐบาลสยามกับการจัดการปกครอง 4 หัวเมืองมลายู (ไทรบุรี ปะลิส กลันตัน และตรังกานู) ระหว่าง ค.ศ. 1873 - 1910. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 12(2), 223-224.
นิติ ภวัครพันธุ์. (2541). บางครั้งเป็นคนไทย บางครั้งไม่ใช่ : อัตลักษณ์แห่งตัวตนที่ผันแปรได้. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิพนธ์ ทิพย์ศรีนิมิต. (2554). ชาวมาเลเซียเชื้อสายไทยกับการธำรงไว้ซึ่งอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม. วารสารปริชาต, 2(2), 167-169.
ประกายทอง สิริสุข. (2526). การสร้างชาติมาเลเซียและสิงคโปร์. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
ประทุม ชุ่มเพ็งพันธุ์. (2550). พงศาวดารเมืองไทรบุรี. กรุงเทพมหานคร: เดอะโนว์เกจเซ็นเตอร์.
เหมือนขวัญ เรณุมาศ. (2556). ว่าด้วยชาติพันธุ์และเศรษฐกิจการเมืองมาเลเซีย. วารสารรูสมิแล, 34(1), 67-69.
อนุสรณ์ เมฆบุตร. (2549). การบูรณาการกลุ่มชาติพันธุ์ในรัฐพหุสังคม : กรณีศึกษากลุ่มชาติพันธุ์สยามในรัฐเคดาห์ ประเทศมาเลเซีย. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภูมิศาสตร์. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อมรา พงศาพิชญ์. (2549). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุทัย เอกสะพัง. (2555). บทบาทพระสงฆ์ชาวมาเลเซียเชื้อสายไทในรัฐทางตอนมาเลเซียในเหนือของประเทศมาเลเซีย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
