การดำเนินงานวินัยนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาของโรงเรียนวัดลานบุญ สังกัดสำนักงานเขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียน ระดับชั้นมัธยมศึกษาของโรงเรียนวัดลานบุญ สังกัดสำนักงานเขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร และ 2) เปรียบเทียบสภาพและปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียน ระดับชั้นมัธยมศึกษาของโรงเรียนวัดลานบุญ สังกัดสำนักงานเขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร จำแนกตามตำแหน่ง เป็นวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถาม เลือกสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1) ผู้บริหารสถานศึกษา และ 2) ครูผู้สอน ทั้งหมดจำนวน 200 คน โดยวิเคราะห์ด้วยสถิติค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบสมมติฐาน t-test แบบ Independent และและรูปแบบตารางประกอบความเรียง ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพและปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาของโรงเรียนวัดลานบุญ สังกัดสำนักงานเขตลาดกระบัง ได้แก่ ด้านสภาพการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.80, S.D. = 0.13) และด้านปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ในภาพรวมอยู่ในระดับน้อย (
= 1.70, S.D. = 0.32) ประกอบด้วย 1) ด้านการบริหารงานด้านการลงโทษ 2) ด้านการว่ากล่าวตักเตือน 3) ด้านทำทัณฑ์บน 4) ด้านการตัดคะแนนความประพฤติ และ 5) ด้านทำกิจกรรมเพื่อให้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม และ 2) เปรียบเทียบสภาพและปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาของโรงเรียนวัดลานบุญ สังกัดสำนักงานเขตลาดกระบัง ได้แก่ ด้านสภาพการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ไม่แตกต่างกันทั้งในภาพรวมและรายด้าน ได้แก่ ผู้บริหาร (
= 1.75, S.D. = 0.300) และครูผู้สอน (
= 1.64, S.D. = 0.393) แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และด้านปัญหาการดำเนินงานวินัยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ไม่แตกต่างกันทั้งในภาพรวมและรายด้าน ได้แก่ ผู้บริหาร (
= 1.75, S.D. = 0.299) และครูผู้สอน (
= 1.64, S.D. = 0.392) โดยผู้บริหารมีปัญหามากกว่าครูผู้สอน แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01
Article Details
เอกสารอ้างอิง
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.
พรรณรุจี สะอาด. (2558). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาวินัยนักเรียนของโรงเรียนบ้านแก้ว สํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจันทบุรี เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
มัตติกา จอกทอง. (2557). การส่งเสริมวินัยนักเรียนของโรงเรียนในอำเภอปลาปาก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษาประถมศึกษานครพนม เขต 1. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 4(3). 132-139.
โรงเรียนวัดลานบุญ. (2563). รายงานประเมินตนเอง ประจำปีการศึกษา 2562. กรุงเทพมหานคร: โรงเรียนวัดลานบุญ.
สฎายุ ธีระวณิชตระกูล. (2557). กฎหมายสำหรับผู้บริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: เก็ทกู๊ดครีเอชั่น.
สถาพร สู่สุข. (2554). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการกํากับตนเองด้านความมีวินัยของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิธีวิทยาการวิจัยการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สํานักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2555). หลักเกณฑ์และวิธีการปรับหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 สําหรับกลุ่มเป้าหมายเฉพาะ สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์อักษรไทย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพ.ศ.2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติ่ม (ฉบับที่3) พ.ศ.2553. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2553). ข้อเสนอการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. 2552-2561). กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
อมรรัตน์ พนัสนาชี. (2557). การศึกษาวินัยในตนเองของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา จังหวัดระนอง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 14. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
Cronbach, L. J. . (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins. Publishers.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3). 607-610.
Likert, Rensis. (1967). “The Method of Constructing and Attitude Scale”. In Reading in Fishbeic, M (Ed.), Attitude Theory and Measurement (pp. 90-95). Wiley & Son.
