การประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

Main Article Content

หทัยชนก คะตะสมบูรณ์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาวิถีชีวิตความเป็นอยู่ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง 2) ศึกษาองค์ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน 3) พัฒนารูปแบบการประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน การวิจัยเชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกตัวอย่างแบบเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลหลัก แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ ผู้นำชุมชน ประชาชน และสถานศึกษา พื้นที่บ้านท่าหาด ตำบลธรรมามูล อำเภอเมือง จังหวัดชัยนาท จำนวน 30 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการพรรณนาความ ผลการวิจัยพบว่า 1) วิถีชีวิตความเป็นอยู่ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน สภาพความเป็นอยู่ในชุมชนเป็นแบบเรียบง่าย ในชุมชนมีความรักสามัคคีเสียสละซึ่งกันและกัน การจัดการตนเองของภูมิปัญญาท้องถิ่นในชุมชนด้านเกษตรกรรม สามารถพึ่งพาตนเองได้ มีความมั่นคงภาคภูมิใจในการประกอบอาชีพ 2) องค์ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน ชุมชนมีแผนยุทธศาสตร์และแผนงาน มีระบบฐานข้อมูล มีวิธีคิดแบบองค์รวมในเชิงบูรณาการ นำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงขับเคลื่อนด้วยการจัดการตนเองของชุมชน นำองค์ความรู้จากภูมิปัญญาท้องถิ่นมาพัฒนา ทำให้เกิดความร่วมมือจากหลายฝ่าย 3) รูปแบบการประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน นำองค์ความรู้ที่มีทั้งภายในและภายนอกชุมชนมาจัดการตนเองเพื่อนำความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นไปพัฒนาชุมชน ต่อยอดจากความรู้เดิม ถ่ายทอดแลกเปลี่ยนความรู้ประสบการณ์ให้กับชุมชน จัดเก็บองค์ความรู้ในรูปแบบตัวบุคคลและเอกสาร แล้วนำมาถ่ายทอดองค์ความรู้ให้กับชุมชนด้วยการอบรมแลกเปลี่ยนความรู้ ทำให้เกิดการไหลเวียนของความรู้ที่เอื้ออำนวยให้เกิดความสำเร็จกับชุมชน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คะตะสมบูรณ์ ห. . (2022). การประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(9), 296–313. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/263908
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2561). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: กรมส่งเสริมการเกษตร.

กาญจนา เบ็ญจะวะชิร. (1 สิงหาคม 2565). รูปแบบประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน. (หทัยชนก คะตะสมบูรณ์, ผู้สัมภาษณ์)

จันติมา จันทร์เอียด. (2564). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรม เครื่องจักสาน: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชน จังหวัดสงขลา. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 38(2), 139-167.

เทศบาลตำบลธรรมามูล. (2564). สภาพทั่วไป บ้านท่าหาด ตำบลธรรมามูล อำเภอเมือง จังหวัดชัยนาท. เรียกใช้เมื่อ 13 กันยายน 2564 จาก https://www.thanmamoon. go.th/condition.php

บุญทัน ดอกไธสง. (2558). นโยบายสาธารณะศาสตร์. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เพ็ญพร ชำนาญพันธ์. (2555). การจัดการเศรษฐกิจครัวเรือนโดยหลักเศรษฐกิจพอเพียงของชาวนากรณีศึกษาบ้านโนนแดง ตำบลบุ่งคล้า อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

วงศ์ธีรา สุวรรณิน และสุรเชษฐ์ โซวเกียรติรุ่ง. (2562). การพัฒนาชุมชนต้นแบบบนฐานคติวิถีชีวิตเศรษฐกิจพอเพียงและภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของชุมชนในจังหวัดหนองคาย. BU ACADEMIC REVIEW, 18(1), 34-49.

วิเชียร บัวแก้ว. (1 สิงหาคม 2565). วิถีชีวิตชุมชนท่าหาด. (หทัยชนก คะตะสมบูรณ์, ผู้สัมภาษณ์)

ศรายุทธ คชพงศ์ และคณะ. (2563). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่นในภาวการณ์เปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 5(3), 191-202.

สนธยา ชมพู. (2558). นโบายสาธารณะและการวางแผนกับการจัดการวิสาหกิจชุมชน. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.

สัญญา เคณาภูมิ. (2557). วิสาหกิจชุมชนกับการพัฒนาท้องถิ่น. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

สุชีรา ธนาวุฒิ และคณะ. (2560). การสังเคราะห์องค์ประกอบปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปปฏิบัติจริงในการพัฒนาธุรกิจ. วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์, 12(1), 46-57.

สุภางค์ จันทวานิช. (2565). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อำนาจ นกครุฑ. (4 สิงหาคม 2565). การประยุกต์ใช้ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการตนเองของชุมชน. (หทัยชนก คะตะสมบูรณ์, ผู้สัมภาษณ์)