แนวคิดมัชฌิมาปฏิปทาในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งที่เกิดจากการสื่อสารทางการเมือง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาความขัดแย้งทางการเมืองที่เกิดจากการสื่อสารทางการเมือง 2) เพื่อศึกษาแนวคิดมัชฌิมาปฏิปทาในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งที่เกิดจากการสื่อสารทางการเมือง โดยใช้รูปแบบผสานวิธี (Mixed Method Research) โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพเป็นหลักและการวิจัยเชิงปริมาณสนับสนุน ในรูปแบบการสำรวจตามลำดับ (Sequential Exploratory Design) ใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกที่มีโครงสร้างเป็นเครื่องมือ มีการตรวจสอบจากผู้เชี่ยวชาญ 5 ท่าน เก็บข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 15 ท่าน ได้แก่ นักการเมือง สื่อมวลชน และนักวิชาการ ใช้วิธีการบันทึกข้อมูลโดยย่อความให้ได้ใจความตรงความหมายของข้อความเดิม รวมทั้งข้อสำคัญเป็นข้อความสำคัญเป็นความที่จะมีการพิสูจน์หรือตรวจสอบข้อเท็จจริง และนำมาสังเคราะห์ วิเคราะห์นำเสนอเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1) ความขัดแย้งทางการเมืองของประเทศไทยเป็นผลมาจากความเหลื่อมล้ำของโครงสร้างทางสังคมเกิดขั้วอุดมการณ์ทางการเมืองที่แตกแยก การสื่อสารขาดความน่าเชื่อถือ มีการสร้างข่าวปลอม (Fake news) เพื่อทำลายความน่าเชื่อถือของฝ่ายตรงข้าม สื่อเป็นกลุ่มผลประโยชน์ที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับการนำเสนอข่าวมีการครอบครองสื่อจากนักการเมืองหรือนายทุน ทำให้สื่อไม่เป็นกลางในการนำเสนอข่าวอย่างแท้จริง 2) การแก้ไขปัญหาความขัดแย้งที่เกิดจากการสื่อสารทางการเมือง โดยใช้หลักคำสอนของพระพุทธเจ้าในเรื่อง “มัชฌิมาปฏิปทา” ที่ประกอบไปด้วย องค์ 8 ประการ แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม คือ กลุ่ม 1 “ศีล” กลุ่ม 2 “สมาธิ” กลุ่ม 3 “ปัญญา” เหล่านี้คือ “ทางสายกลาง” เมื่อนำ 3 กลุ่ม มาปรับใช้กับการสื่อสารทางการเมือง จะทำให้การทำหน้าที่เป็นสื่อกลางระหว่างนักการเมืองหรือองค์กรทางการเมืองกับประชาชนมีความเป็นกลางมากขึ้น ทำให้ความขัดแย้งลดลง และสร้างให้เกิดความปรองดองของสังคมได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ธันยนันท์ จันทร์ทรงพล. (2560). อิทธิพลของสื่อที่มีผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองกรณีสถานีโทรทัศน์เคเบิ้ลช่องบลูสกาย. ใน ดษฏีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปณัชญา ลีลายุทธ. (2558). การสื่อสารทางการเมืองเพื่อสันติเชิงพุทธบูรณาการ. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 11(3), 39-55.
ประภาพร สีหา. (2560). ความขัดแย้งทางการเมืองกับรัฐประหาร ปี พ.ศ. 2557 . วารสารรัฐศาสตร์ ปริทรรศน์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 4(2), 145-166.
พระธรรมปิฏก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). สลายความขัดแย้ง. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระปลัดสมบัติ ฐิติญาโณ. (2557). มัชฌิมาปฏิปทา: ทางออกปัญหาความขัดแย้งในสังคมไทย. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 3(1), 75-89.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2554). พุทธสันติวิธี. กรุงเทพมหานคร: บริษัท 21 เซนต์จูรี่ จำกัด.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2555). ปัญจสดมภ์ : ค่านิยมแห่งชาติต่อการสื่อสารทางการเมืองเพื่อสร้างความปรองดอง. กรุงเทพมหานคร: สุขุมวิทการพิมพ์.
ไพรัช พื้นชมภู. (2560). หลักรัฐศาสตร์ที่ปรากฏในพระไตรปิฎก : ประชาธิปไตย. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(1), 149-167.
สุภาภรณ์ ติ่งอินทร์. (2553). กลยุทธ์การสื่อสารของสมาชิกวุฒิสภา (ส.ว.) ที่เคยดำรงตำแหน่งกำนัน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อร่ามศรี ศิริพันธ์. (2525). ความขัดแย้งในองค์การ: เครื่องมือของนักบริหาร. วารสารสังคมศาสตร์, 19(2), 51-61.
Lerner D. (1958). The passing of the traditional society. New York: The Free Press.
