การพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชนของวัดโพธิ์งาม บ้านติ้วน้อย ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย

Main Article Content

พระครูใบฎีกาทวีศักดิ์ ใต้ศรีโคตร
พระมหาสุภวิชญ์ วิราม
พระประเจน ทองเหมะ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารวบรวมภูมิปัญญาของชุมชน 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชน และ 3) วิเคราะห์รูปแบบการเรียนรู้ของชุมชนของวัดโพธิ์งาม บ้านติ้วน้อย ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ปราชญ์ชาวบ้าน จำนวน 5 คน กลุ่มผู้นำชุมชน จำนวน 5 รูป/คน และกลุ่มเยาวชน จำนวน 20 คน ที่อาศัยอยู่ในชุมชนวัดโพธิ์งาม เลือกแบบเฉพาะเจาะจง รวมทั้งสิ้น จำนวน 30 รูป/คน เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง ผลการวิจัย พบว่า 1) ภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนวัดโพธิ์งาม ที่นำมาพัฒนาเป็นสินค้าชุมชนที่สำคัญ มี 5 องค์ความรู้ ได้แก่ (1) ความรู้เรื่องเกษตรอินทรีย์ (2) ความรู้เรื่องการทำปุ๋ยหมักมูลไส้เดือน (3) ความรู้การจักสาน (4) ความรู้การทอผ้า และ (5) ความรู้เกี่ยวกับประเพณีและพิธีกรรม ซึ่งเป็นภูมิปัญญาดั้งเดิมเป็นสืบทอดมาจากบรรพบุรุษจากรุ่นสู่รุ่น และมาจากความรู้ใหม่ที่ประยุกต์จากภูมิปัญญาท้องถิ่นที่รับการส่งเสริมและพัฒนาโดยหน่วยงานภาครัฐและชุมชน 2) แนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชนวัดโพธิ์งาม ต้องมีวิธีดำเนินการและการประเมินผลที่เหมาะสม มีกลไกในการบริหารงานของภาครัฐ ภาคเอกชนและการมีส่วนร่วมของประชาชนส่งเสริมและสนับสนุนอย่างจริงจัง 3) การวิเคราะห์รูปแบบการเรียนรู้ของชุมชนวัดโพธิ์งาม มีการจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้ของชุมชนเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ของชุมชนที่เหมาะสมกับบริบท วัฒนธรรม และภูมิปัญญาของชุมชน เป็นการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีผลต่อการเรียนรู้ของบุคคลและชุมชน และผลที่ได้รับนำไปสู่การขับเคลื่อนชุมชนแห่งการเรียนรู้ต่อไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ใต้ศรีโคตร พ. ., วิราม พ. ., & ทองเหมะ พ. . (2023). การพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางความรู้ชุมชนของวัดโพธิ์งาม บ้านติ้วน้อย ตำบลนาโป่ง อำเภอเมือง จังหวัดเลย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(2), 283–298. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/268250
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กมลวรรณ วรรณธนัง. (2533). ทุนทางสังคมกับการจัดการความรู้สู่ชุมชนพึ่งตนเอง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. สาขารัฐประศาสนศาสตร์ (นโยบายสาธารณะ). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหาศาสตร์.

จันทนันท์ เหล่าพันนา. (2546). ขบวนการสร้างเครือข่ายการพัฒนาองค์กรชุมชนของอำเภอแวงใหญ่จังหวัดขอนแก่น. ใน ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนาสังคม คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ฉลอง กัลยามิตร. (2525). บทบาทของท้องถิ่นในการอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย. สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์, 38(223), 46.

ชลทิตย์ เอี่ยมสำอางค์ และ วิศนี ศิลตระกูล. (2533). การใช้และประโยชน์ของแหล่งวิทยาการท้องถิ่นในการจัดการศึกษานอกระบบ. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนาและการใช้แหล่งวิทยาการชุมชน.เล่มที่ 1 หน่วยที่ 6. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ดำรงค์ศักดิ์ มีสุนทร. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างวัดกับชุมชน: กรณีศึกษาวัดนามสมมุติกับชุมชนนามสมมุติ จังหวัดกาญจนบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการพัฒนาสังคมคณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

บุญฑวรรณ วิงวอน. (2556). โอกาสและแนวโน้มของวิสาหกิจ: รากฐานการพัฒนาระบบเศรษฐกิจของประเทศไทยกับการปรับตัวเข้าสู่เขตประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 6(2), 1-12.

ประเวศ วะสี. (2530). การสร้างภูมิปัญญาไทยเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: อัมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟอัมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟธรรมศาสตร์.

ปรีชา ปัญญานฤพล. (2558). การพัฒนารูปแบบศูนย์การเรียนรู้ในสถานศึกษาเพื่อการศึกษาตลอดชีวิต. วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 15 (ฉบับพิเศษ), 181-190.

พระครูปลัดนิคม นาควโร (รอดอุไร). (2562). การพัฒนารูปแบบและมาตรฐานในการบริหารจัดการ สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูปลัดสราวุธ ฐิตปญฺโญ และคณะ. (2560). การพัฒนาวัดเพื่อเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ของชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสาร มจร.สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 505-506.

พระไพศาล วิสาโล. (2546). พุทธศาสนาไทยในอนาคตแนวโน้มและทางออกจากวิกฤต. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

พระมหานพรักษ์ ขันติโสภโณ และเอกมงคล เพ็ชรวงษ์. (2561). การจัดการกิจการพระพุทธศาสนาในยุคโลกาภิวัตน์. เรียกใช้เมื่อ 30 กันยายน 2562 จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/ 141472/104832

วัชระ งามเจริญ. (2552). พุทธศาสนาเถรวาท. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมจินตนา ชังเกตุ. (2544). การพัฒนารูปแบบห้องสมุดชุมชนเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุทธาสินี วัชรบูล. (2544). รายงานการวิจัยเรื่อง พิพิธภัณฑ์ขุมพลังแห่งการเรียนรู้กรณีศึกษาประเทศอังกฤษ. นนทบุรี: โรงพิมพ์และทำปกเจริญผล.

สุภามาศ อ่ำดวง. (2554). แนวทางการจัดแหล่งการเรียนรู้ในวัดเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ตลอดชีวิต. ใน รายงานการวิจัย. คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อมรรัตน์ นาคะโร. (2557). รูปแบบการบริหารจัดการห้องสมุดมหาวิทยาลัยราชภัฏให้เป็นองค์การแห่งการเรียนรู้. ใน ดุษฎนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

Sungsri, S. (2003). Research report: Lifelong Education for Thai Society in 21st century. Bangkok: Office of the basic education commission.