การพัฒนาทักษะทางเทคโนโลยีสำหรับชุมชนเพื่อรองรับสังคมสูงวัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการพัฒนาทักษะทางเทคโนโลยีสำหรับชุมชนเพื่อรองรับสังคมสูงวัย โดยใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงปฏิบัติการอย่างมีส่วนร่วม มี 2 ระยะ จำนวน 10 ขั้นตอน ผู้ร่วมวิจัย 12 คน วิทยากรหรือผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 5 คน และกลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้สูงอายุ 35 คน เครื่องมือการวิจัยใช้แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ และแบบสนทนากลุ่ม รวบรวมข้อมูลและเขียนรายงานตามจุดประสงค์ของการวิจัย ผลการวิจัย พบว่า การพัฒนาทักษะทางเทคโนโลยีสำหรับสมาชิกในชุมชนเพื่อรองรับสังคมสูงวัย โดยการอบรมทักษะการสื่อสารผ่านช่องทางที่หลากหลายทั้งแบบออฟไลน์ และแบบออนไลน์ จำนวนกิจกรรมทั้งสิ้น 30 ชั่วโมง การใช้ระดับและภาษาในการสื่อสารความต้องการของตนเอง เช่นการสื่อสารในครอบครัว ในชุมชน และการอบรมการใช้เทคโนโลยีเข้ามาเป็นเครื่องมือในการสื่อสาร เช่น การใช้โทรศัพท์มือถือ แอพลิเคชั่นไลน์ (Line) และ เฟซบุ๊ก (Facebook) เพื่อการติดต่อประสานงานในการดูแลตัวเองของกลุ่มผู้สูงวัย สมาชิกในครอบครัว และกลุ่มผู้นำชุมชน นอกจากนั้น ผลของการออกแบบกิจกรรมกลุ่มให้สมาชิกมีช่วงอายุที่หลากหลายทั้งเด็กที่เป็นบุตรหลานสมาชิกในชุมชน วัยกลางคน (40 - 50 ปี) วัยเตรียมความพร้อมสำหรับเป็นผู้สูงอายุ (50 - 60 ปี) และ ผู้สูงอายุ ทำให้เกิดการเรียนรู้ร่วมกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีระหว่างกลุ่มพหุวัยที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ส่งผลให้ผู้สูงอายุมีความพึงพอใจในระดับมาก สามารถนำมาใช้ประโยชน์ในชีวิตประจำวัน เข้าถึงข้อมูลข่าวสารได้อย่างรวดเร็ว และติดต่อประสานงานได้อย่างฉับไวในกรณีมีปัญหาที่ต้องการความร่วมมือ หรือความช่วยเหลือระหว่างกลุ่ม เกิดความรู้และความเข้าใจในช่องทางที่หลากหลาย สามารถสื่อสารความต้องการจำเป็นในชีวิตประจำวันได้อย่างมีคุณภาพ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เพ็ญแข ประจนปัจจนึก. (2550). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่องการจัดการศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อเตรียมความพร้อมในการพัฒนาภาวะพฤฒิพลังในผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
จิราพร เกศพิชญวัฒนา. (2549). รายงานการวิจัยโครงการพฤฒิพลัง: กรณีศึกษาจากผู้สูงอายุที่ได้รับการยอมรับในสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2552). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2551. กรุงเทพมหานคร: ทีคิวพี.
วิพรรณ ประจวบเหมาะ และคณะ. (2552). รายงานการศึกษาโครงการปรับแผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545 – 2564). กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธิชัย จิตะพันธ์กุล และคณะ. (2545). ผู้สูงอายุในประเทศไทย: รายงานการทบทวนองค์ความรู้ และสถานการณ์ในปัจจุบัน ตลอดจนข้อเสนอแนะทางนโยบายและการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาอายุรศาสตร์คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี สงข์ศรี. (2547). การพัฒนาชุมชนเมืองแห่งการเรียนรู้สำหรับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟ - ฟิค.
อาชัญญา รัตนอุบล และคณะ. (2554). การศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธีสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย.
Knodel, J., & Chayovan, N. (2008). Population aging and the well – being of older persons in Thailand: Past trends, current situation and future challenges. Bangkok: UNFPA, Thailand.
Lawlor, D., & Thomas, A. (2008). Residential design for aging in place. New Jersey: John Wiley & Sons.
Lowton, M. P. (1975). Planning and managing housing for older people. New York: John Wiley & Sons.
United Nations. (2009). World population aging. New York: Department of Economic and Social Affairs. Population Division.
World Health Organization. (2022). Global age - friendly cities: a guide. World Health Organization. Retrieved May 18, 2022, from https://apps.who.int/iris/handle/10665/4375
