การบริหารจัดการ “พุทธศิลป์” และความเปลี่ยนแปลงทางสังคม

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ตั้งใจเขียนขึ้นเพื่อให้เกิดความเข้าใจในการบริหารจัดการวัดของเจ้าอาวาสที่มีโบราณสถานในการบริหารจัดการ การรักษาและเผยแผ่พระพุทธศาสนาให้มีความเจริญก้าวหน้าและมั่นคงยั่งยืนถาวรถึงชนรุ่นหลัง เจ้าอาวาสมีความสำคัญเป็นอย่างมาก ในการที่จะเข้าใจในการบริหารจัดการให้การร่วมมือของประชาชนและองค์กรท้องถิ่น โดยมีเจ้าอาวาสเป็นผู้นำและการสร้างความเข้าใจให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของวัดถึงสถานที่สำคัญในพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะศาสนสถานอุโบสถที่สำคัญของวัด ได้แก่ วิหาร พระพุทธรูป ภาพเขียนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา พุทธประวัติ หลักธรรม และวิถีชีวิตชาวบ้าน   เป็นมรดกเชิงประวัติทางพระพุทธศาสนา รวมทั้งการสนับสนุนจากภาครัฐภาคเอกชนและ  ภาคประชาชน ในการเข้าไปช่วยเหลือเกื้อกูล ดูแลรักษาทำนุบำรุงโบราณสถาน ดังนั้น        การบริหารของหน่วยงานใด ๆ ก็ตามรวมทั้งการบริหารงานของพระสังฆาธิการต้องมีองค์ประกอบหรือทรัพยากรที่มีความสำคัญ และต้องเป็นพื้นฐานในการบริหารนั้น ซึ่งประกอบไปด้วย เงิน วัสดุสิ่งของ และการจัดการด้านเครื่องมือ เครื่องจักร รวมถึงอำนาจหน้าที่ ระยะเวลาในการทำงานและความสะดวกต่าง ๆ ในการทำงาน นอกจากนี้วัดยังเป็นแหล่งรวมสรรพวิชา โดยเฉพาะงานพุทธศิลป์ซึ่งมีความงดงามและแฝงความหมายแห่งหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา ส่งผลให้งานพุทธศิลป์เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทย สะท้อนลักษณะนิสัย บุคลิกภาพของคนไทยที่มีความสุภาพ รักสงบ แจ่มใส เป็นสื่อการเรียนรู้ที่สร้างความรู้ ความเข้าใจ และจินตนาการที่ส่งผลเชิงบวกต่อพฤติกรรมของคนในสังคมให้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมมีความก้าวหน้าเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย        การบริหารจัดการพุทธศิลป์พร้อมกับการศึกษาศิลปวัฒนธรรมสมัยประวัติศาสตร์