การจัดการนวัตวิถีหมู่บ้านรักษาศีล 5 ต้นแบบของสังคมไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการดำเนินชีวิตของชุมชนต้นแบบสังคมไทยตามหลักศีล 5 2) วิเคราะห์นวัตวิถีสร้างสรรค์ชุมชนต้นแบบหมู่บ้านรักษาศีล 5 และ 3) ศึกษารูปแบบการจัดการนวัตวิถีหมู่บ้านรักษาศีล 5 ต้นแบบของประเทศไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยศึกษาจากเอกสาร การสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกตัวอย่างแบบเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลหลัก แบ่งเป็น 5 กลุ่ม กลุ่มละ 5 รูป/คน ได้แก่ 1) คณะสงฆ์ระดับจังหวัด 2) คณะสงฆ์ระดับอำเภอ 3) ) คณะสงฆ์ร่วมรักษาศีล 5 4) ฆราวาสระดับจังหวัด และ 5) ฆราวาสระดับอำเภอ จำนวนทั้งหมด 25 รูป/คน วิเคราะห์เชิงเนื้อหาและสรุปเป็นภาพรวม ผลการวิจัยพบว่า 1) การดำเนินชีวิตของชุมชนต้นแบบสังคมไทยตามหลักศีล 5 โดยการประยุกต์หลักศีล 5 กับการดำเนินชีวิตประจำวัน อาศัยพระสงฆ์เป็นกลไกหลัก เป็นศูนย์กลางของกิจกรรม ชักชวนหน่วยงานราชการเข้ามาสนับสนุนโครงการภายในหมู่บ้าน ทั้งเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของพระสงฆ์ กิจกรรมของหน่วยงานราชการ หมู่บ้านรักษาศีล 5 คณะสงฆ์และชาวบ้านให้ความร่วมมือกับทางคณะสงฆ์และราชการเป็นอย่างดี 2) วิเคราะห์นวัตวิถีสร้างสรรค์ชุมชนต้นแบบหมู่บ้านรักษาศีล 5 การอยู่ร่วมกันของชุมชนในสังคมไทย โดยภาพรวมเป็นพฤติกรรมการอยู่ร่วมกันด้วยระยะเวลาที่ยาวนานภายใต้กรอบแห่งโครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5 ที่ชุมชนในหมู่บ้านที่เป็นตัวแทนแต่ละแห่งพร้อมใจกันเสริมสร้างจนกลายเป็นวัฒนธรรมการอยู่ร่วมกันของแต่ละชุมชนร่วมกันรักษาและอนุรักษ์ให้กับลูกหลานรุ่นต่อรุ่นและร่วมกันสร้างกระบวนการส่งเสริมอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน 3) สร้างเกณฑ์มาตรฐานการดำเนินชีวิตตามหลักศีล 5 รองรับการจัดการนวัตวิถีชุมชนหมู่บ้านรักษาศีล 5 มีเป้าหมาย 3 เกณฑ์ ได้แก่ 1) ตนเองมีความสุข 2) สังคมมีความสุข 3) เศรษฐกิจมั่นคงพึ่งตนเองได้
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
พระครูสุพัฒนกาญจนกิจ. (2561). การพัฒนารูปแบบการทำงานของคณะสงฆ์จังหวัดกาญจนบุรี ในโครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(2), 41-55.
พระมหาบุญเลิศ อินฺทปฺญโญ และคณะ. (2559). หมู่บ้านรักษาศีล 5 : รูปแบบและกระบวนการเสริมสร้างวัฒนธรรม การอยู่ร่วมกันของสังคมไทย. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2558). ศีล 5 คุณค่าของชีวิตและสังคม. พระนครศรีอยุธยา: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเมธีวราภรณ์. (2552). เบญจศีล เบญจธรรม : อุดมชีวิตของมนุษย์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ต้นบุญ.
พระราชสีมาภรณ์. (2546). พระพุทธศาสนากับวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2539). ทาน ศีล ภาวนา. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
พูลศักดิ์ หอมสมบัติ และคณะ. (2559). ครอบครัวรักษาศีล 5 : รูปแบบและการเสริมสร้างวัฒนธรรมการดำเนินชีวิตของครอบครัวในจังหวัดอุบลราชธานี. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สานุ มหัทธนาดุล และคณะ. (2558). ศีลห้า : เกณฑ์ชี้วัดและการเสริมสร้างสันติสุขของบุคคลและสังคม . ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัดสระบุรี. (2560). โครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5. เรียกใช้เมื่อ 2 มีนาคม 2564 จาก http://sri.onab.go.th
สำลี รักสุทธี. (2543). ศีล สุดยอดวินัยของศาสนาพุทธ. กรุงเทพมหานคร: พัฒนาศึกษา.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2558). ศีล 5 ฉบับคู่มือรักษาใจ “ศีลปาโล”. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์.