พลวัตในบริบทอนาคตท้องถิ่นไทย ที่มิใช่รัฐส่วนกลาง สังคม เศรษฐกิจ การศึกษา สวัสดิการสังคม

Main Article Content

พระไกรสร ศรีรีภพ

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้เป็นการนำเสนอเรื่องพลวัตในบริบทอนาคตท้องถิ่นไทย ที่มิใช่รัฐส่วนกลางสังคม เศรษฐกิจ การศึกษา และสวัสดิการสังคม ซึ่งทิศทางของการปกครองส่วนท้องถิ่นในอนาคตควรกำหนดให้เป็นหน่วยงานหลักในการให้บริการสาธารณะที่เป็นอิสระผ่านการส่งเสริมและสนับสนุนจากภาครัฐ มีคณะกรรมการกลางกำกับดูแลและประเมินผล กำหนดอำนาจหน้าที่ ให้ชัดเจน เปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมที่ไม่ใช่รัฐรวมศูนย์ ซึ่งระบบการบริหารจัดการท้องถิ่นในปัจจุบันมีการปฏิรูปท้องถิ่นจึงต้องเริ่มต้นจากการพัฒนา “วิธีคิด” ทางการเมืองและการปกครองของประชาชน โดยการสร้างความรู้ ความเข้าใจของประชาชนที่มีประสิทธิภาพและความยั่งยืน ซึ่งการบริการสาธารณะใหม่เน้นการคิดในเชิงยุทธศาสตร์เพื่อให้สอดคล้องกับแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 ที่เน้นการสร้างความมั่นคงยั่งยืนตามระบบรัฐสวัสดิการควบคู่กับการบริหารจัดการหน่วยงานภาครัฐมีความพร้อมในการบริหารระบบรัฐสวัสดิการ สามารถจัดการในการเข้ามามีส่วนร่วม และการเข้าถึงอย่างเสมอภาค การทำหน้าที่ของรัฐในการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมให้กับประชาชนเป็นเรื่องที่สำคัญขั้นพื้นฐานในมาตรฐานด้านการครองชีพ การศึกษา ที่อยู่อาศัย และสุขภาพพื้นฐาน ผลประโยชน์จากการจัดสวัสดิการของรัฐส่วนรวมถูกเสนอให้กับทุกคน เพื่อให้เกิดความอยู่ดีกินดีของประชาชนตามหลักสิทธิมนุษยชนที่พึงได้รับ และรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย รวมทั้งการสร้างระบบบริหารจัดการที่ดี ประกอบด้วย การปรับบทบาทหน้าที่ของภาครัฐของส่วนกลาง ส่วนภูมิภาคและท้องถิ่น การสร้างกลไกในการแก้ไขปัญหาคอรัปชั่น และการกระจายอํานาจแก่ท้องถิ่น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ศรีรีภพ พ. . (2022). พลวัตในบริบทอนาคตท้องถิ่นไทย ที่มิใช่รัฐส่วนกลาง สังคม เศรษฐกิจ การศึกษา สวัสดิการสังคม. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(4), 453–468. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/260890
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2559). ยุทธศาสตร์กระทรวงการพัฒนาสังคมและความ มั่นคงของมนุษย์ พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความ มั่นคงของมนุษย์.

โกวิทย์ พวงงาม. (2548). การปกครองท้องถิ่นไทย “หลักการและมิติใหม่ในอนาคต” (พิมพ์ครั้งที่ 5 แก้ไขเพิ่มเติม). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิญญูชน.

โกวิทย์ พวงงาม. (2553). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: บริษัทบพิธการพิมพ์ จำกัด.

โกวิทย์ พวงงาม. (2559). การปกครองท้องถิ่นไทย “หลักการและมิติใหม่ในอนาคต” (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิญญูชน.

จรัส สุวรรณมาลา และวีระศักดิ์ เครือเทพ. (2554). ประเด็นท้าทายการกระจายอำนาจและการปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ส่งเสริมนวัตกรรมและธรรมาภิบาลท้องถิ่น.

ชมภูนุช หุ่นนาค. (2560). การบริการสาธารณะใหม่เพื่อรับใช้พลเมือง. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 19(1), 125-140.

นครินทร์ เมฆไตรรัตน์. (2552). รายงานผลการศึกษาความก้าวหน้าของการกระจายอำนาจในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ปธาน สุวรรณมงคล. (2554). การกระจายอำนาจ: แนวคิดและประสบการณ์จากเอเชีย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พงษ์เทพ สันติกุล. (2550). โลกาภิวัตน์: บทบาทและอิทธิพลต่อกระบวนการกำหนดนโยบายการศึกษาและสาธารณสุขของไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสังคมสงเคราะห์ศาสตร์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พภัสสรณ์ วรภัทร์ถิระกุล. (2560). การบริหารจัดการภาครัฐไทยภายใต้ระบบรัฐสวัสดิการ. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University, 4(1), 110-122.

ระพีพรรณ คำหอม. (2554). สวัสดิการสังคมกับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์ จำกัด.

วิมล ชาตะมีนา และคณะ. (2551). ปัจจัยแห่งความสำเร็จในการบริหารจัดการ และดำเนินโครงการของ อบจ.แพร่และของ อบจ.พิษณุโลก. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

วุฒิสาร ตันไชย. (2557). การกระจายอำนาจและประชาธิปไตยในประเทศไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

ศุภวัฒนาการ วงศ์ธนวสุ และคณะ. (2557). การปฏิรูปการปกครองท้องถิ่นตามกระบวนทัศน์แห่งการบริหารกิจการสาธารณะแนวใหม่. ใน วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น . มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ศุภสวัสดิ์ ชัชวาลย์. (2559). ข้อเสนอในการปฏิรูปโครงสร้างการปกครองท้องถิ่นในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล. (2565). แนวพระราชดำริปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวงกับแนวคิดการพึ่งพาตนเองของ มหาตมะ คานที. เรียกใช้เมื่อ 19 มีนาคม 2565 จาก http://www.gotoknow. org/post/184420

สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ. (2564). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.

สิริยา รัตนช่วย. (2560). การพัฒนาชุมชนท้องถิ่นภายใต้พลวัตของโลกยุคใหม่. วารสารการเมืองการปกครอง, 7(1), 72-87.

อนุสรณ์ ธรรมใจ. (2565). ประชารัฐ ประชานิยม และรัฐสวัสดิการ กรุงเทพธุรกิจ. เรียกใช้เมื่อ 18 มกราคม 2565 จาก http://www.bangkokbiznews.com/blog/detail/ 635795

อภิชาต สถิตนิรามัย. (2555). รัฐธรรมนูญ การกระจายอำนาจ และการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เดือนตุลา.

อาคม เติมพิทยาไพสิฐ. (2557). วิสัยทัศน์และยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศสู่ความยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2557). แปรถิ่น เปลี่ยนฐาน: สร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของประชาธิปไตย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Hood. (1991). “A Public Management for All Seasons?”. Public Administration, 69, pp 3-19.

Shah, Anwar. (2006). “The Principal and the Practice of Intergovernmental Transfers” In Intergovernmental Fiscal Tranfers: Principal and Practice, by Robin Boadway and Anwar Shah. Washington. DC: World Bank.