แนวทางการดำรงชีวิตวิถีใหม่ของพระภิกษุ สามเณร ภายหลังสถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ในจังหวัดภูเก็ต

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาการดำรงชีวิตวิถีใหม่ของพระภิกษุ สามเณร ภายหลังสถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ในจังหวัดภูเก็ต และ 2) เพื่อศึกษาแนวทางการดำรงชีวิตวิถีใหม่ของพระภิกษุ สามเณร ภายหลังสถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ในจังหวัดภูเก็ต ใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods) โดยการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกจากกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 24 รูป/คน เลือกแบบเจาะจง และการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 222 รูป และใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) การดำรงชีวิตวิถีใหม่ของพระภิกษุ สามเณร โดยภาพรวมทุกด้าน มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ( 3.70) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการปฏิบัติตนด้านความสัมพันธ์กับสังคมมีค่าเฉลี่ยสูงสุดในระดับมาก ( 3.82) รองลงมาคือ ด้านการปฏิบัติตนด้านกิจวัตรประจำวันในระดับมาก ( 3.77) ด้านการปฏิบัติตนด้านการชี้นำสังคมในระดับมาก ( 3.72) ด้านการปฏิบัติตนด้านศาสนกิจในระดับมาก ( 3.63) และด้านการปฏิบัติตนด้านการศึกษาเรียนรู้มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดในระดับมาก ( 3.55) 2) แนวทางการปฏิบัติตนของพระภิกษุสามเณร มีแนวทางดังนี้ ปฏิบัติตามมาตรการกระทรวงสาธารณสุข ใช้เทคโนโลยีสำหรับการสื่อสาร การศึกษาเรียนรู้ ความสัมพันธ์ และเพื่อชี้นำสังคม ข้อเสนอแนะ เจ้าอาวาสต้องกำหนดในการวางแนวทางปฏิบัติที่ชัดเจนแก่พระภิกษุสามเณรโรงเรียนพระปริยัติธรรมควรจัดหาอุปกรณ์เครื่องมือเทคโนโลยีเพื่อสนับสนุนการเรียนการสอนในระบบออนไลน์ให้กับบุคคลากรทางการศึกษา และวัดควรมีอุปกรณ์คัดกรองผู้เข้ามาร่วมกิจกรรมในวัดเพื่อป้องกันโรคโควิด-19 ตามนโยบายของกระทรวงสาธารณสุข หรือตามมาตรการ DMHTT