การปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนาด้านการศึกษาโดยใช้หลักสังคหวัตถุ 4
Main Article Content
บทคัดย่อ
พระพุทธศาสนา เป็นสถาบันหลักที่สำคัญสถาบันหนึ่งของสังคมไทย ประชาชน ชาวไทยส่วนใหญ่เป็นพุทธศาสนิกชน และอิทธิพลทางพระพุทธศาสนาก่อให้เกิดประเพณีและวัฒนธรรมในการดำเนินชีวิตของคนไทยมาอย่างยาวนาน โดยมีพระสงฆ์เป็นผู้นำในการเผยแผ่หลักธรรมทางพระพุทธศาสนา และการศึกษาคือกระบวนการสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาให้ดำรงอยู่ได้จนถึงปัจจุบัน การศึกษานั้นมีมาพร้อม ๆ กับมนุษย์ที่ได้อุบัติขึ้นมาในโลก และการรู้จักแก้ปัญหา มีความรับผิดชอบต่อตนเองและสังคม มีความสำนึกรับผิดชอบชั่ว-ดี ล้วนมาจากอิทธิพลของการศึกษาทั้งสิ้น เมื่อเข้าสู่ยุคสมัยปัจจุบัน เทคโนโลยีเข้ามามีบทบาทในการพัฒนาเศรษฐกิจ สังคม การเมือง ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสังคม วัฒนธรรมใหม่ขึ้นเรื่อย ๆ และพระพุทธศาสนาย่อมได้รับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องการศึกษายังติดรูปแบบเดิมอยู่ เช่น จัดการศึกษานักธรรม-บาลีของพระสงฆ์ ทั้งประเทศอยู่ที่ส่วนกลาง หลักสูตรยังไม่มากพอต่อความสนใจในการศึกษาของเยาวชน หากมีหลักสูตรใหม่เพิ่มมากขึ้น การศึกษาพุทธศาสนาก็จะมีการแข่งขัน มีความก้าวหน้า เนื่องจากปัจจุบันการศึกษาพระพุทธศาสนาของไทยมีรูปแบบเดียว ขาดความหลากหลายและล้าหลัง แม้จะให้โอกาสทางการศึกษาแก่คนชายขอบได้บ้าง แต่ก็ไม่ใช่การศึกษาที่ตอบสนองความต้องการที่แท้จริงได้ดังนั้น การจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ควรจัดให้เหมาะกับสังคม ที่เปลี่ยนแปลง โดยยึดหลัก สังคหวัตถุ 4 เป็นบรรทัดฐานในการแก้ไขระบบการศึกษาของคณะสงฆ์ ซึ่งเป็นหลักธรรมเพื่อการอนุเคราะห์ สงเคราะห์ซึ่งกันและกัน ในการเปลี่ยนแปลงแก้ไขระบบการศึกษาของคณะสงฆ์ในแบบใดก็ตามต้องเล็งเห็นผลประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ เพื่อการศึกษาที่มั่นคงยั่งยืนของพระพุทธศาสนาต่อไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (2554). การปฏิรูป (Reform). เรียกใช้เมื่อ 3 มกราคม 2564 จาก https://library.mju.ac.th/pr/?p=12048
พระครูสังฆรักษ์ปัญญาพล ปญฺญาพโล. (2560). “การบริหารจัดการโรงเรียนพระปริยัติธรรมสู่ความเป็นเลิศ”. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(2), 91-104.
พระไตรปิฎก. (2538). สฺยามรฏฺฐสฺส เตปิฏกํ เล่มที่ 4, 10, 11, 14, 19, 20, 22, 28, 35. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระธรรมปริยัติโสภณ (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2548). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภาณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรม ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระมหาสมพงษ์ เกศานุช และคณะ. (2561). “รูปแบบพัฒนาการจัดการศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกธรรมและแผนกบาลีของสำนักศาสนศึกษาในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 8”. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 18(1), 1-12.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2539). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาเถรสมาคม. (2558). คณะรัฐมนตรีมีมติรับทราบผลการพิจารณาหรือผลการดำเนินการปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนาของสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. เรียกใช้เมื่อ 3 มกราคม 2564 จาก
http:// www.mahathera.onab.go.th/index.php?url=mati&id=6877
โรงเรียนพระปริยัติธรรม วัดพระธรรมกาย. (2560). การศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกบาลี. เรียกใช้เมื่อ 2 มกราคม 2564 จาก https://www.pariyat.com/news/ความรู้-การศึกษา/190-pali-education
วิโรจน์ วิชัย. (2560). “พัฒนาการการศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกธรรมในจังหวัดเชียงใหม่”. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 397-406.
สำนักกรรมาธิการ 3. (2560). รายงานของคณะกรรมาธิการขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศด้านกีฬา ศิลปะ วัฒนธรรม การศาสนา คุณธรรมและจริยธรรม เรื่อง การศึกษาของคณะสงฆ์ พร้อมร่างพระราชบัญญัติการศึกษาพระปริยัติธรรม. เรียกใช้เมื่อ 2 มกราคม 2564 จาก https://www.parliament.go.th/ewtcommittee/ewt/drive_sport/ download/article/article_20170522140558.pdf
สำนักงานแม่กองธรรมสนามหลวง. (2563). ประวัติความเป็นมา การศึกษาพระปริยัติธรรม. เรียกใช้เมื่อ 8 มกราคม 2564 จาก http://www.gongtham.net/my_data /history_ gongtham/ index.php
สำนักศาสนศึกษาวัดเทพลีลา. (2545). คู่มือเปิดตำราเรียนบาลี. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
สุนันท์ อยู่คงดี. (2555). “พระพุทธศาสนาในประเทศไทย”. วารสารวิชาการศรีประทุม ชลบุรี, 9(1), 3-10.
สุวิชัย โกศัยยะวัฒน์. (2548). “การพัฒนาการศึกษาในราชสำนักก่อนสมัยปฏิรูปในสมัยรัชกาลที่ 5 : การวางรากฐานการศกษาแบบเป็นทางการและเป็นสากลของไทย”. วารสารศึกษาศาสตร์, 17(2), 1-16.
Preecha Bunthavee. (2562). “Reformation: The NCPO’s Concept based on Jacques Derrida’s Deconstruction Theory”. Dhammathas Academic journal, 18(3), 267-280.