อธิปไตยในพระพุทธศาสนา

Main Article Content

พอพล อุบลพันธุ์
กันตภณ หนูทองแก้ว

บทคัดย่อ

พระพุทธศาสนา เป็น คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า และการปกครองของพระพุทธเจ้า ในส่วนความหมายที่เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านั้น หมายความว่า สั่งสอนตน สั่งสอนใจของตนและผู้อื่น โดยมีหลักสำคัญ คือ หลักจริยศาสตร์และหลักจริยธรรม ทั้งสองหลักนี้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่ต่อสังคม การบริหาร และการเมืองการปกครอง คำสอนทางพระพุทธศาสนายังมีประโยชน์ต่อครอบครัว สังคม และทั่วโลก เพราะพระพุทธศาสนา มีจริยศาสตร์ที่สอดคล้องและเหมาะสมต่อบุคคลต่าง ๆ ทุกเพศวัย สถานภาพ และระดับการศึกษาในวิถีชีวิตประจำวันมาอย่างยั่งยืน ผ่านทางประเพณี สังคมและวัฒนธรรมรวมทั้งปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในบริบทสังคม จึงมีบทบาทสำคัญยิ่งในเรื่องของการเมืองการปกครอง เป็นตัวเชื่อมให้พุทธศาสนิกชนได้มีความรักสามัคคี และมีความรู้สึกเป็นพวกพ้องและสำนึกว่ามีวัฒนธรรมและมีชนชาติเดียวกัน พระพุทธศาสนาไม่ได้ส่งเสริมในจริยธรรมแต่เพียงอย่างเดียว แต่ยังส่งเสริมให้คนในสังคมมีความเท่าเทียมกันโดยไม่แยกชั้นวรรณะ ตามหลักแนวคิดทางการเมืองการปกครอง โดยเฉพาะในหลักการของศีลธรรม ช่วยทำให้คนในสังคมอยู่กันอย่างผาสุก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเน้นในการพัฒนาตนมีศาสนาแห่งสิทธิเสรีภาพ ศาสนาพุทธมีความเชื่อในตัวบุคคลในชาติว่า มีศักยภาพสูงและพัฒนาได้ เพราะเป็นคุณค่าของมนุษย์ มีบทบาทสำคัญยิ่งในการขัดเกลาอบรมสั่งสอนสมาชิกในสังคมให้มีความสำนึกในบทบาทและหน้าที่ของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางการเมืองการปกครอง หากพุทธศาสนิกชนทั้งหลาย ได้ศึกษาหลักธรรมอย่างถ่องแท้และถูกต้องสมบูรณ์แล้ว ก็จะเกิดการพัฒนาทางความคิด เกิดปัญญา เป็นประโยชน์ในการพัฒนาประเทศชาติ และนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองและเกิดสันติสุขทั่วถึง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อุบลพันธุ์ พ. ., & หนูทองแก้ว ก. . (2024). อธิปไตยในพระพุทธศาสนา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 11(12), 1–11. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/281886
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

คำนึง ชัยสุวรรณรักษ์ และธีระพล บุญสร้าง. (2546). ประชาธิปไตยในวิถีชีวิตไทย. กรุงเทพมหานคร: หจก.วี เจ พริ้นติ้ง.

คูณ โทขันธ์. (2545). พุทธศาสนากับสังคมและวฒันธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส. พริ้นติ้งเฮ้าส์.

จักร พันธ์ชูเพชร. (2537). การเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพมหานคร: เวิลดเทรด ประเทศไทย.

บูคอรี ยีหมะ. (2522). ความรู้เบื้องต้นทางรัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

ประยงค์ สุวรรณบุปผา. (2541). รัฐปรัชญา แนวคิดตะวันออก-ตก. กรุงเทพมหานคร: โอ. เอส . พริ๊นติ้ง เฮาส์.

พรชัย เลื่อนฉวี. (2554). กฎหมายรัฐธรรมนูญและสถาบันการเมือง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

พระครูโสภณปริยัติสุธี (ศรีบรรดรถิรธมฺโม). (2550). ทฤษฎีรัฐศาสตร์ในพระไตรปิฎก. พะเยา: หอวัฒนธรรมนิทัศน์วัดศรีโคมคำ.

พระธรรมปิฎก ป.อ. ปยุตฺโต. (2539). สถานการณ์พระพุทธศาสนาในกระแสไสยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์บริษัทสหธรรมิก.

มานิตย์ จุมปา. (2550). วิพากษ์การปฏิรูปรัฐธรรมนูญไทย พ.ศ. 2550. กรุงเทพมหานคร: วีพริ้น.

สมศักดิ์ เกี่ยวกิ่งแก้ว. (2552). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับรัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มิตรนราการพิมพ์.

สุพจน์ บุญวิเศษ. (2537). หลักรัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ห.จ.ก. เอ็ม. ที. เพรส.

Dawnapa K. & Yuttana P. (2022). Application of Sovereignty in Thai Society. Journal of Modern Learning Development, 7(4), 396-403.

Heywood Andrew. (2009). Key Concepts in Politics. Retrieved June 27, 2024, from https://nursing.mfu.ac.th/en/lrc/e-learning.html