การเตรียมวงโปงลางเข้าประกวด

Main Article Content

บุลากร สมไสย
สุวิทย์ วิชัด

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบในการเตรียมวงโปงลางที่เพื่อส่งเข้าประกวด 2) ศึกษาขั้นตอนในการเตรียมวงโปงลางเพื่อส่งเข้าประกวด โดยใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งเป็นการวิจัยที่ ต้องการค้นคว้าความจริงจากสภาพเหตุการณ์และสภาพแวดล้อมตามความจริง โดยมีหัวใจหลัก คือ การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุการณ์สภาพแวดล้อมเพื่อให้เกิดความเข้าใจอย่างถ่องแท้ (Insight) จากภาพรวมที่มาจากหลากหลายมิติหรือมุมมอง โดยได้คัดเลือกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ แบบเจาะจง จากผู้ทำวงโปงลางที่ส่งเข้าประกวดในการประกวดวงโปงลางชิงแชมป์ประเทศไทยครั้งที่ 1 ชิงถ้วยพระราชทานพระบาทสมเด็จ พระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 10 พ.ศ. 2562 โดยเป็นวงที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ รองชนะเลิศอันดับ 1 และรองชนะเลิศอันดับ 2 จากการประกวด ซึ่งมีผู้ทำวงโปงลาง จำนวน 3 คน ได้แก่ 1) ผู้ทำวงโปงลางศิลป์อีสาน มหาวิทยาลัยมหาสาคาม 2) ผู้ทำวงโปงลางสินไซ มหาวิทยาลัยขอนแก่น และ 3) ผู้ทำวงโปงลางฅนอีสาน มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสำรวจ แบบสัมภาษณ์ และแบบสังเกต ซึ่งเครื่องมือเหล่านี้ได้รับการตรวจสอบคุณภาพโดยผู้ทรงคุณวุฒิ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงบรรยาย ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบในการเตรียมวงส่งเข้าประกวด มีองค์ประกอบหลัก ๆ อยู่ด้วยกัน 4 ด้าน คือ 1) องค์ประกอบด้านการบริหารจัดการ 2) องค์ประกอบด้านดนตรีและการขับร้อง 3) องค์ประกอบด้านนาฏศิลป์ และ 4) องค์ประกอบด้านฉากและอุปกรณ์การแสดง 2) ขั้นตอนในการเตรียมวงโปงลางเข้าประกวด มีอยู่ 4 ขั้นตอนได้แก่ 1) ขั้นเตรียมการ 2) ขั้นออกแบบสร้างสรรค์และฝึกซ้อม 3) ขั้นทำการแสดงเพื่อบันทึกวีซีดี และ 4) ขั้นปรับปรุงการแสดงก่อนรอบชิงชนะเลิศ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สมไสย บ. ., & วิชัด ส. . (2023). การเตรียมวงโปงลางเข้าประกวด. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(1), 85–97. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/268200
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กฤษณ์ ภูริเทเวศร์. (2550). สภาพและปัญหาการเตรียมวงโยธวาทิตในระดับชั้นมัธยมศึกษา เพื่อเข้าร่วมการประกวดวงโยธวาทิตชิงถ้วยพระราชทานพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ครั้งที่ 26 ประจำปี 2550. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการนันทนาการ. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

เจริญชัย ชนไพโรจน์. (2526). ดนตรีพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒมหาสารคาม.

เดชาชัย สุจริตจันทร์. (2549). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนดนตรี เรื่องการอ่านโน้ตสากลเบื้องต้นของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่เรียนตามวิธีสอนของโคดายกับวิธีสอนปกติ. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.

พงศักดิ์ เอกจักรแก้ว. (2553). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ความพึงพอใจต่อการเรียน กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ (ดนตรีพื้นบ้าน) เรื่องพิณ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่ได้รับการจัดการเรียนการสอนแนวซูซูกิ การจัดการเรียนการสอนแนวโซลตาล โคดาย และการจัดการเรียนการสอนแนวคาร์ลออร์ฟ. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

วิญญู ผิวรัตน์. (2558). วงโปงลาง : การสร้างมาตรฐานศิลปะการแสดงพื้นบ้านอีสาน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุกัญญา ทองทิพย์. (2558). แนวทางการพัฒนาสู่ความสำเร็จของวงโปงลางระดับมัธยมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน วิทยานิพนธ์ดุริยางคศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางคศิลป์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุทธภพ ศรีอักขรกุล. (2558). กลวิธีการปรับวงปี่พาทย์ไม้นวมเครื่องคู่ ตามแนวทาง ครูบรรพต แจ้งจรัส. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางค์ไทย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เสกสรรค์ โสตเสียว. (2554). กระบวนการสืบทอด และพัฒนาวงดนตรีพื้นบ้านอีสานของโรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดขอนแก่น. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางคศิลป์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.