นวัตวิถีรักษ์ถิ่น: การสืบค้นประวัติศาสตร์วัฒนธรรมและประเพณีท้องถิ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาอัตวัฒนธรรมและการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น 2) โปรแกรมชุมชนท่องเที่ยว ประวัติศาสตร์ วัฒธรรม ประเพณีท้องถิ่น และ 3) นำเสนอนโยบายและยุทธศาสตร์การอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณี เป็นการวิจัยแบบเชิงพัฒนาเเละประยุกต์ โดยเน้นกระบวนการมีส่วนร่วมของผู้เกี่ยวข้องสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 30 คน ได้แก่ ผู้แทนจากหน่วยงานพัฒนาชุมชน สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัด สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัด องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ผู้นำท้องที่ท้องถิ่น และภาคประชาชน และจากการสนทนากลุ่ม 10 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการพรรณนาความ ผลการวิจัยพบว่า 1) อัตวัฒนธรรมและการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น ด้านการเมืองการปกครอง มีอุดมคติ เชื่อศรัทธาต่อผู้นำ ให้ความเคารพนับถือผู้ปกครอง ด้วยความปรองดองและสามัคคีของคนในชุมชนยึดหลักผู้นำค้ำจุนบ้านเมือง เป็นชุมชนคุณธรรมนำการเมือง ด้านวัฒนธรรมมีวิถีชีวิตตามวัตถุดิบที่มีของดีอยู่ในชุมชน เพื่อศูนย์กลางของวิถีชุมชน ด้านจิตใจ มีค่านิยมการบวชเรียนตามประเพณี สร้างกตัญญูกตเวทิตาธรรมผ่าน “วัฒนธรรมข้าว” ประเพณีการบวชป่า สืบชะตาแม่น้ำ 2) โปรแกรมชุมชนท่องเที่ยว ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ประเพณีท้องถิ่น 3 เส้นทาง คือ “เส้นทางสีเขียวอ่อน” เครือข่ายชุมชนวิถีพอเพียง กลุ่มอาชีพ “เส้นทางสีน้ำตาล” ท่องเที่ยววิถีไทยวิถีธรรม กิจกรรมการบวชป่า และไหว้พระ 9 วัด “เส้นทางสีขาว” ท่องเที่ยวนวัตวิถีของดีอำเภอหนองบัว 3) นโยบายและยุทธศาสตร์การอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณี โดยใช้เครือข่ายชุมชนวิถีพอเพียง วิถีไทย วิถีธรรม และนวัตวิถีของดีอำเภอหนองบัว ขับเคลื่อน ส่งเสริมและพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยว ยุทธศาสตร์การเกษตร ลดต้นทุนการผลิต โดยการนำภูมิปัญญาท้องถิ่นและทรัพยากรธรรมชาติที่มีในท้องถิ่นมาปรับใช้ และการอนุรักษ์ดิน แก้ปัญหาความยากจน ลดความเหลื่อมล้ำ พัฒนาศักยภาพและคุณภาพชีวิตของคนในชุมชน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณัฏฐินี ทองดี และคณะ. (2557). การจัดการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนของแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม ลุ่มน้ำโขง ชี มูล ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อเชื่อมโยง การท่องเที่ยวประเทศไทย ลาว และเวียดนาม. ใน รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ดลฤทัย โกวรรธนะกุล และคณะ. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงชาติพันธุ์ในลุ่มน้ำโขงบนฐานความเดิมแท้ เพื่อตอบรับแผนการท่องเที่ยวของอาเซียน. ใน รายงานการวิจัย คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์: กรณีศึกษาหมู่บ้านอรัญญิก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไทยรัฐออนไลน์. (2562). OTOP นวัตวิถี' ดึงภูมิปัญญา-วิถีชีวิต เพิ่มรายได้ชุมชนยั่งยืน. เรียกใช้เมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2562 จาก https://www.thairath.co.th /news/local/Bangkok
พงศ์ศานต์ พิทักษ์มหาเกตุ. (2538). ชาวบ้านกับช่องทางประกอบธุรกิจท่องเที่ยว แนวคิดในการจัดตั้งสหกรณ์บริการนำเที่ยวแนวอนุรักษ์แห่งประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ปกเกล้า.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และคณะ. (2552). รูปแบบการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวประเภทวัดในกรุงเทพมหานคร. ใน รายงานวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พิสิฐ เจริญวงศ์. (2550). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรมในงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โครงการหนังสือโบราณคดีชุมชน.
ไพฑูรย์ ปริญญาธรรมกุล และคณะ. (2564). การปกครองท้องถิ่นรูปแบบพิเศษเทศบาลนครรังสิต จังหวัดตาก. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(1), 66-77.
Sukajatanee, P., et al. (2020). The Development of People’s Political Trust Towards Local Politicians in Nonthaburi Province. Journal of MCU Nakhondhat, 7(10), 234-247.
