การศึกษาเส้นทางและกิจกรรมทางพระพุทธศาสนากับการส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมพระธาตุแดนใต้

Main Article Content

บัญญัติ แพรกปาน
สามิตร อ่อนคง
ภัชลดา สุวรรณนวล
พระครูรัตนสุตากร .
พระครูวาทีธรรมวิภัช .

บทคัดย่อ

            บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบ กิจกรรม อัตลักษณ์ การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของพระธาตุแดนใต้ 2) ศึกษาพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวและการส่งเสริมการเรียนรู้และการสื่อสารคุณค่าของแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของพระธาตุแดนใต้ 3) นำเสนอเส้นทางและประเมินทรัพยากรการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา รวมทั้งแนวทางการส่งเสริมกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของพระธาตุแดนใต้ การวิจัยแบบผสม ประกอบด้วยการวิจัยเชิงคุณภาพ และการวิจัยเชิงปริมาณ โดยมีขอบเขตด้านเนื้อหาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม มีแหล่งท่องเที่ยว ได้แก่ พระบรมธาตุไชยา พระบรมธาตุนครศรีธรรมราช พระมหาธาตุวัดเขียนบางแก้ว ในการศึกษาผู้วิจัยได้คัดเลือกพื้นที่พระธาตุแดนใต้ มีผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ ตัวแทนคณะสงฆ์จำนวน 9 รูป นักวิชาการด้านประวัติศาสนาทางพระพุทธศาสนาจำนวน 9 คน ผู้นำท้องถิ่นจำนวน 9 คน ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวจำนวน 9 คน นักท่องเที่ยวจำนวน 300 คน รวมจำนวนทั้งสิ้น 336 รูป/คน ผลการวิจัย พบว่า 1) แหล่งท่องเที่ยวทั้ง 3 แหล่งมีรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ โบราณสถาน เน้นการรักษารูปแบบประเพณีวัฒนธรรมดั้งเดิม เน้นความสำคัญทางด้านศาสนา 2) กิจกรรมการท่องเที่ยว การทำบุญสาทรดือนสิบ รับตายาย นำผ้าขึ้นธาตุ อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม มวยไชยา มโนราห์ หนังตะลุง ลิเกป่า สามารถกำหนดเส้นทางการท่องเที่ยวออกมาได้เป็น 3 เส้นทาง เส้นทางที่ 1 เส้นทางวันเดียว (ไม่ค้างคืน) เส้นทางที่ 2 เส้นทางวันเดียว (ค้างคืน) เส้นทางที่ 3 เส้นทาง 2 วัน 1 คืน และ 3) การเสนอเส้นทางและกิจกรรมทางพระพุทธศาสนากับการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมพระธาตุแดนใต้ ผู้วิจัยเสนอรูปแบบเส้นทางการท่องเที่ยวที่มีชื่อว่า “Source Dharma Model”

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
แพรกปาน บ., อ่อนคง ส., สุวรรณนวล ภ., . พ., & . พ. (2020). การศึกษาเส้นทางและกิจกรรมทางพระพุทธศาสนากับการส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมพระธาตุแดนใต้. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(10), 261–275. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/247533
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จุฑามาศ คงสวัสดิ์. (2550). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดนครปฐม. นครปฐม: ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชาชิวัฒน์ ศรีแก้ว. (2554). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540. กรุงเทพมหานคร: สมานการพิมพ์.

นิจิรา คลังสมบัติ. (2557). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน จังหวัดอุดรธานี. ใน รายงานวิจัย. กองทุนวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลตะวันออก.

นิธิภัทร บาลศิริ. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมเพื่อการอนุรักษ์และสืบทอด วิถีชีวิต ภูมิปัญญาท้องถิ่น และอัตลักษณ์ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

เปรมปรีดา ทองลา และคณะ. (2556). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบนพื้นฐานวิถีชีวิตชุมชนริมน้ำจันทบูร จังหวัดจันทบุรี. ใน รายงานวิจัย. กองทุนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.

พรทิพย์ รอดพ้น. (2560). ศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบมี ส่วนร่วมของคนในชุมชนท้องถิ่นเพื่อการพัฒนา ในอำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา. ใน รายงานวิจัย. กองทุนวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.

ภัชลดา สุวรรณนวล และคณะ. (2561). เส้นทางและเครือข่ายการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ลุ่มแม่น้ำตาปี. ใน รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วรัญญู แก้วกัลยา และคณะ. (2560). แนวทางการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของ นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติในเกาะรัตนโกสินทร์ กรุงเทพมหานคร. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยสวนดุสิต.

วราภรณ์ สุวัฒนโชติกุล. (2559). การวิเคราะห์ใหม่: สถาปัตยกรรมพระบรมธาตุไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศันสนีย์ กระจ่างโฉม และคณะ . (2561). การศึกษาเพื่อยกระดับเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเพื่อการ เรียนรู้คุณค่าสถาปัตยกรรมในเส้นทางอารยธรรมล้านนา. ใน รายงานวิจัย. กองทุนสนับสนุนงานวิจัย สกว.

อัธยานันท์ จิตรโรจน์รักษ์. (2560). การศึกษาอัตลักษณ์งานสถาปัตยกรรมประเภทศาสนสถานเพื่อส่งเสริม เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษากรุงเทพมหานครเขตบางเขน. ใน รายงานวิจัย. กองทุนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร.