แนวทางการแก้ไขการให้บริการรถยนต์สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก

Main Article Content

นิวัฒน์ รังสร้อย
พีระพงษ์ วรภัทร์ถิระกุล
วาสนา รังสร้อย

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวทางการแก้ไขการให้บริการรถยนต์สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก 2) ศึกษาการจัดระบบการให้บริการแท็กซี่สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก และ 3) ศึกษาองค์ประกอบที่เป็นปัญหาในการจัดระบบของแท็กซี่สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก เป็นวิจัยเชิงคุณภาพ โดยศึกษาข้อมูลจากเอกสารและเก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 25 คน ประกอบด้วย เจ้าหน้าที่กรมขนส่งทางบก ผู้ประกอบการรถแท็กซี่ ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ และผู้ใช้บริการรถโดยสารสาธารณะประเภทรถแท็กซี่ เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสัมภาษณ์ การวิเคราะห์ข้อมูล คือ การวิเคราะห์อุปมาอุปนัย (Analytic Induction) ผลการวิจัย พบว่า 1) แนวทางการแก้ไขการให้บริการรถยนต์สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก โดยปรับปรุง พฤติกรรมของผู้ขับขี่ด้านความเร็ว และการขับขี่ที่ไม่สุภาพ เพื่อให้ผู้โดยสารมีความรู้สึกปลอดภัยในขณะโดยสารเพิ่มมากขึ้น แนวทางควบคุมระบบแท็กซี่โดยสารสาธารณะ การประสานงานของกรมการขนส่งทางบก การร้องเรียนของประชาชนที่ใช้บริการแท็กซี่สาธารณะ และการใช้สื่อเพื่อแก้ไขปัญหา 2) การจัดระบบการให้บริการแท็กซี่สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก ปัจจุบันยังไม่มีองค์กรเฉพาะด้านที่เข้ามาควบคุมดูแลอย่างจริงจัง กฎหมายที่เกี่ยวข้องหรือระบบที่เหมาะสมต่อการดำเนินการเกี่ยวกับการป้องกันอาชญากรรมในรถแท็กซี่ยังไม่เหมาะสม และเจ้าพนักงานไม่บังคับใช้กฎกติกาอย่างจริงจัง ซึ่งเป็นช่องทางในการเปิดโอกาสให้อาชญากรเข้ามาก่ออาชญากรรมได้ง่าย 3) องค์ประกอบที่เป็นปัญหาในการจัดระบบของแท็กซี่สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก มีช่องทางร้องเรียนถึง 10 ช่องทาง เช่น สายด่วน 1584 เอกสารหรือจดหมายอีเล็คทรอนิคส์ เว็บไซด์รับเรื่องร้องเรียน ผ่านศูนย์บริการข้อมูลของภาครัฐ เป็นต้น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รังสร้อย น., วรภัทร์ถิระกุล . พ., & รังสร้อย ว. (2020). แนวทางการแก้ไขการให้บริการรถยนต์สาธารณะของกรมการขนส่งทางบก. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(9), 163–174. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/246734
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

เพ็ญพิชชา ศรีสมาธิโสภณ. (2558). แนวทางการพัฒนาระบบการให้บริการแท็กซี่ไทย. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการด้านโลจิสติกส์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กรมขนส่งทางบก. (2558). แผนยุทธศาสตร์กรมการขนส่งทางบก (2554 - 2558). กรุงเทพมหานคร: กลุ่มนโยบายและแผนกองแผนงาน.

กิตติพงศ์ ชัยกิตติภรณ์. (2559). การพัฒนาการให้บริการรถโดยสารประจำทางขององค์การขนส่งมวลชน กรุงเทพ (ขสมก.). กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ฉัตยาพร เสมอใจ. (2550). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพมหานคร: วี พริ้นท์ (1991).

ชัยสมพล ชาวประเสริฐ. (2546). การตลาดบริการ. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น.

ปัณนิกา วนากมล. (2545). คุณภาพบริการของโรงพยาบาลค่ายธนะรัชต์ตามการรับรู้ของผู้รับบริการ. ใน วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการพยาบาล. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พิบูล ทีปะปาล. (2550). หลักการตลาดยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มิตรสัมพันธ์กราฟฟิก.

ภุมรินทร์ บุญล้อม. (2558). มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมผู้ขับขี่รถแท็กซี่. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 3(2), 62-66.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ธีระฟิล์ม และไซเท็กซ์ จำกัด.

สลิลาทิพย์ ทิพยไกรศร. (2553). โลจิสติกส์กับการพัฒนาขีดความสามารถทางการแข่งขันของผู้ประกอบการไทย. วารสารนักบริหาร (Executive Journal), 30(2), 211-218.