การพัฒนาการเมืองตามหลักพุทธธรรม

Main Article Content

พระครูรัตนสุตากร (ปราโมทย์ ล่องแก้ว)
พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ (เอมพันธ์)
พูนศักดิ์ กมล

บทคัดย่อ

          ประเทศไทยปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วส่งผลทำให้เกิดความเจริญรุ่งเรืองในด้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นส่งผลทำให้เกิดปัญหาต่อการเมืองการขึ้นภายในประเทศ ปัญหาวิกฤตเหล่านี้เกิดจากความขัดแย้งระหว่างกลุ่มการเมืองที่มีอยู่ในปัจจุบันซึ่งมีความเห็นต่อต้านและสนับสนุนต่าง ๆ นานา และยังสะท้อนถึงความไม่เสมอภาคและความแตกแยกระหว่างชาวเมืองและชาวชนบทอีกด้วยจึงทำให้การเมืองไทยปั่นป่วนวุ่นวายไม่มีที่จะยุติลง ในฐานผู้นำชุมชน ผู้นำสังคม และผู้นำประเทศชาติต้องถือธรรมเป็นใหญ่ คือ ปกครองด้วยความเคารพหลักการ กฎ ระเบียบ กติกา และสร้างความรัก ความสามัคคี ความผูกพันเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันให้แก่ขึ้นแก่ประชาชน แบ่งกันสิ่งของไม่หวงไว้ผู้เดียว มีความประพฤติสุจริตดีงาม เคารพรับฟังความคิดเห็นกัน และต้องซื่อสัตย์สุจริตทางกาย วาจา และใจเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีที่ถูกต้องที่เหมาะสมแก่ประชาชน ชุมชน และสังคมเพื่อช่วยกันพัฒนาการเมืองไทย


                ดังนั้น หลักพุทธธรรมจึงเป็นแนวทางหนึ่งที่สามารถนำมาแก้ปัญหาวิกฤตได้เป็นอย่างดีเนื่องจากเป็นหลักธรรมสำหรับการพัฒนาการเมืองโดยเฉพาะ จากปัญหาการขาดจริยธรรม  ทางการเมืองของประชาชนชาวไทย ในเรื่องของการซื้อสิทธิขายเสียงในการเลือกตั้งของประชาชน กับนักการเมืองเพื่อมุ่งแสวงหาผลประโยชน์ให้แก่ตนเองและพวกพ้องมากเกินไปกับการไม่ปฏิบัติตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับประชาชนก่อนการเลือกตั้ง พื้นฐานผู้นำทางการเมืองต้องซื่อสัตย์สุจริตทางกาย วาจา และใจเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีที่ถูกต้องที่เหมาะสมแก่ประชาชน ชุมชน และสังคมเพื่อช่วยกันพัฒนาการเมืองไทย ด้วยการนำหลักพุทธธรรมสำหรับการพัฒนาการเมืองในปัจจุบัน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
(ปราโมทย์ ล่องแก้ว) พ., สุรปญฺโญ (เอมพันธ์) พ., & กมล พ. (2020). การพัฒนาการเมืองตามหลักพุทธธรรม. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(10), 32–43. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/247516
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

คณะสงฆ์และรัฐบาล. (2558). หลักสูตรธรรมศึกษาชั้นตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

โฆสิต ปั่นเปี่ยมรัษฎ์. (2549). การศึกษาและการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

ชาญวิทย์ ปรีชาพาณิชพัฒนา. (2563). สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม. เรียกใช้เมื่อ 21 กรกฎาคม 2563 จาก https://sites.google.com/site/janisataprombut/3-rabxb-kar-pkkhrxng-khxng-prathes/01

ฑิตยา สุวรรณชฎ. (2527). สังคมวิทยา. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

. (2517). สังคมวิทยาในวิทยาศาสตร์สังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิจัยสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ประเวศ วะสี. (2541). ประชาคมตำบล. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มติชน.

พัฒน์ บุณยรัตพันธ์. (2549). การสร้างพลังชุมชนโดยขบวนการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัทเลิฟและลิพเพรสจำกัด.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2526). หลักการพัฒนาชุมชนและการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: ไทยอนุเคราะห์ไทย.

วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2549). การพัฒนาเมืองและชนบทประยุกต์. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ฟอร์เพช.

สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้งานพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2525). สังคมไทย: แนวทางวิจัยและการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์.

สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2540). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎรแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560). การพัฒนาการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

เสาวนุช ศิริมาลัยรักษ์. (2560). ศึกษาความสำคัญของสุจริต 3 ต่อการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.