การพัฒนาแนวทางการไกล่เกลี่ย ด้วยคู่มือให้ความรู้ในคดีอาญาที่มีผู้เสียหาย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิภาพในการสร้างความรู้การส่งผลต่อความร่วมมือหรือความสำเร็จของคู่มือให้ความรู้ใช้ประกอบการไกล่เกลี่ยคดีอาญาที่มีผู้เสียหาย เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยการศึกษาแนวคิดทฤษฎีที่เกี่ยวข้องและเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง แล้วนำมาวิเคราะห์พัฒนาเป็นร่างคู่มือให้ความรู้ในคดีอาญาที่มีผู้เสียหาย ตรวจสอบคุณภาพโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 5 ท่าน มีแบบสอบถามเพื่อประเมินประสิทธิภาพเป็นเครื่องมือในการวิจัย ผลการศึกษาพบว่า คู่มือให้ความรู้ในคดีอาญาที่มีผู้เสียหายมีประสิทธิภาพในการสร้างองค์ความรู้ในประเด็นต่าง ๆ ดังต่อไปนี้ 1) ประสิทธิภาพในการสร้างองค์ความรู้เรื่องผลกระทบจากการต่อสู้คดีเปรียบเทียบกับประโยชน์ของการไกล่เกลี่ย กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่า มีประสิทธิภาพมากที่สุด 2) ประสิทธิภาพในการสร้างองค์ความรู้เรื่องบทวิเคราะห์ความขัดแย้ง กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่า มีประสิทธิภาพมากที่สุด 3) ประสิทธิภาพในการสร้างองค์ความรู้เรื่องแนวทางออกของความขัดแย้งเพื่อตอบสนองความต้องการที่แท้จริงในแต่ละข้อหาคดี กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่า มีประสิทธิภาพมากที่สุด 4) ประสิทธิภาพในการส่งผลต่อความร่วมมือหรือความสำเร็จของการไกล่เกลี่ย กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่า มีประสิทธิภาพมากที่สุด 5) การสร้างประโยชน์ให้แก่ประชาชนของคู่มือฯ กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่า มีประสิทธิภาพมากที่สุด ทั้งนี้ผลของการวิจัยที่นำไปสู่การสร้างคู่มือให้ความรู้ในคดีอาญาที่มีผู้เสียหายนี้จะช่วยพัฒนาแนวทางการไกล่เกลี่ยในศาลยุติธรรมให้มีประสิทธิภาพสูงขึ้น ยกระดับความสำเร็จไม่ให้ผูกติดไว้กับเทคนิคหรือความสามารถเฉพาะตัวของผู้ไกล่เกลี่ยเพียงอย่างเดียว ช่วยให้ประชาชนเข้าถึงองค์ความรู้ได้อย่างเสมอภาค อันเป็นการพัฒนากระบวนการไกล่เกลี่ยที่มีลักษณะของความยั่งยืน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จิรประภา อัครบวรและคณะ. (2548). การจัดการความรู้. กรุงเทพมหานคร : ก. พลพิมพ์.
ชลธร มีวงศ์อุโฆษ. (2556). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดี. กรุงเทพมหานคร: กรมบังคับคดี.
ชลัท ประเทืองรัตนา. (2555). การไกล่เกลี่ยคนกลางและการแก้ไขความขัดแย้ง. วารสารศาลยุติธรรมปริทัศน์, 6(3) 51-76.
บรรพต ต้นธีรวงศ์. (2553). พลวัตรการจัดการความขัดแย้ง. กรุงเทพมหานคร : คบไฟ.
ประภาดา โชติมณี. (2554). Modern KM applications in business management : จัดการความรู้ อย่างไรให้ใช้ได้ผลกับทุกระบบ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : แผนกประมวญความรู้ ฝ่ายวิจัยสถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ.
มนสิการ ดิษเณร วัชชวัลคุ. (2556). กลยุทธ์การสื่อสารที่นำไปใช้ในการเจรจาไกล่เกลี่ยข้อพิพาทเพื่อนำไปสู่ผลสำเร็จ. ใน เอกสารวิชาการหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง รุ่นที่ 17 วิทยาลัย การยุติธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศาลยุติธรรม.
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). ความขัดแย้ง หลักการและเครื่องมือแก้ปัญหา (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี : สถาบันพระปกเกล้า.
Nonaka, I. & Takeuchi, H. (1995). The knowledge-creating company. Oxford, NY : Oxford University Press.
Nurdeefa Sama. (2562). เทคโนโลยีสำหรับการบริหารจัดการความรู้ (Seci Model). เรียกใช้เมื่อ 10 กรกฎาคม 2565 จาก https://mynurdeefaa1.blogspot.com/p/seci-model.html)
Samniang prayutte. (2555). กระบวนการสร้างสรรค์ความรู้ (Knowledge Creation). เรียกใช้เมื่อ 10 กรกฎาคม 2565 จาก https://www.gotoknow.org/