การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 ในการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของ วัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง 2) เพื่อศึกษาหลักสัปปายะ 4 ที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนา 3) เพื่อประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 ในการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เน้นการศึกษาเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง การจัดการ หมายถึง กระบวนการในการดำเนินกิจกรรมต่าง ๆ ให้บรรลุเป้าหมาย เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่ประชาชน ชุมชน สังคม และประเทศชาติ การจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง มีประเด็นที่ควรมีการปรับแก้ให้ดีขึ้น โดยสรุปเป็น 4 ประเด็น ได้แก่
1) ด้านสถานที่ 2) ด้านอาหาร 3) ด้านบุคคล และ 4) ด้านธรรมะ 2) หลักสัปปายะ 4 ที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนา หลักสัปปายะ 4 เป็นหลักธรรมเพื่อการจัดการให้มีความเหมาะสมเพื่อการดำเนินชีวิตและการดำเนินกิจกรรมต่าง ๆ ประกอบด้วย 1) อาวาสสัปปายะ 2) อาหารสัปปายะ 3) ปุคคลสัปปายะ และ 4) ธรรมสัปปายะ 3) การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 ในการจัดการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดพระบรมธาตุเจดีย์เขียนบางแก้ว จังหวัดพัทลุง หลักสัปปายะ 4 เป็นหลักธรรมเพื่อการจัดการให้มีความเหมาะสมเพื่อการดำเนินชีวิตและการปฏิบัติกิจกรรมต่าง ๆ โดยประยุกต์ใช้หลักอาวาสสัปปายะ เพื่อแก้ปัญหาด้านสถานที่ หลักอาหารสัปปายะ เพื่อแก้ปัญหาด้านอาหาร หลักปุคคลสัปปายะ เพื่อแก้ปัญหาด้านบุคคล และหลักธรรมสัปปายะ เพื่อแก้ปัญหาด้านธรรมะ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ฐานข้อมูลท้องถิ่นภาคใต้. (2564). สำนักเรียนรู้คุณหญิงหลงอรรถกรวี. เรียกใช้เมื่อ 12 พฤศจิกายน 2564 จาก https://clib.psu.ac.th/southerninfo/
พระปลัดบุญเลิศ กตปุญโญ (สุทธิมาลย์). (2560). การจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธ:กรณีศึกษาวัดใหญ่บางปลากด. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2535). คุณธรรมและพุทธวิธีการบริหาร. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรมและโรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี สุรเตโช). (2559). ราชบัณฑิต พจนานุกรมไทย-บาลี. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ปัญญมิตรการพิมพ์ จำกัด.
พระมหาสำราญ ฐานุตฺตโม (ประเสริฐซึ้ง). (2561). การจัดการวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดสมุทรสงคราม. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสนาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชรัตนมุนี (ชัยวัฒน์ ปญฺญาสิริ). (2538). การจัดสาธารณูปการและสาธารณะสงเคราะห์ของวัด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
ภัทร์สุภา ลีลานภาพรรณ์. (2551). การท่องเที่ยวเชิงพุทธศึกษาเฉพาะกรณีแหล่งวัฒนธรรมใน กรุงเทพมหานคร. ใน สารนิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสน์ศึกษา. มหาวิทยาลัยมงกุฎราชวิทยาลัย.
วรรณา วงษ์วานิช. (2539). ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อคิน รพีพัฒน์. (2527). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาชนบทในสภาพสังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
