การพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชนของวัดโพธิ์งาม บ้านติ้วน้อย ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารวบรวมภูมิปัญญาของชุมชน 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชน และ 3) วิเคราะห์รูปแบบการเรียนรู้ของชุมชนของวัดโพธิ์งาม บ้านติ้วน้อย ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ปราชญ์ชาวบ้าน จำนวน 5 คน กลุ่มผู้นำชุมชน จำนวน 5 รูป/คน และกลุ่มเยาวชน จำนวน 20 คน ที่อาศัยอยู่ในชุมชนวัดโพธิ์งาม เลือกแบบเฉพาะเจาะจง รวมทั้งสิ้น จำนวน 30 รูป/คน เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง ผลการวิจัย พบว่า 1) ภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนวัดโพธิ์งาม ที่นำมาพัฒนาเป็นสินค้าชุมชนที่สำคัญ มี 5 องค์ความรู้ ได้แก่ (1) ความรู้เรื่องเกษตรอินทรีย์ (2) ความรู้เรื่องการทำปุ๋ยหมักมูลไส้เดือน (3) ความรู้การจักสาน (4) ความรู้การทอผ้า และ (5) ความรู้เกี่ยวกับประเพณีและพิธีกรรม ซึ่งเป็นภูมิปัญญาดั้งเดิมเป็นสืบทอดมาจากบรรพบุรุษจากรุ่นสู่รุ่น และมาจากความรู้ใหม่ที่ประยุกต์จากภูมิปัญญาท้องถิ่นที่รับการส่งเสริมและพัฒนาโดยหน่วยงานภาครัฐและชุมชน 2) แนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชนวัดโพธิ์งาม ต้องมีวิธีดำเนินการและการประเมินผลที่เหมาะสม มีกลไกในการบริหารงานของภาครัฐ ภาคเอกชนและการมีส่วนร่วมของประชาชนส่งเสริมและสนับสนุนอย่างจริงจัง 3) การวิเคราะห์รูปแบบการเรียนรู้ของชุมชนวัดโพธิ์งาม มีการจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้ของชุมชนเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ของชุมชนที่เหมาะสมกับบริบท วัฒนธรรม และภูมิปัญญาของชุมชน เป็นการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีผลต่อการเรียนรู้ของบุคคลและชุมชน และผลที่ได้รับนำไปสู่การขับเคลื่อนชุมชนแห่งการเรียนรู้ต่อไป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กมลวรรณ วรรณธนัง. (2533). ทุนทางสังคมกับการจัดการความรู้สู่ชุมชนพึ่งตนเอง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. สาขารัฐประศาสนศาสตร์ (นโยบายสาธารณะ). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหาศาสตร์.
จันทนันท์ เหล่าพันนา. (2546). ขบวนการสร้างเครือข่ายการพัฒนาองค์กรชุมชนของอำเภอแวงใหญ่จังหวัดขอนแก่น. ใน ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนาสังคม คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ฉลอง กัลยามิตร. (2525). บทบาทของท้องถิ่นในการอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย. สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์, 38(223), 46.
ชลทิตย์ เอี่ยมสำอางค์ และ วิศนี ศิลตระกูล. (2533). การใช้และประโยชน์ของแหล่งวิทยาการท้องถิ่นในการจัดการศึกษานอกระบบ. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนาและการใช้แหล่งวิทยาการชุมชน.เล่มที่ 1 หน่วยที่ 6. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดำรงค์ศักดิ์ มีสุนทร. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัดกับชุมชน: กรณีศึกษาวัดนามสมมุติกับชุมชนนามสมมุติ จังหวัดกาญจนบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการพัฒนาสังคมคณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
บุญฑวรรณ วิงวอน. (2556). โอกาสและแนวโน้มของวิสาหกิจ: รากฐานการพัฒนาระบบเศรษฐกิจของประเทศไทยกับการปรับตัวเข้าสู่เขตประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 6(2), 1-12.
ประเวศ วะสี. (2530). การสร้างภูมิปัญญาไทยเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: อัมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟอัมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟธรรมศาสตร์.
ปรีชา ปัญญานฤพล. (2558). การพัฒนารูปแบบศูนย์การเรียนรู้ในสถานศึกษาเพื่อการศึกษาตลอดชีวิต. วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 15 (ฉบับพิเศษ), 181-190.
พระครูปลัดนิคม นาควโร (รอดอุไร). (2562). การพัฒนารูปแบบและมาตรฐานในการบริหารจัดการ สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูปลัดสราวุธ ฐิตปญฺโญ และคณะ. (2560). การพัฒนาวัดเพื่อเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ของชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสาร มจร.สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 505-506.
พระไพศาล วิสาโล. (2546). พุทธศาสนาไทยในอนาคตแนวโน้มและทางออกจากวิกฤต. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
พระมหานพรักษ์ ขันติโสภโณ และเอกมงคล เพ็ชรวงษ์. (2561). การจัดการกิจการพระพุทธศาสนาในยุคโลกาภิวัตน์. เรียกใช้เมื่อ 30 กันยายน 2562 จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/ 141472/104832
วัชระ งามเจริญ. (2552). พุทธศาสนาเถรวาท. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมจินตนา ชังเกตุ. (2544). การพัฒนารูปแบบห้องสมุดชุมชนเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุทธาสินี วัชรบูล. (2544). รายงานการวิจัยเรื่อง พิพิธภัณฑ์ขุมพลังแห่งการเรียนรู้กรณีศึกษาประเทศอังกฤษ. นนทบุรี: โรงพิมพ์และทำปกเจริญผล.
สุภามาศ อ่ำดวง. (2554). แนวทางการจัดแหล่งการเรียนรู้ในวัดเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ตลอดชีวิต. ใน รายงานการวิจัย. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมรรัตน์ นาคะโร. (2557). รูปแบบการบริหารจัดการห้องสมุดมหาวิทยาลัยราชภัฏให้เป็นองค์การแห่งการเรียนรู้. ใน ดุษฎนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
Sungsri, S. (2003). Research report: Lifelong Education for Thai Society in 21st century. Bangkok: Office of the basic education commission.