การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาวัด 2) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะ 3) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นการวิจัยเชิงผสานวิธี มีขอบเขตด้านเนื้อหาการพัฒนา 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านการพัฒนาศาสนสถาน 2) ด้านการพัฒนาบุคคลหรือบุคลากรภายในวัด 3) ด้านการพัฒนากิจกรรมภายในวัด 4) ด้านการพัฒนาสิ่งแวดล้อม กลุ่มตัวอย่าง คือ พระภิกษุสามเณรและประชาชน จำนวน 398 รูป/คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ พระสังฆาธิการและข้าราชการ จำนวน 5 รูป/คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสอบถาม/สัมภาษณ์ ได้ค่าความเชื่อมั่นแบบสอบถามเท่ากับ 0.92 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และพรรณนาความ ผลการวิจัย พบว่า 1) พระภิกษุสามเณรและประชาชนมีความคิดเห็นต่อการพัฒนาวัดในภาพรวมอยู่ในระดับมากทุกด้าน ได้แก่ ด้านการพัฒนาศาสนสถาน ด้านการพัฒนาบุคคลหรือบุคลากรภายในวัด ด้านการพัฒนาสิ่งแวดล้อม และด้านการพัฒนากิจกรรมภายในวัด 2) ข้อเสนอแนะ คณะสงฆ์ร่วมมือกับภาครัฐและเอกชน หาแนวทางแก้ไขปัญหาน้ำท่วม จัดฝึกอบรมพระภิกษุสามเณรและบุคลากรภายในวัด เพื่อพัฒนาศักยภาพและความรู้ความสามารถด้านสุขอนามัยและสิ่งแวดล้อม ให้เกิดตระหนักถึงการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและการจัดการสิ่งแวดล้อมอย่างถูกวิธี 3) แนวทางการพัฒนาศาสนสถานใช้ประโยชน์ได้หลายด้าน ประหยัด เน้นซ่อมแซมให้มีเอกลักษณ์ชุมชน ส่งเสริมพระภิกษุสามเณรและบุคลากรภายในวัดให้ได้เข้ารับการศึกษาในระดับปริญญา เน้นกิจกรรมเกี่ยวกับผู้สูงอายุ วิถีชีวิตชุมชน วันสำคัญทางพุทธศาสนา สิ่งแวดล้อม ควรปรับภูมิทัศน์ริมคลองให้สวยงาม เน้นการท่องเที่ยวทางน้ำ ชมวิธีชีวิตชุมชนคลองน้อย เพื่อสร้างรายได้ให้ชุมชน และได้รับผลประโยชน์ร่วมกัน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จุฑามาศ คงสวัสดิ์. (2550). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดนครปฐม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นิลรัตน์ กลิ่นจันทร์ และคณะ. (2550). ศึกษาศาสนสถานที่สำคัญต่อการอนุรักษ์การท่องเที่ยวของวัดใน กรุงเทพมหานคร. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประพัทธ์ชัย ไชยนอก. (2553). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอ ด่านซ้าย จังหวัดเลย. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฎเลย.
พระครูพิทักษ์ศิลปาคม. (2562). การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในอำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระแมนรัตน์ จตฺตมโล และคณะ. (2562). ารพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารสหวิทยาการวิจัยและนวัตกรรมการศึกษาปริทรรศน์, 2(2), 25-33.
พระอธิการวัชรินทร์ กนฺตสีโล. (2562). การพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในอำเภอบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (2563). 5Rs วิธีง่ายๆ ช่วยรักษาโลก. เรียกใช้เมื่อ 7 มีนาคม 2564 จาก https://erdi.cmu.ac.th/? p=1987
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2533). “การท่องเที่ยว” ใน ตำรา-เอกสารวิชาการ. กรุงเทพมหานคร: ภาคพัฒนาตำราและเอกสารวิชาการ. หน่วยศึกษานิเทศก์.
อนุรักษ์ ปัญญานุวัตน์. (2542). แผนปฏิบัติพัฒนาการท่องเที่ยว เชียงราย พะเยา แพร่ น่าน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.