รูปแบบการพัฒนาประสิทธิภาพองค์การ กรณีศึกษา: สำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา กรุงเทพมหานคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยองค์ประกอบด้านการบริหาร 2) ศึกษาประสิทธิภาพของการบริหาร และ 3) ศึกษารูปแบบการพัฒนาองค์การเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการบริหารงานของสำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา เป็นการวิจัยแบบผสมระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 19 คน การวิเคราะห์ข้อมูลโดยสรุปและการวิเคราะห์ด้วยการตีความประเด็นการศึกษา และการวิจัยเชิงปริมาณ เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถามที่มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เท่ากับ 0.88 กลุ่มประชากรคือประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ภายในสำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา จำนวน 86 คน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t - test, f - test และ Pearson Correlation ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยองค์ประกอบด้านการบริหารของสำนักมาตรฐาน และประเมินผลอุดมศึกษา ซึ่งอยู่ในระดับมากทั้ง 5 ด้าน คือ ด้านกลยุทธ์ ด้านโครงสร้าง ด้านการบริหารและการจัดการ ด้านบุคลากร และด้านความร่วมมือของคนในองค์กร 2) ประสิทธิภาพของการบริหารสำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา ซึ่งอยู่ในระดับมากทั้ง 3 ด้าน คือ ด้านคุณภาพของงาน ด้านปริมาณงาน และด้านเวลา และ 3) รูปแบบการพัฒนาองค์กรเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการบริหารงานของสำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา คือ การบริหารงานที่มีประสิทธิภาพด้วยการกำหนดกลยุทธ์ โครงสร้าง ภารกิจ บทบาทหน้าที่ มีการพิจารณาจุดแข็งและจุดอ่อนในองค์กร โอกาส และอุปสรรคภายนอกองค์กร เป็นแผน ปฏิบัติการที่อธิบายถึงการจัดสรรทรัพยากรและกิจกรรมให้เหมาะสม และควรคำนึงถึงผลได้ผลเสียของงาน เช่น คุณภาพของงาน ปริมาณงาน และเวลา มีการกำหนดนโยบายและวัตถุประสงค์ขององค์กรอย่างรอบคอบเพื่อช่วยให้องค์การบรรลุเป้าหมายโดยเฉพาะการเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงาน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เสนาะ ติเยาว์. (2546). หลักการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กชพร พุทธจักร. (2553). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพในการปฏิบัติงานของบุคลากรในโรงเรียนที่จัดการเรียนการสอนของนักเรียนพิการ และนักเรียนด้อยโอกาสจังหวัดอุบลราชธานี จังหวัดยโสธร จังหวัดอำนาจเจริญ และจังหวัดศรีสะเกษ สังกัดสำนักการบริหารงานการศึกษาพิเศษ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
กาญจนา วิสูตรสกุลศักดิ์. (25 ธันวาคม 2562). งานซ้ำซ้อนกับหน่วยงานตัวเองและซ้ำกับหน่วยงานอื่น. (กุณภาณัฐฏ์ สุวรรณนุรักษ์, ผู้สัมภาษณ์)
จันทรานี สงวนนาม. (2551). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บุ๊ค พอยท์.
ติณชมา ศรีเมือง. (25 ธันวาคม 2562). ความขัดแย้งระหว่างบุคคลกับองค์การ. (กุณภาณัฐฏ์ สุวรรณนุรักษ์, ผู้สัมภาษณ์)
นพพงษ์ บุญจิตราดุลย์. (2557). หลักการและทฤษฎีการบริหารการศึกษา. นนทบุรี: ตีรณสาร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ปภาวดี โพธิ์ถวิล. (27 ธันวาคม 2562). การประชุมของกลุ่มงานในองค์การควรมีการจัดประชุมกลุ่มงานทุกเดือนเพื่อรับทราบปัญหา. (กุณภาณัฐฏ์ สุวรรณนุรักษ์, ผู้สัมภาษณ์)
ภิญโญ สาธร. (2518). การบริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: วัฒนาพานิช.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2545). โรงเรียนองค์กรแห่งการเรียนรู้ แนวคิดทางการบริหารศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: ทิพย์วิสุทธิ์.
. (2555). แนวคิด ทฤษฎี และประเด็นเพื่อการบริหารทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: ทิพยวิสุทธ์.
วิธัญญา จงพิพัฒนสุข. (15 พฤศจิกายน 2562). การจัดโครงสร้างขององค์กรที่ชัดเจนภายในหน่วยงาน. (กุณภาณัฐฏ์ สุวรรณนุรักษ์, ผู้สัมภาษณ์)
ศุภลักษณ์ โอสถานนท์. (25 ธันวาคม 2562). ตัวชี้วัดภาระหน้าที่ความรับผิดชอบยังไม่สะท้อนสมรรถนะของงาน. (กุณภาณัฐฏ์ สุวรรณนุรักษ์, ผู้สัมภาษณ์)
สมาน รังสิโยกฤษฏ์ และสุธี สุทธิสมบูรณ์. (2544). หลักการบริหารเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: ส้มหวาน.
สัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2551). ศึกษาเรื่องปัจจัยทางการบริหารที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของโรงเรียน: การพัฒนาและการตรวจสอบความตรงของตัวแบบ. ใน ดุษฏีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2562). รูปแบบการพัฒนาประสิทธิภาพการจัดการองค์การด้านการบริหารจัดการองค์การของสำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา. เรียกใช้เมื่อ 20 มกราคม 2562 จาก http://www.mua.go.th
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2550). คู่มือการบริหารการเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างความเป็นเลิศในการปฏิบัติราชการของหน่วยงานภาครัฐ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.).
Harrington Emerson. (1992). The Twelve Principles of Efficiency. New York: The Engineering Magazine.
Hinkle, D. E. (1998). Applied Statistics for the Behavioral Sciences. Boston: Houghton Mifflin.
Max Weber. (1920). German Sociology. Retrieved September 22, 2020, from http://en.wikipedia.org