การรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของนักเรียนโรงเรียนพนมเบญจา อำเภอเขาพนม จังหวัดกระบี่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของนักเรียนโรงเรียนพนมเบญจา 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของนักเรียนโรงเรียนพนมเบญจา อำเภอเขาพนม จังหวัดกระบี่ เป็นการวิจัยแบบผสมผสานวิธี กลุ่มตัวอย่าง 1) การวิจัยเชิงปริมาณ ได้แก่ นักเรียนโรงเรียนพนมเบญจาจำนวน 250 คน สุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบเป็นระบบ 2) การวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง จำนวน 5 คน เครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้ใช้แบบสอบถามในการวิจัยเชิงปริมาณ และใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึก ในการวิจัยเชิงคุณภาพ การเก็บรวบรวมข้อมูลการวิจัยเชิงปริมาณ ได้แจกแบบสอบถามแก่กลุ่มตัวอย่างและเก็บแบบสอบถามกลับด้วยตนเอง และการวิจัยเชิงคุณภาพ ได้สัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญแบบสัมภาษณ์เชิงลึกด้วยตนเอง สถิติที่ใช้วิจัยและวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า ระดับการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของนักเรียนโรงเรียนพนมเบญจา โดยรวมอยู่ในระดับมาก รายด้านอยู่ในระดับมาก และ 2) มีแนวทางการพัฒนาการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของนักเรียนโรงเรียนพนมเบญจา อำเภอเขาพนม จังหวัดกระบี่ ด้านสื่อโทรทัศน์ จำแนกเป็น 5 ประเภท คือ 1) ควรให้การบริการโทรทัศน์เพื่อให้นักเรียนได้เข้าถึงสื่อ ข่าวสารทางการเมือง พร้อมทั้งส่งเสริมการประชาสัมพันธ์ อย่างต่อเนื่อง 2) การนำเสนอสื่อโทรทัศน์ในชั้นเรียน ส่งเสริมให้รับชมข่าวสารทางการเมืองก่อนเข้าเรียน และสรุปสิ่งที่ได้รับชมก่อนการเรียนรู้ในรายวิชาต่าง ๆ 3) การวิเคราะห์ข่าวสาร อย่างมีวิจารณญาณ ให้เข้าใจถึงมุมมองที่หลากหลาย ไตร่ตรองและคิดวิเคราะห์ข้อมูลด้วยตัวเอง 4) สร้างแรงจูงใจ ให้นักเรียนอยากติดตามข่าวสารทางโทรทัศน์เปรียบเทียบกับสื่ออื่น ๆ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
คมกริช รุมดอน. (2565). การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงลึกการยืมทรัพยากรสารสนเทศของผู้ใช้บริการ: กรณีศึกษา หอสมุดจอห์น เอฟ เคนเนดี้ สำนักวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. เรียกใช้เมื่อ 15 ตุลาคม 2565 จาก https://innovation.oas.psu.ac.th/projectreport/
จำนงค์ นามมาและคณะ. (2565). การรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางการเมืองผ่านสื่อออนไลน์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตอีสาน ตามหลักโยนิโสมนสิการ. วารสาร มจร อุบล ปริทรรศน์, 7(2), 1191-1204.
ชิตาภา สุขพลํา. (2548). การสื่อสารระหว่างบุคคล. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล. (2565). การเปิดรับสื่อและการรับรู้ข่าวสารในสื่อออนไลน์ต่อการมีส่วนร่วมทางเมืองของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในเขตพื้นที่จังหวัดขอนแก่น งานวิจัยนี้ได้รับทุนอุดหนุนการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ปฏิพัทธ์ เพชรศร และไชยวัฒน์ เผือกคง. (2565). พฤติกรรมการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของผู้บริโภคสื่อสังคมออนไลน์ในจังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
มนัสนันท์ ศิวะพรพัฒนา และคณะ. (2565). การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองที่มีผลต่อการไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งทั่วไปของประชาชนในอำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(1), 74-86.
มัลลิกา บุญมีตระกูล มหาสุข. (2565). การสื่อสารทางการเมืองไทยผ่านสื่อสังคมออนไลน์. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 27(2), 63-81.รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 134 (ตอน 40ก),หน้า 1.
อนุสรณ์ ศิริชาติ. (2564). การรับรู้ข่าวสารทางการเมืองและทัศนคติของผู้บริโภคกับความเป็นกลางของหนังสือพิมพ์ออนไลน์. เรียกใช้เมื่อ 23 พฤศจิกายน 2564 จาก http://gscm.nida.ac.th/public-action/Proceeding/2558/2-6.pdf
อรรถพร ปานกลัด. (2563). ปริมาณการใช้เฟซบุ๊กพฤติกรรมการแสดงความคิดเห็นทางการเมืองผ่านเฟซบุ๊กและการรับรู้ประสิทธิภาพทางการเมืองของคนไทย. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
