การวิจัยและพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ เพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โรงเรียนวัดโพธิ์ศรีสุขาราม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาองค์ประกอบของการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน 2) เพื่อสร้างรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน 3) เพื่อประเมินรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน 4) เพื่อนำรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปริมาณ ศึกษาเอกสารและสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ นำผลมาการวิเคราะห์ตามวัตถุประสงค์ ผลการวิจัยพบว่า 1. การศึกษาองค์ประกอบของการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพมี 6 องค์ประกอบ ได้แก่ ภาวะผู้นำ, เรียนรู้และพัฒนาวิชาชีพ, ชุมชนกัลยาณมิตร, การทำงานเป็นทีมการมีวิสัยทัศน์ร่วม และโครงสร้างการพัฒนาชุมชน 2.การสร้างรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพของโรงเรียนวัดโพธิ์ศรีสุขาราม สามารถสรุปได้ ส่วนที่ 1 ส่วนนำ หลักการพื้นฐาน ส่วนที่ 2 เนื้อหา ภาวะผู้นำ, เรียนรู้และพัฒนาวิชาชีพ, ชุมชนกัลยาณมิตร, การทำงานเป็นทีม, การมีวิสัยทัศน์ร่วม และโครงสร้างการพัฒนาชุมชน ส่วนที่ 3 เงื่อนไขความสำเร็จ ผลการตรวจสอบรูปแบบและคู่มือมีความเหมาะสม3. ผลการประเมินรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเหมาะสม เป็นประโยชน์ 4. ผลการนำรูปแบบการบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ เพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โรงเรียนวัดโพธิ์ศรีสุขาราม ไปใช้ พบว่า ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนโรงเรียนวัดโพธิ์ศรีสุขาราม ปี 2562 และ ปี 2563 มีค่าเฉลี่ย 81.95 ผลต่างร้อยละ 10.61
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8) กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
มินตรา ลายสนิทเสรีกุล และปิยพงษ์ สุเมตติกุล. (2557). กลยุทธ์การบริหารโรงเรียนสู่การเป็นชุมชนแห่งการเรียนรู้วิชาชีพของโรงเรียนมัธยมศึกษาในสหวิทยาเขตเบญจบูรพา กรุงเทพมหานคร. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา (OJED), 9(3) 392-406.
วรลักษณ์ ชูกาเนิด และคณะ. (2557). รูปแบบชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครูสู่การเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 บริบทโรงเรียนในประเทศไทย. HatyaiJournal, 12(2) : 123-134.
วิจารณ์ พานิช. (2554). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพลับลิเคชั่น จากัด.
วิจารณ์ พานิช. (2560). สอนอย่างไรในศตวรรษที่ 21. เรียกใช้เมื่อ 22 พฤษภาคม 2562 จาก http://elc.psu.ac.th/elcpsu_2012/phocadownload/ppt_seminar/130325_teach_in_21/130325_teach_in_21.pdf
วิเชียร ไชยบัง. (2560). PBL อย่างโรงเรียนนอกกะลา. เรียกใช้เมื่อ 22 พฤษภาคม 2562 จาก http ://lamplaimatpattanaschool.blogspot.com/2012/07/blog-post_21.html.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2547). การนิเทศภายในสถานศึกษาประถมศึกษาอย่างเป็นระบบ. กรุงเทพ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5thed) New York: Harper & Row.
Kaiser’s Criterion. (2001). Using Multivariate Statistics. New York: Harper&Row Publishers.
Ministry of Education (MOE). (2017). Teachers-The Heart of Quality Education. เรียกใช้เมื่อ 22 May 2019 จาก http://www.moe.gov.sg/media/press/ 2017/03/teachers-the-heart-of-quality.php.
