บูรณาการรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยงานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษารูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนา 2) เพื่อศึกษางานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย 3) เพื่อบูรณาการรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยงานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย งานวิจัยนี้เป็นเชิงคุณภาพ มีการศึกษาเอกสาร สัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูล และนำเสนอเชิงพรรณนาวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่า 1) รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนา เพื่อต้องการให้ผู้รับสาร มีความเข้าใจหลักธรรม และรับประโยชน์สูงสุด (นิพพาน) โดยการเลือกวิธีการอย่างเหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมาย และเลือกรูปแบบที่เหมาะสมกับบุคคล ตรงกับจริตของบุคคลนั้น ๆ 2) พุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย สร้างขึ้นราวพุทธศตวรรษที่ 12 - 18 ซึ่งมีส่วนสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งแบ่งเป็น 2 ประเภท ได้แก่ สถาปัตยกรรม และประติมากรรม จิตรกรรมนั้น ยังไม่ปรากฎในสังคมไทย 3) บูรณาการรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยงานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย กับองค์ประกอบของศาสนา เพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนาสู่สาธารณชน อันนำไปสู่การปฏิบัติตนที่ดีงาม สร้างความเข้าใจในพระพุทธศาสนา แล้วเชื่อมโยงเข้าหาศาสนธรรม เพื่อพัฒนาจิตใจของศาสนบุคคล นำไปสู่การปฏิบัติตนให้เป็นพุทธะ ส่วนศาสนสถาน ก็จะมุ่งเน้นที่งานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัย ณ วัดทุ่งเซียด แต่ต้องพัฒนาให้เป็นสื่อในการสอนแบบยั่งยืนมากขึ้น ศาสนวัตถุ คือ ประติมากรรมแบบศรีวิชัยให้ยึดโยงอยู่กับหลักธรรม ที่เอื้อต่อการพัฒนาจิตใจของผู้เข้าในพื้นที่ และศาสนพิธีก็บูรณาการกับพัฒนาการของชีวิต ตั้งแต่เกิด จนตาย จึงเป็นหน้าที่ของศาสนทายาทที่จะต้องพัฒนาตนเอง จนสามารถบูรณาการองค์ประกอบศาสนาให้เป็นสื่อการสอน เพื่อพัฒนาตน และสาธารณชนต่อไป