การสร้างทุนมนุษย์ทางปัญญากับการพัฒนา AI ในยุคไทยแลนด์ 5.0
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการสร้างทุนมนุษย์ทางปัญญากับการพัฒนา AI ในยุคไทยแลนด์ 5.0 ซึ่งทุนมนุษย์ทางปัญญาเกี่ยวข้องกับความรู้ ความสามารถ ประสบการณ์ ทักษะเฉพาะด้าน ความคิดสร้างสรรค์ มีความสำคัญต่อการสร้างมูลค่าให้กับองค์กรไม่น้อยไปกว่าทุนทางการเงินและสินทรัพย์ ดังนั้น องค์กรต้องมุ่งเน้นการสร้างทุนมนุษย์ ทุนโครงสร้าง และทุนทางสังคม สังคมปัจจุบันเป็นยุคไทยแลนด์ 5.0 กล่าวคือ เป็นยุคที่รวมเอาโลกไซเบอร์และโลกแห่งความจริงเข้าด้วยกัน โดยมีเทคโนโลยีและ AI เป็นพื้นฐานในการขับเคลื่อน เพื่อสร้างประสบการณ์ไร้รอยต่อและเป็นยุคดิจิทัลที่ทุกคนมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน การถ่ายโอนและการใช้ข้อมูลมีความรวดเร็วขึ้น ส่วนพุทธิปัญญา พุทธวิธีการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ด้วยหลักไตรสิกขา 3 คือ ศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อให้ดำเนินชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความไม่ประมาท มุ่งเน้นการฝึกอบรมกาย วาจา จิตใจ และปัญญา ให้มีความพร้อมต่อการปฏิบัติหน้าที่ โดยให้มีการพัฒนาที่เริ่มจากกาย วาจา ให้เกิดความสงบเรียบร้อย พร้อมรับต่อการพัฒนาด้านจิตใจ ที่มีความตั้งมั่น เข้มแข็ง และช่วยส่งเสริมให้ปัญญาได้ทำงานอย่างอิสระ คล่องแคล่ว สามารถทำให้บุคคลพัฒนาอย่างมีบูรณาการ และทำให้มนุษย์เป็นองค์รวมที่พัฒนาอย่างมีดุลยภาพ ในการนี้ AI ที่เป็นเครื่องจักรที่มีฟังก์ซันที่มีความสามารถในการเข้าใจ เรียนรู้ องค์ความรู้ต่าง ๆ เช่น การรับรู้ การเรียนรู้ การให้เหตุผล การแก้ปัญหาต่าง ๆ ซึ่งจะต้องมีจริยธรรม คือ สติเป็นตัวนำเป็นสติปัญญาประดิษฐ์ เพราะยุคดิจิทัลนี้เพียงสติปัญญายังไม่เพียงพอ จะต้องเป็นสติปัญญาประดิษฐ์ ถึงจะเป็นเครื่องมือในการสร้างสันติภาพโลก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ดนัย เทียนพุฒ. (2553). ทุนมนุษย์จัดการให้ดีสู่ดีเลิศ. กรุงเทพมหานคร: โครงการฮิวแมนแคปปิตอล.
ทวีวัฒน์ ปุณฑริกวิวัฒน์. (2545). พุทธศาสนากับสังคมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพมหานคร: วิถีทัศน์.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2551). มิติใหม่ในการบริหารทุนมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: บริษัท กราฟิโก ซิสเต็มส์ จำกัด.
บุญมี แท่นแก้ว. (2539). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตโต). (2549). พุทธวิธีการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). จะพัฒนาคนกันได้อย่างไร. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2555). พุทธธรรมฉบับปรับขยายภาคที่ 2. (พิมพ์ครั้งที่ 32). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2559). เอกสารคำสอนพระพุทธศาสนากับการพัฒนาสังคม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2528). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสุธีรัตนบัณฑิต และคณะ. (2560). แนวคิดและกระบวนการทางสังคม. กรุงเทพมหานคร: บริษัทดีไชน์ ดีท์ไลท์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
วันชัย สุขตาม. (2555). การพัฒนาทุนมนุษย์วิถีพุทธในยุคโลกาภิวัตน์. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (สุวัฒนมหาเถร). (2551). หลักการศึกษาของพระพุทธเจ้า. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมาคมโปรแกรมเมอร์ไทย. (2564). AI Artificial Intelligence ปัญญาประดิษฐ์. เรียกใช้เมื่อ 5 เมษายน 2564 จาก http://www.ai.krusudruadee.com/article.html
Burud, S. & Timobo. (2004). Inveraging the New Human Capital. CA: Consulting: Psychologists Press.
Edvinsson, L. & Malone, M. S. (1997). Intellectual capital: Realizing your company’s true value by finding its hidden brainpower. New York: Harper-Collins Publishers.
Kay, L. S. & Marian E. K. (1991). Form of Writing: A Brief Guide and Hand book. Ontario: Prentice-Hall Canada.
Thomas A. S. (1997). Intellectual Capital. New York: Doubleday.