ปัญหาข้อกฎหมายตามพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปราม การค้าประเวณี พ.ศ. 2539 : ศึกษาเฉพาะผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกระบวนการค้าประเวณีเด็ก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาข้อกฎหมายตามพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณี พ.ศ. 2539 และบทบัญญัติของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการระวางโทษผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกระบวนการค้าประเวณีเด็ก รวมถึงเสนอแนวทางในการแก้ไขกฎหมายเกี่ยวกับการระวางโทษผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการค้าประเวณีโดยเฉพาะการค้าประเวณีเด็กในประเทศไทย การวิจัยครั้งนี้ศึกษากฎหมายของไทยและของต่างประเทศโดยวิธีการค้นคว้าข้อกฎหมาย เอกสาร บทความ ข่าว และบรรยายในเชิงวิเคราะห์เปรียบเทียบ รวมถึงผลกระทบจากการบังคับใช้กฎหมายของไทยและต่างประเทศ ผลการศึกษาพบว่า 1) พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณี พ.ศ. 2539 ยังระวางโทษผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการค้าประเวณีเด็กยังไม่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะแก้ไขปัญหาการค้าประเวณีเด็กให้หมดไปจากสังคมได้ 2) ยังไม่มีการระวางโทษไปถึงบุคคลบางประเภทที่ได้รับผลประโยชน์โดยตรงจากการแสวงหาประโยชน์ทางเพศจากเด็ก 3) พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณี พ.ศ. 2539 กำหนดเพียงมาตรการทางสังคมให้ผู้ค้าประเวณีเลิกประกอบอาชีพค้าประเวณี แต่ยังไม่กำหนดมาตรการทางสังคมแก่บุคคลบางประเภทที่รับผลประโยชน์โดยตรงจากการค้าประเวณีเด็ก และไม่มีการกำหนดมาตรการทางสังคมให้เขาเลิกประกอบอาชีพที่เกี่ยวข้องกับการหารายได้จากผู้ค้าประเวณีเด็ก หรือเลิกยุ่งเกี่ยวกับการค้าประเวณีเด็ก ดังนั้น ผู้วิจัยจึงเห็นว่า ควรปรับปรุงแก้ไของค์ประกอบความผิดบางมาตรา และกำหนดมาตรการทางสังคมแก่บุคคลผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการค้าประเวณีเด็ก เพื่อให้สอดคล้องกับพลวัติกับสังคม และสามารถแก้ไขปัญหาการค้าประเวณี โดยเฉพาะการค้าประเวณีเด็กให้หมดสิ้นไปจากสังคมไทยได้อย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ฉัตรฑริกา นภาธนาพงศ์ และคณะ. (2565). กฎหมายตีตรา ตีค่า Sex worker. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ).
ชนกพล สกลผดุงเขตต์. (2545). การป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณีของหญิงเด็ก : ศึกษาอนุสัญญาระหว่างประเทศและเปรียบเทียบกฎหมายไทยกับกฎหมายต่างประเทศ. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตร สาขนิติศาสตร์มหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงษ์ธร สำราญ. (2549). ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการค้าประเวณีในสถานบริการ อาบอบนวด. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
สมพร พรหมหิตาธร และคณะ. (2541). กฎหมายค้าประเวณี. กรุงเทพมหานคร: กองทุนสวัสดิการกองวิชาการ กรมตำรวจ.
สหรัฐ สิริวัฒน์. (2541). ความผิดฐานดำรงชีพอยู่ได้ด้วยรายได้ของหญิงซึ่งค้าประเวณี ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 286. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักข่าวอิศรา. (2565). คุก 325 ปีติดจริง 50! ดาบตร. เรียกรับเงินอาบอบนวด'นาตารี' 65 ครั้ง 6.5 แสน. เรียกใช้เมื่อ 17 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.isranews.org/ article/isranews-news/109502-news-496314.html
สุจิรา เชื่อมไพบูลย์. (2560). การค้าประเวณีโดยชอบด้วยกฎหมาย. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขากฎหมายอาญา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
หยุด แสงอุทัย. (2545). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Gunilla Ekaberg. (2014). The Swedish Law that prohibits the purchase of sexual services, Ministry of Industry, Employment, and Communications. Retrieved December 17, 2023, from https://www.womenlobby.org/ IMG/pdf/ekberg_articlevaw_updated0504271.pdf
La Monde. (2016). Prostitution : le Parlement adopte définitivement la pénalisation des clients. Retrieved December 17, 2023, from https://www.lemonde.fr/societe/article/2016/04/06/prostitution-le-parlement-adopte-
