ความคิดเห็นของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปรองดอง เพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้

Main Article Content

พระครูอรุณสุตาลังการ .

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ 2) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสร้างความปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ โดยใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ประชากร ได้แก่ พระสังฆาธิการและพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในพื้นที่ภาคใต้ จำนวน 420 รูป ขนาดกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 201 รูป โดยใช้ตารางเครจซี่และมอร์แกน ที่ระดับความคลาดเคลื่อนไม่เกิน 0.5 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นเอง จำนวน 18 ข้อ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปเพื่อการวิจัยทางสังคมศาสตร์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) พระสังฆาธิการมีความคิดเห็นต่อการปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านความสามัคคี มีระดับค่าเฉลี่ยสูงสุด (gif.latex?\bar{x} = 4.35) รองลงมา คือ ด้านการสื่อสาร (gif.latex?\bar{x} = 4.19) และด้านการให้อภัย มีระดับค่าเฉลี่ยต่ำสุด (gif.latex?\bar{x} = 4.02) เมื่อจำแนกตามอายุ พรรษา วุฒิการศึกษา และตำแหน่งทางคณะสงฆ์ พบว่า ทุกด้านมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก 2) ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสร้างความปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ ส่วนใหญ่มีความคิดเห็นว่า ประชาชนควรสร้างความสามัคคีให้เกิดขึ้นในท้องถิ่นอันเป็นรากฐานของความปึกแผ่นในสังคม ทุกฝ่ายควรหันหน้าเข้าหากัน ให้อภัยซึ่งกันและกัน พูดจาอย่างประนีประนอม เพื่อให้สังคมเกิดความสันติสุข โดยใช้หลักสาราณียธรรม 6 ทุกภาคส่วน ควรมีการสื่อสารให้ข้อมูลที่เป็นจริงต่อสังคม ไม่ปิดบังอำพรางข้อมูลและข้อเท็จจริงที่ประชาชนต้องรับรู้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
. พ. (2020). ความคิดเห็นของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปรองดอง เพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(12), 351–362. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/249126
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์. (2518). ศาสนา. กรุงเทพมหานคร: คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

ณัฐพล แก้วขัน. (2555). การศึกษาวิเคราะห์การอภัยโทษในคัมภีร์พระพุทธศาสนา. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูกันตสีลาภิวัฒน์ (ชนิด ฉนฺทโก). (2556). การส่งเสริมความสามัคคีในสังคมไทยตามหลักอธิษฐานธรรม 4. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยตโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

. (2551). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2554). พุทธสันติวิธี: การบูรณาการหลักการและเครื่องมือจัดการความขัดแย้ง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท 21 เช็นจูรี่จำกัด.

พุทธทาสภิกขุ. (2533). ทาน ศีล ภาวนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มุฑิตา แซ่ซ้ง และคณะ. (2555). รูปแบบการจัดการและการส่งเสริมความสามัคคีเพื่อความปรองดอง กรณีศึกษาสาขา เศรษฐกิจพอเพียง คณะบริหารศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. ใน โครงการเสริมสร้างการรับรู้และการมีส่วนร่วมของพลเมืองในการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.

Best, J. (1977). Research in Education. New Jersey: Prentice Hall.

Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Journal Education and Psychology Measurement, 3(30), 607-610.

Likert, R. (1992). New pattern of management. New York, NY: McGraw - Hill.