แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2566 - 2570 กับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การท่องเที่ยวถือได้ว่าเป็นสิ่งที่สำคัญ และสร้างรายได้อย่างมากให้ประเทศชาติ ประเทศไทยพึ่งพารายได้จากการท่องเที่ยวบนฐานความหลากหลายของทรัพยากรธรรมชาติ ส่งผลให้จำนวนนักท่องเที่ยวเข้ามาท่องเที่ยวเป็นจำนวนมาก และในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจึงเกิดปัญหาความเสื่อมโทรมของธรรมชาติ อย่างไรก็ตามในช่วงสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อโควิด - 19 จำนวนนักท่องเที่ยวลดลงอย่างมีนัยสำคัญ และทำให้พื้นที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติได้พักฟื้นตัวกลับสู่สภาพสมบูรณ์ตามธรรมชาติเพิ่มมากขึ้น ดังนั้น การพัฒนาด้านการท่องเที่ยวในระยะต่อไปควรสร้างความตระหนักถึงความสำคัญของการท่องเที่ยวที่รับผิดชอบต่อสังคมรวมไปถึงการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมให้กับผู้เกี่ยวข้องในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว เพื่อเพิ่มขีดความสามารถการแข่งขันด้านความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อม และทรัพยากรธรรมชาติ ดังนั้น เพื่อให้เกิดการส่งเสริมการท่องเที่ยว จึงทำให้กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาได้จัดทำแผนพัฒนาการท่องเที่ยว ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566 - 2570) โดยมีวิสัยทัศน์ ว่า “การท่องเที่ยวของประเทศไทยเป็นอุตสาหกรรมที่เน้นคุณค่า มีความสามารถในการปรับตัวเติบโตอย่างยั่งยืนและมีส่วนร่วม” ซึ่งมียุทธศาสตร์ด้วยกัน 4 ยุทธศาสตร์ โดยยุทธศาสตร์ที่ 4. ส่งเสริมการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน โดยมีความเชื่อมโยงกับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ซึ่งการท่องเที่ยวของประเทศจะเติบโตได้อย่างยั่งยืนในระยะยาว จะต้องมีการพัฒนาบนพื้นฐานของความยั่งยืนของเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม มีการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวและชุมชนท่องเที่ยว โดยคำนึงถึงการลดผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากการท่องเที่ยว เช่น การปล่อยมลพิษ ของเสีย และภูมิอากาศที่เปลี่ยนแปลงไป เป็นต้น เพื่อให้การท่องเที่ยวไทยสามารถต่อยอด และสร้างคุณค่าจากทรัพยากร ธรรมชาติ วัฒนธรรม เอกลักษณ์ความเป็นไทย และแหล่งท่องเที่ยวในปัจจุบันได้อย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2566). วิสัยทัศน์พันธกิจ. เรียกใช้เมื่อ 10 ธันวาคม 2566 จาก https://www.dot.go. th/pages/18
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาแผนปฏิบัติราชการรายปี 2565. กรุงเทพมหานคร: กองยุทธศาสตร์และแผนงานสำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
ประกาศคณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2566). เรื่อง แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยวฉบับที่ 3 พ.ศ. 2566 - 2570. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 140 ตอนพิเศษ 70 ง หน้า 1 (24 มีนาคม 2566).
ภิษฐ์วลัญต์ กรพิพัฒน์. (2562). กรอบวิเคราะห์ความยั่งยืนการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. วารสารสิ่งแวดล้อม, 23(1), 1-12.
สุนทร วัฒนาพร. (2555). การบริหารจัดการยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการในจังหวัดสมุทรสาคร. สมุทรสาคร: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
สุรีย์ เข็มทอง. (2556). แนวปฏิบัติที่ดีของการจัดการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 11(2), 1-10.
Jaini, N. et al. (2012). The Practice of Sustainable Tourism in Ecotourism Sites among Ecotourism Providers. Asian Social Science, 8(4), 175-179.
Khan, M. (2003). ECOSERV : Ecotourists’ Quality Expectations. Annals of Tourism Research, 30(1), 109-124.
Liu, C-H. et al. (2013). The Determinants of Ecotourism Behavioral Intentions. Global Journal of Business Research, 7(4), 71-83.
UNTWO. (2020). UNWTO International Tourism Highlights , 2020 Edition. Retrieved January 10, 2023, from https://www.e-unwto.org/doi/book/10.18111/9789284422456
UNTWO. (2021). UNWTO World Tourism Barometer and Statistical Annex. Retrieved January 10, 2021, from https://www.e-unwto.org/doi/abs/10.18111/wtobarometereng.2021.19.1.1
