ศึกษาการบริหารกิจการคณะสงฆ์ด้านสาธารณะสงเคราะห์: กรณีศึกษาพระสังฆาธิการในจังหวัดนครศรีธรรมราช

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการบริหารกิจการคณะสงฆ์ ด้านสาธารณะสงเคราะห์ 2) เพื่อศึกษาการบริหารกิจการคณะสงฆ์ด้านสาธารณะสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการ 3) เพื่อวิเคราะห์การบริหารกิจการคณะสงฆ์ด้านสาธารณะสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการในจังหวัดนครศรีธรรมราช โดยใช้รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 12 คน มีแบบสัมภาษณ์เป็นเครื่องมือ การวิเคราะห์เนื้อหาเชิงทฤษฎี บูรณาการผลจากคำสัมภาษณ์ ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการบริหารกิจการคณะสงฆ์ด้านสาธารณะสงเคราะห์ พบว่า บทบาทหน้าที่ทางสังคมสงเคราะห์ของพระสงฆ์ ได้แก่ บทบาทด้านการศึกษา ด้านการสาธารณะ ด้านการพัฒนาจิตใจประชาชน ด้านการสงเคราะห์ทางจิต ด้านการพัฒนาท้องถิ่น และระเบียบมหาเถรสมาคม 4 ประการ ได้แก่ การดำเนินกิจการเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูล การช่วยเหลือเกื้อกูลกิจการของผู้อื่นเพื่อสาธารณะประโยชน์ การช่วยเหลือเกื้อกูลสถานที่อั้นเป็นสาธารณะสมบัติการช่วยเหลือเกื้อกูลประชาชนทั่วไป 2) การบริหารกิจการคณะสงฆ์ด้านสาธารณะสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการในจังหวัดนครศรีธรรมราช พบว่า งานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์ ดำเนินการช่วยเหลือทางวัตถุและจิตใจ ในรูปแบบต่าง ๆ ที่ไม่ขัดต่อพระธรรมวินัย มีการฟื้นฟูสภาพจิตใจของพุทธศาสนิกชน เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต มีการวางแผนงานที่ดีและมีการแบ่งงานกระจายงานให้ทั่วถึง 3) การบริหารจัดการสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์ในจังหวัดนครศรีธรรมราช พิจารณาเป็นหลักใหญ่ ๆ เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ชุมชนและสังคม ให้วัดเป็นศูนย์กลางแห่งการเรียนรู้งส่งเสริมกิจกรรมการมีส่วนกับชุมชนมีแบบแผนที่ชัดเจน โดยนำหลัก “บวร” มาใช้ รูปแบบในการสนับสนุน สาธารณสมบัติมีการวางแผนงาน การบริหารจัดการที่ดีที่เกิดประโยชน์กับชุมชน