บริบทพลเมืองในนโยบายสาธารณะ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความฉบับนี้เป็นการนำเสนอเรื่องบริบทพลเมืองในนโยบายสาธารณะ เมื่อกล่าวถึงความเป็นพลเมืองตามระบอบประชาธิปไตย ควรทราบถึง “สิทธิพลเมือง” เป็นสิทธิที่ทุกคนจะได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายและกระบวนการยุติธรรมเท่าเทียมกัน สิทธิที่จะมีส่วนร่วมในการตัดสินใจเกี่ยวกับการใช้ทรัพยากร และสิทธิที่จะควบคุมตรวจสอบการใช้อำนาจรัฐ ส่วน“หน้าที่พลเมือง” เป็นการทำหน้าที่อย่างกระตือรือร้นในการกำกับดูแลและตรวจสอบการใช้อำนาจรัฐ โดยที่การดูแลควบคุมและตรวจสอบ ในการพัฒนาพลเมืองภายใต้การปกครองระบอบประชาธิปไตยจะต้องดำเนินการควบคู่กันไประหว่างการสร้างพลเมืองในฐานะปัจเจกชน เป็นพลเมืองที่เข้มแข็ง มีวัฒนธรรมการเมืองของพลเมือง มีจิตสำนึกพลเมืองอย่างเข้มข้น เพื่อรองรับพลเมืองที่ถูกพัฒนาให้เป็นพลเมืองที่สมบูรณ์ และนำไปสู่การสร้างนโยบายสาธารณะเป็นนโยบายที่รัฐเป็นผู้ดำเนินการเพื่อตอบสนองความต้องการของประชาชน ช่วยแก้ไขปัญหาชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนให้ดีขึ้น ดังนั้น นโยบายสาธารณะและการสนับสนุนการขับเคลื่อนความเป็นพลเมืองด้วยรัฐ เป็นการใช้นโยบายในการปฏิรูปประเทศไปสู่รัฐสวัสดิการหรือสังคมแบบนั้นได้จะต้องผ่านสังคมที่มีความเป็นประชาธิปไตย เนื่องจากนโยบายจะนำไปสู่รัฐสวัสดิการหรือปฏิรูปประเทศสิ่งที่จะต้องดำเนินการก่อนในเบื้องต้นคือ การทำให้โครงสร้างของประเทศเป็นประชาธิปไตยที่แท้จริง โดยต้องเริ่มต้นทำให้อำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศเป็นของประชาชนอย่างแท้จริง รวมทั้งการทำให้สถาบันการเมืองหรือสถาบันในรัฐธรรมนูญทุกสถาบันอยู่ในตำแหน่งแห่งที่ที่ตนจะต้องอยู่ และแสดงบทบาทอยู่ในรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตย นโยบายสาธารณะจึงมีความสำคัญต่อสังคมและประเทศชาติเป็นอย่างมาก เพราะส่งผลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนทั้งประเทศ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2565). การศึกษาเพื่อสร้างพลเมืองในสังคมประชาธิปไตย (Civic Education). เรียกใช้เมื่อ 19 มกราคม 2565 จาก http://www.fpps.or.th/ news.php? detail=n1
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2545). สัญวิทยา โครงสร้างนิยม หลังโครงสร้างนิยมกับการศึกษา รัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: วิภาษา.
ถวิลวดี บุรีกุล รัชวดี แสงมหะหมัด. (2547). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนและความคิดเห็นต่อการทำงานของรัฐบาลและองค์กรอิสระ. ใน (ชุดโครงการวิจัยการติดตามและประเมินผลบังคับ ใช้รัฐธรรมนูญ). กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ถวิลวดี บุรีกุล รัชวดี แสงมหะหมัด. (2554). ความเป็นพลเมืองในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ธเนศวร์ เจริญเมือง. (2548). แนวคิดว่าด้วยความเป็นพลเมือง. นนทบุรี: บริษัทโรงพิมพ์ คลังวิชา จำกัด.
ธีรศักดิ์ สุขสันติกมล. (2559). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมในโลกยุคทันสมัย. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 18(1), 81-90.
นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2556). โครงสร้างทางสังคม บทบาทและนโยบายสาธารณะกับความเป็นพลเมือง. วารสารศิลปะศาสตร์, 5(1), 49-62.
รงค์ บุญสวยขวัญ. (2560). การเมืองของนโยบาย (Politics of Policy). Journal of Yanasangvorn Research Institute. , 8(1), 197-203.
รัชเกล้า กองแก้ว. (2559). ความเป็นพลเมืองไทย: แนวคิดพื้นฐานในการขับเคลื่อนสังคม. ใน หลักสูตร การปกครองกันราชอาณาจักรุ่นที่ 59 ประจําปีการศึกษา พุทธศักราช 2559-2560. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิชาการครองกันประเทศ.
รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข และสุธี ประศาสน์เศรษฐ. (2564). วัฒนธรรมทางการเมืองของไทย: ปัญหาเชิงโครงสร้าง. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 6(2), 69-89.
วรากรณ์ สามโกเศศ. (2565). การศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง. เรียกใช้เมื่อ 19 มกราคม 2565 จาก http://www.moe.go.th/moe/th/news/detail.php?NewsID=22720 &Key= hotnews
วัชรา ไชยสาร. (2545). กระบวนการมีส่วนร่วมในทางการเมืองกับการเมืองภาคประชาชน. รัฐสภาสาร, 53(5), 44-98.
สถาบันพระปกเกล้า. (2555). ความเป็นพลเมืองกับอนาคตประชาธิปไตยไทย. ใน เอกสารประกอบการประชุมวิชาการสถาบันพระปกเกล้า ครั้งที่ 13 ประจำปี 2554 เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
สมชาย แสวงการ. (2558). สร้างความเป็นพลเมืองไทยในระบอบประชาธิปไตย. ใน หลักสูตรหลักนิติธรรมเพื่อประชาธิปไตย รุ่นที่ 3. วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2550). ทฤษฎีสังคมวิทยา เนื้อหาและแนวทางการใช้ประโยชน์เบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2554). ยุทธศาสตร์พัฒนาการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง พ.ศ. 2553-2561. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด วี.ที.ซี. คอมมิวนิเคชั่น.
สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ. (2554). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2550 (แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2554). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
สุภางค์ จันทวานิช. (2551). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อภิญญา ฉัตรช่อฟ้า. (2564). การสร้างและพัฒนาความเป็นพลเมืองภายใต้การปกครองระบอบประชาธิปไตย. Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology, 6(3), 121-134.
อิงฟ้า สิงห์น้อย และรัฐชาติ ทัศนัย. (2561). นโยบายสาธารณะ: การบริหารและการจัดการภาครัฐ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์มจร, 6(ฉบับพิเศษ), 611-623.
Heater, D. (1990). Citizenship: The civic ideal in world history, politics and education. London: Longman.
Jantawan, N. (2016). Democratic Citizenship: A Case Study of Undergraduates at the Main Campus of Ramkhamhaeng University. Academic Jounal Phranakhon Rajabhat University, 7 (1), 103-113.
Jensantikul, N. (2013). Social structure, role and public policy with the citizenship. Journal of Liberal Arts Prince of Songkla University Hat Yai, 5 (1), 49-62.