การสร้างคู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ เรื่อง พหุนาม สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โดยใช้รูปแบบการให้ข้อมูลย้อนกลับ ตามแนวคิดการประเมินเพื่อการเรียนรู้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) สร้างคู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ 2) ทดลองใช้คู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ และ 3) ประเมินการใช้คู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ กลุ่มเป้าหมายในการวิจัยครั้งนี้ ประกอบด้วย 1) ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน 2) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการทดลอง เป็นนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 1 ห้องเรียน โดยวิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) ตารางสังเคราะห์เอกสาร 2) แบบประเมินคู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ 3) แบบทดสอบความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ 4) คู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ และ 5) แบบประเมินความพึงพอใจการใช้คู่มือการประเมินความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า เนื้อหาของคู่มือมีความเหมาะสมกับผู้เรียนและระดับชั้น กิจกรรมส่งเสริมให้นักเรียนค้นหาคำตอบด้วยตนเอง ผลการตรวจสอบคุณภาพข้อมูลในเชิงปริมาณของผู้ทรงคุณวุฒิมีค่าเฉลี่ย 4.40 อยู่ในระดับดีมาก การทดลองใช้คู่มือตามกระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการ พบว่า นักเรียนสามารถให้เหตุผลโดยการนำหลักการทางคณิตศาสตร์มาอธิบายความสมเหตุสมผล แนวคิดและแก้ปัญหาที่มีความซับซ้อนยิ่งขึ้นได้อย่างถูกต้อง เทคนิคการให้ข้อมูลย้อนกลับที่ตอบสนองดีที่สุดคือ การตั้งคำถามโดยครู ผลการเปรียบเทียบความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ พบว่า หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ผลการประเมินการใช้คู่มือ พบว่า ด้านกิจกรรมการเรียน นักเรียนได้รับการส่งเสริมการเรียนรู้ร่วมกับเพื่อนมีค่าเฉลี่ยสูงสุด เท่ากับ 4.45 ด้านการประเมิน นักเรียนได้มีส่วนร่วมในการประเมินมีค่าเฉลี่ยสูงสุด เท่ากับ 4.46 ด้านประโยชน์ที่ได้รับ นักเรียนสามารถทำงานร่วมกับผู้อื่นได้มีค่าเฉลี่ยสูงสุด เท่ากับ 4.50
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
กฤษณะ อ่อนเอื้อง และคณะ. (2558). แนวทางการประเมินเพื่อการเรียนรู้วิชาคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ, 16(2), 1-14.
กิ่งฟ้า สินธุวงศ์. (2552). การประเมินเพื่อพัฒนาการเรียนรู้. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 1(1), 6-19.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2550). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พร้อมพรรณ อุดมสิน. (2544). การวัดและประเมินผลการเรียนการสอนคณิตศาสตร์. กรุงเทพมหหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัชรพร สันติวิจิตรกุล. (2553). การพัฒนาคู่มือวิจัยในชั้นเรียนสำหรับครูผู้สอนในโรงเรียนองค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ 1 (ดอนสักผดุงวิทย์). ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2559). การประเมินเพื่อพัฒนาการเรียนรู้. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ , 9(1), 1-17.
สถาบันทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ. (2562). ระบบประกาศและรายงานผลสอบโอเน็ต. เรียกใช้เมื่อ 3 เมษายน 2562 จาก http://www.newonetresult.niets.or.th/ AnnouncementWeb/Login.aspx
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2560). การประเมินเพื่อการเรียนรู้: การตั้งคำถามและการให้ข้อมูลย้อนกลับเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
อนงค์ เมธีพิทักษ์ธรรม. (2555). ผลของรูปแบบการให้ข้อมูลย้อนกลับที่แตกต่างกันที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของผู้เรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาการวัดและประเมินผลการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Aditi Banerjee. (2014). Improving Student’s Learning with Correct Feedback: A Model Proposed for Classroom Utility. International Journal of Education and Psychological Research (IJEPR), 3(4), 36-40.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (3rd ed.). NY: Harper & Collins.
Susan M. Brookhart. (2008). How to Give Effective Feedback to your students Association for Supervision and Curriculum Development. Alexandria: ASCD.