พุทธวิธีการให้การปรึกษาตามจริตของบุคคล
Main Article Content
บทคัดย่อ
การให้การปรึกษา เป็นกระบวนการทางการศึกษาที่ช่วยให้บุคคลรู้จักและเข้าใจตนเองและสิ่งแวดล้อม สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตนเองและพัฒนาตนเองได้ตามศักยภาพ ปฏิบัติตนให้เป็นสมาชิกที่ดีของสังคมดำรงชีวิตอย่างผาสุก การให้การปรึกษามิใช่การแนะนำ แต่เป็นเครื่องมือหรือเป็นกระบวนการหนึ่งที่จะให้การช่วยเหลือบุคคลที่ประสบปัญหาอันเป็นสาเหตุให้มีความทุกข์หรือสับสนทางอารมณ์และจิตใจ ให้เข้าใจตนเองและสภาพแวดล้อม ให้สามารถพัฒนาศักยภาพพึ่งตนเองได้ มีความคิดและตัดสินใจในการแสวงหาทางออกอย่างปลอดโปร่งเกิดปัญญาสามารถวางแผนขจัดปัญหาหรือความทุกข์นั้นได้ด้วยตนเอง พุทธวิธีให้การปรึกษา มุ่งให้ผู้มีปัญหาได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับทุกข์หรือปัญหาที่เกิดขึ้นกับตนและมองเห็นแนวทางในการแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง พุทธวิธีการให้การปรึกษาตามจริตของบุคคล ช่วยให้สามารถให้การปรึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพและประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว ซึ่งพระพุทธเจ้าได้แสดงพุทธวิธีการให้การปรึกษาที่สอดคล้องและตรงกับจริตของแต่ละบุคคลที่แสดงลักษณะพฤติกรรม คือ ความประพฤติหรือกิริยา อันเป็นสภาพโดยปกติของจิตที่แสดงออกมาจนเคยชิน เป็นนิสัยใจคอ ที่ส่งผลโดดเด่นทั้งภายใน ภายนอก และคงที่เป็นบุคลิกภาพ ปรากฏเห็นเด่นชัดไปทางใดทางหนึ่ง เป็นปกติประจำเป็นพื้นเพของจิตหรืออุปนิสัย พื้นนิสัยแห่งพฤติกรรมของแต่ละบุคคล ซึ่งแต่ละวิธีก็เหมาะสมกับแต่ละบุคคลแตกต่างกันไป ทั้งนี้ย่อมขึ้นอยู่กับจริต พื้นฐาน ประสบการณ์ สิ่งแวดล้อม เวลา โอกาส และบุญบารมีที่เคยสั่งสมมาของแต่ละคน พุทธวิธีใดที่เหมาะสมกับตน ย่อมมีความเจริญก้าวหน้าได้รวดเร็วกว่าพุทธวิธีอื่น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จิราภรณ์ ตั้งกิตติภาภรณ์. (2559). จิตวิทยาบุคลิกภาพและพฤติกรรมสุขภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐภร อินทุยศ. (2556). จิตวิทยาทั่วไป. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทวิช เปล่งวิทยา. (2522). จิตวิทยาผู้นำ. กรุงเทพมหานคร: รุ่งเรืองสาส์นการพิมพ์.
ธัญญภัสร์ ศิรธัชนราโรจน์. (2559). จิตวิทยากับการพัฒนาตน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประทีป พืชทองหลาง. (2556). รูปแบบการปรึกษาเชิงพุทธตามหลักกัลยาณมิตร. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ปิ่น มุทุกันต์. (2506). บทบาทพระบรมครู. พระนครศรีอยุธยา: เจริญรัตน์การพิมพ์.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2551). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ คำวัด. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2545). พุทธศาสน์กับการแนะแนว. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 34). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต).
พระเมธีธรรมประนาท (ปรีชา มวลชู). (2561). การศึกษาพุทธจิตวิทยาการให้คำปรึกษาเชิงบูรณาการ. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2560). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มั่นเกียรติ โกศลนิรัติวงษ์. (2541). พุทธธรรม : ทฤษฎีและเทคนิคการให้คำปรึกษา. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
วัชรี ทรัพย์มี. (2556). ทฤษฎีให้บริการปรึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิไลลักษณ์ พงษ์โสภา และพงษ์พันธ์ พงษ์โสภา. (2557). ทฤษฎีและเทคนิคการให้บริการปรึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: ธนาเพรส.
สรรเสริญ อินทรัตน์. (2557). จิตลิขิตชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนุสร จันทพันธ์. (2546). จริต 6 ศาสตร์ในการอ่านใจคน. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
Krumboltz J. D. (1970). Guidance and Counseling. New York: Reinhart and Winston.
Pepinsky H. B. & Pepinsky P. (1954). Counseling: Theory and Practice. New York: Ronald Press.
Rogers C. R. (1942). Counseling and Psychotherapy. Massachusetts: The Riverside Press.
The American Psychological Association. (1961). Thesaurus of Psychology index terms, (3nd ed). Washington: DC Author.