การบริหารงานแนะแนวเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของสถานศึกษาภาครัฐ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษากรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและหาแนวทางการพัฒนาการบริหารงานแนะแนวเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของสถานศึกษาภาครัฐ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษากรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 320 คน โดยการเทียบสัดส่วนกลุ่มตัวอย่างจากตารางของเครจซี่และมอร์แกน จากนั้นใช้การสุ่มแบบแบ่งชั้น โดยใช้ชั้นเรียนเป็นชั้นและสุ่มอย่างง่ายด้วยวิธีจับฉลาก เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ มีค่าดัชนีความสอดคล้องตั้งแต่ 0.67 - 1.00 มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.84 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า การบริหารงานแนะแนวเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของสถานศึกษาภาครัฐ จำนวน 5 ด้าน โดยรวมอยู่ในระดับมาก ดังนี้ 1) ด้านการกำหนดนโยบายและแผนงานแนะแนว 2) ด้านการกำกับติดตามและการนิเทศ 3) ด้านการประเมินผลและการปรับปรุงงานแนะแนว 4) ด้านการนำนโยบายและแผนงานไปสู่การปฏิบัติและ 5) ด้านการส่งเสริมสนับสนุนการจัดกิจกรรมแนะแนว มีแนวทางการพัฒนา ดังนี้ 1) ด้านการกำหนดนโยบายและแผนงานแนะแนว ควรมีนโยบายและแผนงานแนะแนวที่เกิดจากการมีส่วนร่วมของทุกฝ่ายสามารถนำไปปฏิบัติได้จริง 2) ด้านการกำกับติดตามและการนิเทศควรมีการมอบหมายหน้าที่ให้ชัดเจนร่วมกับการติดตามผลและประเมินผลเป็นระยะ 3) ด้านการประเมินผลและการปรับปรุงงานแนะแนว ควรแต่งตั้งคณะกรรมการนิเทศ กำหนดเกณฑ์ กำหนดปฏิทินการนิเทศและควรมีการนิเทศอย่างสม่ำเสมอ 4) ด้านการนำนโยบายและแผนงานไปสู่การปฏิบัติ ควรสนับสนุนเกี่ยวกับความรู้ ทรัพยากรและขวัญกำลังใจให้กับผู้ปฏิบัติงาน 5) ด้านการส่งเสริมสนับสนุนการจัดกิจกรรมแนะแนว ควรมีการประเมินตามเกณฑ์ ตรงวัตถุประสงค์และทุกฝ่ายควรมีส่วนร่วมในการคิดการตัดสินใจ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กฤตวรรณ คำสม. (2565). การแนะแนวเบื้องต้น. อุดรธานี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
กาญจนา วงค์ษา. (2564). การใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาการกำกับอารมณ์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. วิทยาลัยครูสุริยเทพ มหาวิทยาลัยรังสิต.
กิตติยา ตุ้ยทัง. (2562). การพัฒนาคู่มือการบริหารงานแนะแนวที่มุ่งเน้นทักษะความเข้าใจความแตกต่างทางวัฒนธรรมของนักเรียนโรงเรียนชุมชนบ้านแม่กุน้อย อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
เกรียงไกร นครพงศ์. (2564). แนวทางการพัฒนาการดำเนินงานแนะแนวของโรงเรียนรัตนราษฎร์บำรุง. ใน สารนิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เจตนา พงษ์พยุหะ. (2566). รูปแบบการบริหารงานแนะแนวในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นิรันดร์ จุลทรัพย์. (2566). การแนะแนวอาชีพ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัทสุวีรยาสาส์นจำกัด.
นุชลี จันทรรังสี. (2566). ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการดำเนินงานแนะแนวในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสกลนคร. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
บรรจบ บุญจันทร์. (2566). การบริหารสถาบันเพื่อความเป็นเลิศ. มหาสารคาม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ปณิตา บัวเจริญ. (2564). การบริหารงานแนะแนวของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานระดับมัธยมศึกษาใน กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการศึกษา. วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
วิเชียร จงดี. (2561). การศึกษาสภาพการบริหารงานแนะแนวในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 6. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2565). รายงานประจำปี 2565 วิทยาลัยศิลปหัตถกรรม กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์วิทยาลัยศิลปหัตถกรรมกรุงเทพมหานคร.
อณัฐ ลัดลอย. (2561). การแนะแนวอาชีพเพื่อการเตรียมความพร้อมก่อนเข้าสู่ตลาดแรงงานของนักเรียนสายสามัญในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยสยาม.
อมรรัตน์ สารเถื่อนแก้ว. (2562). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูแนะแนวในโรงเรียนมัธยมศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อรินทรา อยู่หลาบ. (2560). การบริหารกับการดำเนินงานแนะแนวของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษามัธยมศึกษา เขต 9. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (4th ed.). New York: Harper & Row Publishers.
Krejcie, R. V. & Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Likert, R. (1967). The human organization: Its management and value. New York: McGraw Hill.
