ความคิดเห็นของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปรองดอง เพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ 2) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสร้างความปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ โดยใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ประชากร ได้แก่ พระสังฆาธิการและพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในพื้นที่ภาคใต้ จำนวน 420 รูป ขนาดกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 201 รูป โดยใช้ตารางเครจซี่และมอร์แกน ที่ระดับความคลาดเคลื่อนไม่เกิน 0.5 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นเอง จำนวน 18 ข้อ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปเพื่อการวิจัยทางสังคมศาสตร์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) พระสังฆาธิการมีความคิดเห็นต่อการปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านความสามัคคี มีระดับค่าเฉลี่ยสูงสุด ( = 4.35) รองลงมา คือ ด้านการสื่อสาร (
= 4.19) และด้านการให้อภัย มีระดับค่าเฉลี่ยต่ำสุด (
= 4.02) เมื่อจำแนกตามอายุ พรรษา วุฒิการศึกษา และตำแหน่งทางคณะสงฆ์ พบว่า ทุกด้านมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก 2) ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสร้างความปรองดองเพื่อสังคมสันติสุขในภาคใต้ ส่วนใหญ่มีความคิดเห็นว่า ประชาชนควรสร้างความสามัคคีให้เกิดขึ้นในท้องถิ่นอันเป็นรากฐานของความปึกแผ่นในสังคม ทุกฝ่ายควรหันหน้าเข้าหากัน ให้อภัยซึ่งกันและกัน พูดจาอย่างประนีประนอม เพื่อให้สังคมเกิดความสันติสุข โดยใช้หลักสาราณียธรรม 6 ทุกภาคส่วน ควรมีการสื่อสารให้ข้อมูลที่เป็นจริงต่อสังคม ไม่ปิดบังอำพรางข้อมูลและข้อเท็จจริงที่ประชาชนต้องรับรู้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณัฐพล แก้วขัน. (2555). การศึกษาวิเคราะห์การอภัยโทษในคัมภีร์พระพุทธศาสนา. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูกันตสีลาภิวัฒน์ (ชนิด ฉนฺทโก). (2556). การส่งเสริมความสามัคคีในสังคมไทยตามหลักอธิษฐานธรรม 4. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยตโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
. (2551). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2554). พุทธสันติวิธี: การบูรณาการหลักการและเครื่องมือจัดการความขัดแย้ง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท 21 เช็นจูรี่จำกัด.
พุทธทาสภิกขุ. (2533). ทาน ศีล ภาวนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มุฑิตา แซ่ซ้ง และคณะ. (2555). รูปแบบการจัดการและการส่งเสริมความสามัคคีเพื่อความปรองดอง กรณีศึกษาสาขา เศรษฐกิจพอเพียง คณะบริหารศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. ใน โครงการเสริมสร้างการรับรู้และการมีส่วนร่วมของพลเมืองในการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
Best, J. (1977). Research in Education. New Jersey: Prentice Hall.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Journal Education and Psychology Measurement, 3(30), 607-610.
Likert, R. (1992). New pattern of management. New York, NY: McGraw - Hill.