นวัตกรรมกระบวนการพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูง ในการจัดการการเรียนรู้ดิจิทัล
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิธีผสมผสานของผลทักษะการคิดขั้นสูงของผู้เรียนจากการทำ กิจกรรมในชั้นเรียนตามกระบวนการแผนการจัดเรียนการสอนที่พัฒนาขึ้นเพื่อใช้ในการจัดการเรียนรู้ดิจิทัล รวมทั้งการสัมภาษณ์กระบวนการสอนทักะการคิดขั้นสูงของคณาจารย์ทั้ง 8 หมวดสาระ โดยเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ 1) แบบสัมภาษณ์เชิงลึก 2) แบบสังเกต และ 3) แบบประชุมกลุ่มย่อย โดยมีการวิเคราะห์ข้อมูลด้านเอกสาร และการวิเคราะห์ข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกนำมาแยกประเด็น สาระสำคัญ ๆ ตามโครงสร้างคำถามและการประชุมกลุ่มย่อย ผลการวิจัยพบว่า นวัตกรรมกระบวนการพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูงในการจัดการการเรียนรู้ดิจิทัล ต้องมีการพัฒนาในหลายมิติเพื่อบูรณาการให้เกิดการคิดขั้นสูง โดยต้องบูรณาการการพัฒนาทักษะการคิดแก้ปัญหา การพัฒนาทักษะการคิดวิเคราะห์ มีการจัดกิจกรรมส่วนใหญ่อยู่ในรูปแบบของการตอบคำถามในใบงาน ซึ่งพบปัญหาว่าการจัดกิจกรรมในรูปแบบของการตอบคำถามในใบงานนั้นไม่สามารถจัดได้อย่างต่อเนื่อง จึงทำให้การพัฒนาทักษะการคิดวิเคราะห์เกิดขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพกับเด็กบางคนเท่านั้น การพัฒนาทักษะการคิดสร้างสรรค์และการคิดเชิงบวกนั้น มีหลากหลายรูปแบบในการจัดการเรียนรู้ดิจิทัลผู้เรียนมีความสุขในการเรียนที่หลากหลายตามกระบวนการจัดการเรียนรู้ โดยใช้ทฤษฎีการเรียนรู้แบบ สร้างสรรค์ด้วยปัญญา (Constructionism) ทักษะในการคิดขั้นสูงในการจัดการเรียนรู้ดิจิทัลควรส่งเสริมให้สอดคล้องกับบริบทของกลุ่มสาระการเรียนรู้ เพื่อทำให้ผู้เรียนเกิดการบูรณาการด้านทักษะทางความคิดจนเกิดเป็นความคิดขั้นสูงขึ้นในที่สุด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เกศรา คณฑา และคณะ. (2560). การพัฒนาทักษะการคิดแก้ปัญหา เรื่อง กฎหมายน่ารู้ ด้วยการจัดการเรียนรู้แบบกรณีศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. Viridian E-Journal, Silpakorn University, 10(2), 1180-1197.
ถิตรัตน์ พิมพาภรณ์ และประสพชัย พสุนนท์. (2559). องค์ประกอบความสุขการทำงานของพนักงานระดับปฏิบัติการในธุรกิจโรงแรมเมืองพัทยา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 9(1), 121-139.
นิภา แก้วศรีงาม. (2547). ความคิดเชิงบวก (Positive Thinking) พึงคิดว่าทุกปัญหามีทางออก ไม่ใช่ ทุกทางออกเป็นปัญหา. วารสารวงการครู, 1(12), 76–78.
บัญญพนต์ พูนสวัสดิ์. (2559). Digital Natives นักเรียนยุคดิจิทัลกับห้องเรียนบน M-Learning. เรียกใช้เมื่อ 22 มีนาคม 2565 จาก http://www.digitaleagenmag.com
พิชญา เขียดสังข์. (2562). ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานร่วมกับบทเรียนอีเลิร์นนิง เพื่อเพิ่มผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่อง การเขียนโปรแกรมแก้ปัญหา ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 10(2), 195-203.
พิทักษ์ สุพรรโณภาพ. (2561). การคิดเชิงบวก : ตัวแปรในการพัฒนาชีวิต. Veridian E-Journal Silpakorn University, 11(3), 1958-1978.
วิลาวรรณ ปั้นหุ่น และมนัสนันท์ น้ำสมบูรณ์. (2558). การศึกษาผลการเรียนรู้และทักษะการคิดขั้นสูงเรื่อง เศรษฐศาสตร์น่ารู้ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยรูปแบบชิปปา. Veridian E-Journal Slipakorn University, 8(2), 1144-1160.
Chatthip Chumphong. (2002). The relationship between emotional competence and stress coping behavior of high school students of schools under the Department of General Education in Songkhla Province. In Thesis Master of Social Work Department of Social Work graduate school. Thammasat University.
Kanyathon P. (2559). Digital Natives and M-Learning. Retrieved May 5 , 2021, from https://www.digitaleagemag.com
Phra Paisan Visalo. (2011). Happiness of students for the wisdom of the land. In research report. Mahidol University.