กระบวนการการสื่อสารทางการเมืองของนายกเทศมนตรีตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากระบวนการการสื่อสารทางการเมืองของนายกเทศมนตรี
ตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา 2) นำเสนอแนวทางส่งเสริมกระบวนการการสื่อสารทางการเมืองของนายกเทศมนตรีตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน วิธีวิจัยเชิงปริมาณ
เก็บรวบรวมข้อมูลจากประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเขตตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ได้ใช้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 388 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการหาค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน การวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูล โดยใช้วิธีแบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้างจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 7 คน และวิเคราะห์เนื้อหาผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการการสื่อสารทางการเมืองของนายกเทศมนตรีตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา โดยรวมทั้ง 4 ด้าน อยู่ในระดับมาก ( = 3.58, S.D. = 0.20) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านโดยเรียงลำดับตามค่าเฉลี่ย พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด ได้แก่ ด้านผู้ส่งสาร (
= 3.97, S.D. = 0.35) รองลงมา ได้แก่ ด้านเครื่องมือที่ใช้สื่อสาร (
= 3.75, S.D. = 0.36) ส่วนด้านการสื่อสารข้อมูล (
= 3.52, S.D. = 0.36) มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด ตามลำดับ 2) แนวทางการส่งเสริมกระบวนการการสื่อสารทางการเมืองของนายกเทศมนตรีตำบลพะวง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ของประชาชน ผ่านรูปแบบ ที่เรียกว่า PSPF Model กล่าวคือ P หมายถึง Political news Source (Executive and Major) (การส่งสาร การดำเนินการสื่อสารเพื่อไปยังเป้าหมายที่ต้องการตามจุดประสงค์) S หมายถึง Specific staff (กลุ่มงานเฉพาะ คือ ใจความสำคัญหรือข้อความสำคัญ) P หมายถึง Public (สาธารณะ คือ การใช้สื่อต่าง ๆ
ในเครือข่ายผ่านสื่อโซเชียลมีเดีย 4) F หมายถึง Feedback (ด้านการตอบรับหรือการสะท้อนกลับ)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย. (2542). พระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: กองราชการส่วนตำบล ส่วนพัฒนารายได้ท้องถิ่นสำนักบริหารราชการส่วนท้องถิ่น.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2542). หลักสถิติ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทศบาลตำบลพะวง. (2564). ข้อมูลพื้นฐาน.เรียกใช้เมื่อ 19 เมษายน 2567 จาก https://www.pawong.go.th. ประธาน สุวรรณมงคล และคณะ. (2537). การกำหนดอำนาจหน้าที่และความสัมพันธ์ระหว่างส่วนกลางส่วนภูมิภาค และส่วนท้องถิ่น. ใน รายงานการวิจัยเสนอต่อสถาบันดำรงราชานุภาพ. สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย.
พีระพงค์ สุจริตพันธ์ และคณะ. (2565). หนังลุงเมืองคอน: องค์ประกอบและการจัดการความรู้ของเครือข่ายการแสดง หนังตะลุงในจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารร้อยแก่นสาร, 7(2), 388-398.
เพียงกมล เกิดสมศรี และปรีชา พันธุ์แน่น. (2563). แนวทางการพัฒนากลยุทธ์การสื่อสารการประชาสัมพันธ์ ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของ “ตลาดชุมชนเพื่อธุรกิจท้องถิ่น” ประเทศไทย. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 38(1), 22-33.
ภาคิน โชติเวศย์ศิลป์. (2562). รูปแบบการมีส่วนร่วมในการป้องกันอาชญากรรมทางการเมืองในประเทศไทย. วารสารวิจัยราชภัฎกรุงเก่า, 10(2), 112-126.
สุรพล สุยะพรหม และคณะ. (2562). การพัฒนารูปแบบวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่จังหวัดเลย. วารสารวิจัยวิชาการ, 5(2), 105-114.
สุรีพร คลังพระศรี. (2561). ลักษณะการสื่อสารการเมืองและความคาดหวังทางการเมืองตามระบอบประชาธิปไตยของประชาชนในจังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
David, K. (1960). The Process of Communication. New York: Holt, Rinehart and Winston.
