อัตตาที่แท้จริงตามจารีตของสำนักสางขยะ

Main Article Content

พระพจนันท์ อภิวฑฺฒโน
พระมหาสมบัติ คุเณสโก
อุดมชัย ปานาพุต

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับอัตตาที่แท้จริงตามจารีตของสำนักสางขยะในแง่ความหมายและที่มาของความหมาย และแนวคิดในเรื่องเดียวกันของพราหมณ์ และ 2) เสนอบทวิเคราะห์ภายใต้แนวคิดทวินิยมของสำนักสางขยะ หากเข้าใจความหมายอย่างลึกซึ้ง จะสามารถใช้เป็นเครื่องมือหรือวิถีทางสู่การรู้แจ้งและความหลุดพ้น ผ่านปัญญาซึ่งมีมาโดยเนื้อแท้แต่กำเนิดอันประกอบด้วยการตระหนักรู้ในธรรมชาติที่แท้จริงของตนเอง และธรรมชาติของสรรพสิ่งและสิ่งมีชีวิตในโลก สางขยะยุคแรกเริ่มคิดว่าปัญญาที่มีมาแต่กำเนิดและไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาลดำรงอยู่ในอัตตาที่แท้จริงนั้น ไม่ได้หมายความว่า สรรพสัตว์ทั้งหลายได้รับการหลุดพ้นไปแล้ว ธรรมชาติที่แท้จริงนี้จะต้องบรรลุด้วยตนเองโดยผู้แสวงหาความหลุดพ้นด้วยการทำสมาธิ การไม่แสดงหรือนิ่งเงียบของสางขยะคลาสสิกในเรื่องสาระสำคัญแห่งความรู้ของปุรุษะ เกี่ยวกับธรรมชาติที่แท้จริงของตนเองและความเป็นจริงของโลก แม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่าอวิชชาและกิเลสจะพักพิงอยู่ในประกฤติ และสะท้อนมายังปุรุษะโดยพุทธิ ซึ่งเป็นสื่อกลางสำหรับปุรุษะที่จะมีประสบการณ์กับโลกภายนอก ตามความหลงผิดและพันธนาการซึ่งเป็นเพียงภาพปรากฏ และการไม่ปรากฏตามธรรมชาติของคุณะทั้งสามบนตัวปุรุษะ ที่ทำให้ปุรุษะโดยเนื้อแท้ปราศจากความเพลิดเพลิน ความเจ็บปวดและความหลงผิด ยินยอมให้อนุมานได้ว่าความรู้ในตนเองและความรู้ของความเป็นจริงแห่งโลกมีอยู่ในตัวปุรุษะเช่นกัน อีกทั้งในวาทกรรมของสางขยะที่ปรากฏอยู่ในภควัทคีตา ก็กล่าวถึง ปัญญาโดยกำเนิดของปุรุษะไว้อย่างชัดเจน

Article Details

How to Cite
อภิวฑฺฒโน พ. ., คุเณสโก พ. ., & ปานาพุต อ. . (2023). อัตตาที่แท้จริงตามจารีตของสำนักสางขยะ. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(9), 180–189. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/272119
บท
บทความวิชาการ

References

เอ็ม.หิริยันนะ. (2520). ปรัชญาอินเดียสังเขป. แปลโดย วิจิตร เกิดวิสิษฐ์. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2555). ปรัชญาอินเดีย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถานหจก. อรุณการพิมพ์.

Bahadur, K.P. (1978). The Wisdom of Saankhya. New Delhi: Sterling Publishers.

Hulin, Michel. (1978). A History of Indian Literature: Sankhya Literature. Wiesbaden: Otto Herrassowitz.

Johnston, E.H. (1937). Early Samkhya: An Essay on its Historical Developmentaccording to the Texts. London: Royal Asiatic Society.

Larson, G. (1979). Classical Sāṅkhya: An Interpretation of Its Historical Meaning. Delhi: Motilal Banarsidass.

Mainkar, T.G. (1964). The Sāṅkhyakārikā of Īśvarakṛṣṇa with Commentary of Gauḍapāda, trans and notes. Poona: Oriental Book.

Radhakrishnan, S. (1977). The Bhagavadgītā. trans. 1948. (6th Indian Reprint). New Delhi: Blackie and Son.

Radhakrishnan, S. & Charles Moore. (1989). A Source Book in Indian Philosophy. 1957. 12th printing. Princeton: Princeton University Press.

Stcherbatsky, Theodore. (1934). “The Dharmas of the Buddhists and the Guṇas of the Sāṅkhyas”. Indian Historical Quaterly, 10(4), 737 - 760.

William Geddie. (1964). Chamber’s Twentieth Century Dictionary. Bombay: Allied Publishers.