วิเคราะห์อาลยวิญญาณในนิกายโยคาจาร บนฐานคิดพุทธปรัชญามหายาน

Main Article Content

พระพจนันท์ อภิวฑฺฒโน
พระมหาวิไลศักดิ์ หงษ์ศรี
พระต้นตระกรานต์ ศรีปาน

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทัศนะอาลยวิญญาณของนิกายโยคาจาร วิเคราะห์อาลยวิญญาณในนิกายโยคาจารบนฐานคิดพุทธปรัชญามหายาน และเพื่อประยุกต์ทัศนะอาลยวิญญาณเพื่อประโยชน์ในชีวิตประจำวัน การวิจัยนี้เป็นวิจัยเชิงคุณภาพโดยทำการศึกษาค้นคว้าจากเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา การนำเสนอข้อมูลแบบพรรณนาเชิงวิเคราะห์ ผลการวิจัยพบว่า อาลยวิญญาณ หมายถึง วิญญาณหรือหน่วยความรู้สำนึกที่เป็นแหล่งสะสมรอยประทับต่าง ๆ ของกรรมหรือสรรพพีชะทั้งกุศลและอกุศลของสัตว์ในวัฏฏะสงสาร และเป็นรากฐานและเชื่อมโยงกับวิญญาณอีกเจ็ดตัว หน้าที่หลักของอาลยวิญญาณคือ รู้เก็บ รู้ก่อ และรู้ปรุง การวิเคราะห์ชี้ให้เห็นว่าอาลยวิญญาณมีธรรมชาติเดิมแท้อันบริสุทธิ์ เป็นตถาคตครรภ์และพุทธะภาวะ ด้วยเหตุนี้ อาลยวิญญาณจึงมีอิทธิพลต่อการเวียนว่ายในสังสารวัฏและการหลุดพ้น ตามการไหลเวียนอย่างต่อเนื่องของพีชะจากวิญญาณสู่จิตและจากจิตสู่วิญญาณทั้งเจ็ด อาลยวิญญาณในฐานะเป็นจิตเดิมแท้มีธรรมชาติบริสุทธิ์และประภัสสร แต่ถูกทำให้เศร้าหมองตามการทำงานผิดพลาดของมนัสที่คิดปรุงแต่งโดยอิทธิพลของอุปกิเลส อย่างไรก็ตามหากจิตสะสมกรรมดี มีกุศลพีชะมาก อาลยวิญญาณก็ย่อมถึงความบริสุทธิ์ ดังนั้นอาลยวิญญาณจึงมีคุณูประการต่อชีวิตประจำวัน ทำให้จิตคลายความยึดมั่นในอัตตา และรู้สึกถึงการปล่อยวาง เพราะอาลยวิญญาณเป็นจุดกึ่งกลางเชื่อมโยงระหว่างโลกกับความหลุดพ้น เมื่อบุคคลสิ้นสุดการยึดมั่นในอัตตา ผลที่ตามมาคือปุถุชนสามารถขจัดการแบ่งแยกและทวิภาวะ และนำสังคมสู่สันติภาพในท้ายที่สุด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อภิวฑฺฒโน พ., หงษ์ศรี พ., & ศรีปาน พ. (2021). วิเคราะห์อาลยวิญญาณในนิกายโยคาจาร บนฐานคิดพุทธปรัชญามหายาน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(3), 172–187. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/251160
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กนกวรรณ กรุณาฤทธิโยธิน. (2561). ศึกษาวิเคราะห์อาลยวิชญาณตามแนวคิดของพุทธปรัชญาสำนักโยคาจารใน ทัศนะของพุทธปรัชญาเถรวาท. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาปรัชญา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาพุทธรักษ์ ปราบนอก. (2547). การศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์มหายานสูตราลังการ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาสันสกฤต ภาควิชาภาษาตะวันออก. บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร (พรรณนา). (2552). จิตตมาตรของนิกายโยคาจาร: การศึกษาเชิงวิเคราะห์บนฐานแนวคิดเรื่องจิตในพระพุทธศาสนายุคต้น. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมภาร พรมทา. (2534). พุทธศาสนามหายาน. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2541). อาลยวิชญานในพุทธปรัชญานิกายโยคาจาร. ใน วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาปรัชญา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2550). พุทธศาสนามหายาน. (พิมพ์ครั้งที่ 2) กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.

อรรณี ฉัตรโชติธรรม. (2555). การศึกษาเปรียบเทียบแนวคิดเรื่องจิตประภัสสรในพุทธปรัชญาเถรวาทกับแนวคิดจิตเดิมแท้ของนิกายเซน. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาปรัชญา. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Chatterjee, A. K. (1987). The Yogacara Idealism. Delhi: Motilal Banarsidass.

Suzuki, D. T. (1972). The Lankavatara Sutra. London and Boston: Routledge & Kegan Paul Ltd.

Thomas, E. W. (1994). Mind Only: A Philosophical and Doctrinal Analysis of the Vijnanava. Delhi: Shri Jainendra Press, IX.