ความคาดหวังและการรับรู้เรื่องฝึกประสบการณ์วิชาชีพ ของนักศึกษา ในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏ ในเขตภาคใต้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) เพื่อศึกษาปัจจัยส่วนบุคคลที่มีผลต่อความคาดหวังและการรับรู้เรื่องฝึกประสบการณ์วิชาชีพ ของนักศึกษาในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตภาคใต้ และ 2) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความคาดหวังและการรับรู้เรื่องฝึกประสบการณ์วิชาชีพ ของนักศึกษาในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตภาคใต้ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยคือ นักศึกษา ระดับชั้นปี 1 - 4 ที่ศึกษาในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตภาคใต้ ในระบบปกติ จำนวน 181 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ ผลการวิจัย พบว่า ปัจจัยส่วนบุคคล ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง ภูมิลำเนาเดิมของกลุ่มตัวอย่าง พบว่า มีภูมิลำเนาเดิมอยู่ที่ภาคใต้ทั้งหมด ค่าตอบแทนที่จะได้รับ พบว่า ค่าตอบแทนที่จะได้รับมากที่สุด คือ 6,001 - 10,000 บาท ความคาดหวังและการรับรู้ของนักศึกษาที่มีต่อการศึกษาในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏ ในเขตภาคใต้ ด้านความคาดหวัง พบว่า ความคาดหวังมากที่สุดคือ ด้านพัฒนาตนเอง และด้านการรับรู้ พบว่า การรับรู้มากที่สุดคือ ด้านความรู้ และการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างความคาดหวังและการรับรู้เรื่องฝึกประสบการณ์วิชาชีพ ของนักศึกษาในหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาธุรกิจค้าปลีก มหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตภาคใต้ ค่า Sig ในแต่ละด้านมีค่าเท่ากัน คือ 0.000 ซึ่งน้อยกว่า 0.01 ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ ด้านความรู้ ด้านความสามารถ ด้านบุคลิกภาพ ด้านประสบการณ์ และด้านพัฒนาตนเอง มีค่าใกล้ 1 กล่าวคือความคาดหวังและการรับรู้เรื่องการฝึกประสบการณืวิชาชีพของนักศึกษามีความสัมพันธ์กัน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
โลเวลล์. (2564). แรงจูงใจ. เรียกใช้เมื่อ 8 มีนาคม 2564 จาก https://www.gotoknow.org /posts/617749.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). กลยุทธ์การจัดการสถานศึกษาพอเพียงตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง (สถานศึกษาพอเพียง). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จันทร์เมธา ศรีรักษา และ เมทินี วงศ์ธราวัฒน์. (2560). ความคาดหวังและการรับรู้เกี่ยวกับการฝึกงานด้านธุรกิจการบิน: กรณีศึกษานิสิตหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการโรงแรมและท่องเที่ยว. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดนุชา สลีวงศ์ และณัตตยา เอี่ยมคง. (2560). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารจัดการสินค้าชุมชนเพื่อความยั่งยืนทางเศรษฐกิจ. Veridian E-Journal,Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(3), 2355-2371.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์. (2541). ส่วนประสมทางการตลาดสำหรับธุรกิจบริการ ( Marketing Mix '7Ps ). เรียกใช้เมื่อ 14 มีนาคม 2564 จาก http://thesisavenue.blogspot.com /2008/09/marketing-mix-7ps.html.
อดิศา เบญจรัตนานนท์. (2560). ความพึงพอใจของสถานประกอบการต่อนักศึกษาฝึกงานสาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 28(2), 184-194.
อรพรรณ ฤทธิ์มั่น และบัลลังก์ โลหิตเสถียร. (2561). บทบาทมหาลัยไทยต่อ Thailand 4.0. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2564 จาก http://www.moe.go.th/moe/th/news/ detail.php?NewsID=48419&Key= news_act.
Likert, R. (1967). The human organization. New York: McGraw - Hill.
Low, K.Y. (2004). The effects of industry specialization on audit risk assessments and audit-planning decisions. The Accounting Review, 79(1), 201-219.
Miller, L. A. et al. (2011). Foundations of psychological testing (3rd ed.). CA: SAGE: Thousand Oaks.
