การนำหลักธรรมาภิบาลมาใช้กับการบริหารงานภาครัฐ

Main Article Content

พระครูปลัดประวิทย์ วรธมฺโม
พระครูใบฎีกาศักดิ์ดนัย สนฺตจิตฺโต
สัญญา สดประเสริฐ

บทคัดย่อ

          ธรรมาภิบาลเป็นการบริหารงานของภาครัฐในทุก ๆ ด้านโดยชอบธรรมและ มีประสิทธิภาพ โดยเน้นการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมจากทุกส่วนของสังคม ไม่ว่าจะเป็นภาครัฐ เอกชน ประชาชน อย่างจริงจังและต่อเนื่อง เพื่อให้ประเทศมีพื้นฐานประชาธิปไตยที่เข้มแข็ง มีความชอบธรรมด้านกฎหมาย มีเสถียรภาพ มีโครงสร้างการบริหารที่มีประสิทธิภาพ มีความโปร่งใส และสามารถตรวจสอบได้ หากจะให้ประเทศมีการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน การมุ่งดำเนินธุรกิจ หรือปฏิบัติราชการต่าง ๆ โดยไม่ให้ความสนใจถึงเรื่องของสังคม ประชาชน และสิ่งแวดล้อมจึงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป การมีการบริหารจัดการที่ดีจึงเข้ามาเป็นเรื่องที่ทุกภาคส่วนให้ความสำคัญและเริ่มมีการนำไปปฏิบัติกันมากขึ้น ธรรมาภิบาล นับเป็นกระแสที่ทุกภาคส่วนไม่ว่าจะเป็นภาครัฐ ภาคธุรกิจเอกชน และภาคประชาชน ให้ความสนใจและนำมาประยุกต์ใช้ในการดำเนินงานขององค์กร ด้วยหลักธรรมาภิบาล ซึ่งประกอบด้วยหลักสำคัญ 6 ประการคือ หลักนิติธรรม หลักคุณธรรม หลักความ โปร่งใส หลักการมีส่วนร่วม หลักสำนึกรับผิดชอบ และหลักความคุ้มค่า นอกจากนี้แล้วยังทำให้ บุคคลภายนอกที่เกี่ยวข้อง ศรัทธาและเชื่อมั่นในองค์กรนั้น ๆ อันจะทำให้เกิดการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง เช่น องค์กรที่โปร่งใส ย่อมได้รับความไว้วางใจในการร่วมทำธุรกิจ รัฐบาลที่โปร่งใสตรวจสอบได้ ย่อมสร้างความเชื่อมั่นให้แก่นักลงทุนและประชาชน ตลอดจนส่งผลดีต่อเสถียรภาพของรัฐบาลและความเจริญก้าวหน้าของประเทศ หากประชาชนจะมีความไว้วางใจข้าราชการ ข้าราชการต้องมีคุณธรรม มีเมตตา มีสมรรถนะ และมีพฤติกรรมสม่ำเสมอ ดังนั้น หากความไว้วางใจที่พลเมืองมีต่อรัฐบาล ผู้บริหารหน่วยงานภาครัฐ หรือข้าราชการระดับสูง ย่อมสะท้อนถึงความมีธรรมาภิบาลในระดับที่สูงของสังคมหรือรัฐนั้น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วรธมฺโม พ., สนฺตจิตฺโต พ., & สดประเสริฐ ส. (2021). การนำหลักธรรมาภิบาลมาใช้กับการบริหารงานภาครัฐ. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(4), 35–47. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/251622
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กิตติ์รวี เลขะกุล. (2561). ธรรมาภิบาลวัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อประสิทธิผลองค์การของเทศบาลในเขตภาคใต้ของประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2556). การคิดเชิงอนาคต. กรุงเทพมหานคร: ซัคเซสมีเดีย.

ชัยอนันต์ สมุทรวานิช. (2550). จดหมายเปิดผนึกจากที่ประชุมคณาจารย์ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ผู้จัดการ.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2563). ธรรมาภิบาล. เรียกใช้เมื่อ 11 สิงหาคม 2563 จาก http://wiki.kpi.ac.th/index.php?title=%E0%B8%98

ธีรยุทธ บุญมี. (2551). ธรรมรัฐแห่งชาติยุทธศาสตร์ก็หายนะประเทศไท. กรุงเทพมหานคร: สายธาร.

บุษบง ชัยเจริญวัฒนะ และบุญมี ลี้. (2554). ตัวชี้วัดธรรมาภิบาล. (พิมพ์ครั้งที่ 2.) กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

ปธาน สุวรรณมงคล. (2558). การบริหารงานภาครัฐกับการสร้างธรรมาภิบาล. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

สภาหอการค้าแห่งประเทศไทย. (2557). หลักการสากลของธรรมาภิบาล. กรุงเทพมหานคร : สภาหอการค้าแห่งประเทศไทย.

สันต์ชัย รัตนะขวัญ. (2556). การบริหารจัดการที่ดีในการปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.

แสงชัย อภิชาตธนพัฒน์. (2559). หลักธรรมาภิบาลในการบริหารองค์กร. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ.

อานันท์ ปันยารชุน. (2541). มุมมองนายอานันท์. กรุงเทพมหานคร: มติชน.

Pierre, I. (2000). Debating governance. New York: Oxford University Press.

Rhodes, R. A. W. (1997). Understanding Governance: Policy Networks, Governance, Reflexivity, and Accountability. Maidenhead: Open University Press.