ปัจจัยที่ส่งผลต่อการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้ง ของชาวอีสาน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับปัจจัยที่ส่งผลต่อการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน 2) เปรียบเทียบการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน 3) เสนอแนวทางในการการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน เป็นวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ ประชากรเป้าหมาย ได้แก่ ประชาชนในจังหวัดขอนแก่น จังหวัดมหาสารคาม จังหวัดชัยภูมิ และจังหวัดกาฬสินธุ์ จังหวัด ละ 96 คน สุ่มแบบบังเอิญ จำนวน 384 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ผู้ที่มีบทบาทและหน้าที่เกี่ยวกับวัฒนธรรมอีสาน จำนวน 26 คน โดยการวิเคราะห์ข้อมูลแบบสร้างข้อสรุป โดยนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าที การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว วิเคราะห์ความถดถอยพหุคูณ การวิเคราะห์การถดถอย และการวิเคราะห์สหสัมพันธ์ ผลการศึกษาพบว่า 1) ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่าอยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน โดยเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อย คือ ด้านศาสนาและความเชื่อ ด้านเครือข่าย ด้านเศรษฐกิจ ด้านการศึกษา ด้านความสัมพันธ์ในชุมชน ด้านภูมิศาสตร์ และด้านประวัติศาสตร์ ตามลำดับ 2) ปัจจัยส่วนบุคคลและปัจจัยพื้นฐานในพื้นที่ ได้แก่ อายุ สถานภาพในจังหวัด ด้านเศรษฐกิจ ด้านความสัมพันธ์ในชุมชน และด้านเครือข่าย ในทิศทางบวก ส่งผลต่อการสืบทอดวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) ควรส่งเสริมให้ประชาชนในท้องถิ่นเห็นความสำคัญของวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้ง สร้างการรับรู้ให้เกิดความภาคภูมิใจ พร้อมทั้งการอนุรักษ์ การคงไว้ซึ่งวัฒนธรรมการแสดงกลางแจ้งของชาวอีสาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ชนาวี ดลรุ้ง และคณะ. (2560). การสืบทอดมรดกทางวัฒนธรรมบุญสงกรานต์ เพื่อพัฒนา การศึกษาตามแนวชายแดนไทย-กัมพูชา. วารสารชุมชนวิจัย, 1(3), 95-109.
ชาลี ถาวรานุรักษ์. (2534). สู่ทิศทางการบริหารวัฒนธรรมปัจจุบันและอนาคต. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ คุรุสภาลาดพร้าว.
ฐิติรดา เปรมปรี. (2558). การส่งเสริมภูมิปัญญาท้องถิ่นประเพณีรำผีฟ้าเพื่อส่งเสริมศักยภาพการท่องเที่ยวขององค์การบริหารส่วนตำบลนาเสียว อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ. สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา : กรุงเทพฯ.
ณัฐฐ์วัฒน์ สุทธิโยธิน. (2556). การสืบทอดทางวัฒนธรรม (Cultural Inheritance) ที่ประสบความสำเร็จ. สืบค้นเมื่อ 4 ธันวาคม 2562, จาก http://nattawats.blogspot .com/2013/04/cultural-inheritance.html.
เบญจวรรณ นาราสัจจ์. (2551). เอกสารประกอบการสอน (ปรับปรุงครั้งที่ 2) วิชา 418 212 ประวัติศาสตร์ ภูมิปัญญาอีสาน. ขอนแก่น : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เบญจมาศ ณ ทองแก้ว และคณะ. (2550). ศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในตำบลคันธุลี จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารวิจัยการพัฒนาพื้นที่ 9(2), 106-121.
ประภัสสร โพธิ์ศรีทอง. (2558). โลกาภิวัตน์กับการจัดการวัฒนธรรม. สืบค้นเมื่อ 6 ธันวาคม 2562, จาก http://www.oknation.net/blog/thaitourismsociety/2013/10/04 /entry-1.
พระมหาอภิชาติ ธมฺมาภินนฺโท (งันลาโสม). (2559). มิติทางวัฒนธรรมของการพัฒนาสู่ความเข้มแข็งของชุมชน : กรณีศึกษา ชุมชนบ้านหนองช้าง ตำบลหนองช้าง อำเภอสามชัย จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 9(2), 126-141.
วิฑูรย์ เหลียวรุ่งเรือง. (2552). การอนุรักษ์และการจัดการมรดกวัฒนธรรม (Cultural Heritage Conversation and Management). กรุงเทพมหานคร : เจริญวิทย์การพิมพ์.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดลำปาง. (2551). รายงานวิจัยเรื่อง การมีส่วนร่วมของเครือข่ายวัฒนธรรมและชุมชนในการบริหารจัดการวัฒนธรรม กรณีศึกษากลุ่มก๋องปู่จา บ้านวังหม้อ ตำบลดันธงชัย อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. ลำปาง.
สุธีรา อะทะวงษา. (2560). การจัดการธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. วารสารสมาคมนักวิจัย. 22(1), 137-149.
เสาวภา ไพทยวัฒน์. (2538). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย : แนวทางอนุรักษ์และการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานสภาสถาบันราชภัฏ, หน่วยงานศึกษานิเทศก์.
เอื้องฟ้า ถาวรรักษ์. (2555). การอนุรักษ์ สืบทอดศิลปะการแสดงพื้นบ้านชาวกะเหรี่ยง “รำตง” อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัดกาญจนบุรี. กาญจนบุรี : สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี.
Houston, M.J., & Thill, J.V. (1995). Marketing. (2 nd ed.). London: McGraw-Hill.
Taylor, E. J. (1993). Factors Associated with Meaning in Life Among People with Recurrent Cancer. Oncology Nursing Forum, 20(9), 1399-1407.
Yang, Li. (2007). Planning for Ethnic Tourism: Case Studies from Xishuangbanna, Yunnan, China. Ontario, Canada: University of Waterloo.
