แนวทางการพัฒนาการเมืองในระดับท้องถิ่น: กรณีศึกษา พื้นที่องค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อย อำเภอเมือง จังหวัดนนทบุรี

Main Article Content

คงชิต ชินสิญจน์
ธเนศ วงศ์ยานนาวา

บทคัดย่อ

บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาการเมืองในองค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อย 2) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาการเมือง เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้นำชุมชนและผู้บริหารองค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อย จำนวน 19 คน โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกจำนวน 10 คน และการสนทนากลุ่ม จำนวน      9 คน วิเคราะห์ข้อมูล โดยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษา พบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาการเมืองในองค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อย ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการที่ประชาชนขาดความรู้ ความเข้าใจทางการเมือง การไม่ได้รับข่าวสารจากองค์การบริหารส่วนตำบล การไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการเมืองที่องค์การบริหารส่วนตำบลจัดฝึกอบรมให้กับประชาชนตลอดจนคนดั้งเดิมในชุมชนมีปัญหาด้านเศรษฐกิจ ไม่สนใจการเมือง ไม่เข้าสังคมจึงทำให้ถูกชักจูงในทางการเมืองที่ไม่ถูกต้องได้ง่าย ส่วนแนวทางการพัฒนาการเมืองในองค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อยนั้นผู้นำชุมชนส่วนใหญ่มีความคิดเห็นคล้ายกัน คือควรให้ความรู้ทางการเมืองแก่คนในชุมชนอย่างทั่วถึง จัดกิจกรรมที่ให้คนในชุมชนได้มีส่วนร่วมหรือมีบทบาทในการเป็นทั้งผู้นำและผู้ตามในแต่ละกิจกรรม เปิดเวทีชาวบ้านเพื่อแสดงความคิดเห็นระหว่างคนในชุมชนกับผู้บริหาร และมีการประชาสัมพันธ์ให้ประชาชนรู้ข้อมูลข่าวสารอย่างทั่วถึง นอกจากนี้ผู้นำชุมชนยังให้ข้อเสนอแนะเพิ่มเติมในเรื่องแนวทางการพัฒนาการเมืองที่จะทำให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดคือ ซึ่งประกอบด้วย หลักนิติธรรม หลักความสำนึกรับผิดชอบ หลักความโปร่งใส หลักการมีส่วนร่วมเพื่อประโยชน์ของส่วนรวมและหลักการกระจายอำนาจมาปกครองคนในชุมชนให้เกิดความเข้มแข็งทางการเมืองอย่างแท้จริง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ชินสิญจน์ ค., & วงศ์ยานนาวา ธ. . (2021). แนวทางการพัฒนาการเมืองในระดับท้องถิ่น: กรณีศึกษา พื้นที่องค์การบริหารส่วนตำบลบางรักน้อย อำเภอเมือง จังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(9), 1–17. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/254954
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กิตติศักดิ์ หัตถสงเคราะห์. (2542). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน ในตำบลนาคำไฮและตำบลบ้านพร้าว อำเภอเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

โกวิทย์ พวงงาม. (2559). ธรรมาภิบาลท้องถิ่น ว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพมหานคร: มิสเตอร์ก๊อปปี้.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2550). พลวัตรการมีส่วนร่วมของประชาชน: จากอดีตจนถึงรัฐธรรมนูญแห่ง ราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอ. พี.กราฟิค ดีไซน์และการพิมพ์ จำกัด.

ธีรยุทธ บุญมี. (2543). ภาพรวมการเมือง สังคม วัฒนธรรมไทย 2000. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

บุญทัน ดอกไธสง. (2555). ขอบข่ายรัฐประศาสนศาสตร์ยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: ปัญญาชน.

ปธาน สุวรรณมงคล. (2549). การเมืองการปกครองท้องถิ่น. นนทบุรี : สถาบันและกระบวนการทางการเมืองไทย มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

วุฒิสาร ตันไชย. (2552). ยุทธศาสตร์ การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

สกนธ์ วรัญญูวัฒนา. (2556). การกระจายอำนาจการคลังสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น :แนวคิดและการปฏิบัติกรณีศึกษาประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2559). การเมืองการปกครองไทย: ยุคเผด็จการ ยุคปฏิรูป. (พิมพ์ครั้งที่ 2).กรุงเทพมหานคร: เสมาธรรม.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2556). สองนคราประชาธิปไตย: แนวทางปฏิรูปการเมือง เศรษฐกิจเพื่อประชาธิปไตย. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: คบไฟ.

Diamond, L. & Plattner M. C. . (2015). Democracy in Decline Baltimore. United States: Johns Hopkins University Press.

United Nation (UN). (2005). Building Partnership for Good Governance. New York: United Nation